Cuicumque rei magnitudinem natura
dederat dedit et modum: nihil infinitum est nisi
Oceanus. Aiunt fertiles in Oceano iacere terras
ultraque Oceanum rursus alia litora, alium nasci orbem,
nec usquam rerum naturam desinere, sed semper
inde ubi desisse uideatur nouam exsurgere. facile
ista finguntur quia Oceanus nauigari non potest.
Satis sit hactenus Alexandro uicisse qua mundo
lucere satis est. Intra has terras caelum Hercules
meruit. Stat immotum mare et quasi deficientis in suo
fine naturae pigra moles: nouae ac terribiles figurae,
magna etiam Oceano portenta quae profunda ista
uastitas nutrit, confusa lux alta caligine et
interceptus tenebris dies, ipsum uero graue et defixum
mare et aut nulla aut ignota sidera. Ita est,
 
Alexander, rerum natura: post omnia Oceanus, post
 Oceanum nihil.
 ARGENTARI. Resiste, orbis te tuus
reuocat: uicimus qua licet. nihil tantum est, quod
ego Alexandri periculo petam. POMPEI SILONIS.
Venit ille dies, Alexander, exoptatus, quo tibi opera
desset: idem sunt termini et regni tui et mundi.
OSCI. Tempus est Alexandrum cum orbe et cum sole
desinere. Quod noueram uici: nunc concupisco quod
nescio. Quae tam ferae gentes fuerunt quae non
Alexandrum posito genu adorarint? qui tam horridi
montes quorum non iuga uictor miles calcauerit?
Ultra Liberi patris tropaea constitimus. Non
quaerimus orbem, sed amittimus. Inmensum et humanae
intemptatum experientiae pelagus, totius orbis
uinculum terrarumque custodia, inagitata remigio
uastitas, litora modo saeuiente fluctu inquieta, modo
fugiente deserta: tetra caligo fluctus premit et
nescio qui quod humanis natura subduxit oculis aeterna
nox obruit. MVSAE. Foeda beluarum magnitudo et
inmobile profundum testantur, Alexander, nihil ultra
 esse quod uincas: reuertere.