GLYCON dixit: ou)x e)/stin eu)kanonisto\n u(po\ 
 klai/ontos prope/mpesqai . AESCHINES, non ille
orator — tunc enim non declamandi studium erat —
sed hic ex declamatoribus nouis dixit, cum
denuntiaret filio periculum et praesagiis tangi se diceret:
 e)/stin h( patro/s pou yuxh\ mantikw/taton . DIOCLES
CARYSTIVS dixit sententiam quae non in
declamatione tantum posset placere., sed etiam in solidiore
aliquo scripti genere, cum de fortunae uarietate
locum diceret: mi/a ga/r e)stin pro\s tu/xhn a)sfa/leia
to\ mh\ polla/kis au)th\n peira=sai . DORION dixit rem
paulo quidem elatiorem quam pressa et ciuilis
oratio recipit, sed qua egregie attonitos patris adfectus
exprimeret: ti/s e)piqumi/a, te/knon, h(|magme/na piei=n,
h(|magme/na fagei=n; fobou=mai mh/ pou para/tacis, mh/
 
pou desmo\s, mh/ pou paraskeuh/. fobou=mai peri\ th=s
oi)koume/nhs. ti/, te/knon, e)ruqria=|s ; Seneca Nouato, Senecae, Melae filiis salutem. Cum repeterem quos umquam bene declamantes
audissem, occurrit mihi inter alios Fabianus
philosophus, qui adulescens admodum tantae opinionis in
declamando quantae postea in disputando fuit.
Exercebatur aput Arellium Fuscum cuius genus dicendi
imitatus plus deinde laboris impendit ut
similitudinem eius effugeret, quam impenderat ut exprimeret.
Erat explicatio Fusci Arelli splendida quidem sed
operosa et implicata, cultus nimis adquisitus,
conpositio uerborum mollior quam ut illam tam sanctis
fortibusque praeceptis praeparans se animus pati
posset; summa inaequalitas orationis, quae modo
exilis erat, modo nimia licentia uaga et effusa:
principia, argumenta, narrationes aride dicebantur,
in descriptionibus extra legem omnibus uerbis, 
dummodo niterent, permissa libertas; nihil acre,
nihil solidum, nihil horridum; splendida oratio et
 magis lasciua quam laeta.
 Ab hac cito se Fabianus
 
separauit et luxuriam quidem cum uoluit abiecit,
obscuritatem non potuit euadere; haec illum usque
in philosophiam prosecuta est. saepe minus quam
audienti satis est eloquitur, et in summa eius ac
simplicissima facultate dicendi antiquorum tamen
uitiorum remanent uestigia. quaedam tam subito
desinunt, ut non breuia sint, sed abrupta. Dicebat
autem Fabianus fere dulces sententias et quotiens
inciderat aliqua materia quae conuitium seculi reciperet,
inspirabat magno magis quam acri animo.
Deerat illi oratorium robur et ille pugnatorius
mucro, splendor uero uelut uoluntarius non elaboratae
orationi aderat. Vultus dicentis lenis et pro
tranquillitate morum remissus; uocis nulla contentio,
nulla corporis adseueratio, cum uerba uelut iniussa
fluerent. Iam uidelicet conpositus et pacatus
animus, cum ueros conpressisset affectus et iram
doloremque procul expulisset, parum bene imitari
poterat quae effugerat.
 suasoriis aptior erat; locorum
habitus fluminumque decursus et urbium situs
moresque populorum nemo descripsit abundantius.
numquam inopia uerbi substitit, sed uelocissimo ac
facillimo cursu omnes res beata circumfluebat oratio.
Haec eo libentius, Mela, fili carissime, refero, quia
uideo animum tuum a ciuilibus officiis abhorrentem
et ab omni ambitu auersum hoc unum
concupiscentem, nihil concupiscere. ut eloquentiae tantum 
studeas: facilis ab hac in omnes artes discursus
est; instruit etiam quos non sibi exercet. nec est
quod insidias tibi putes fieri, quasi id agam, ut te
bene cedentis studii fauor teneat. Ego uero non
sum bonae mentis impedimentum: perge quo
inclinat animus et paterno contentus ordine subduc
 
fortunae magnam tui partem.
 Erat quidem tibi
maius ingenium quam fratribus tuis, omnium
bonarum artium capacissimum: est et hoc ipsum
melioris ingenii pignus, non corrumpi bonitate eius,
ut illo male utaris. sed quoniam fratribus tuis
ambitiosa curae sunt, foroque se et honoribus
parant, in quibus ipsa quae sperantur timenda sunt,
ego quoque eius alioqui processus auidus et
hortator laudatorque uel periculosae dum honestae
modo industriae duobus filiis nauigantibus te in
portu retineo. Sed proderit tibi in illa quae tota
mente agitas declamandi exercitatio, sicut Fabiano
profuit: qui ut aliquando Sextium audiret,
nihilominus declamitabat et tam diligenter, ut putares
illum illi studio parari, non per illud alteri praeparari.