Principiis obsta; sero medicina paratur, Cum mala per longas convaluere moras. Sed propera, nec te venturas differ in horas; Qui non est hodie, cras minus aptus erit: Verba dat omnis amor, reperitque alimenta morando; Optima vindictae proxima quaeque dies. Flumina pauca vides de magnis fontibus orta: Plurima collectis multiplicantur aquis. Si cito sensisses, quantum peccare parares, Non tegeres vultus cortice, Myrrha, tuos. Vidi ego, quod fuerat primo sanabile, vulnus Dilatum longae damna tulisse morae. Sed quia delectat Veneris decerpere fructum, Dicimus adsidue 'cras quoque fiet idem.' Interea tacitae serpunt in viscera flammae, Et mala radices altius arbor agit. Si tamen auxilii perierunt tempora primi, Et vetus in capto pectore sedit amor, Maius opus superest: sed non, quia serior aegro Advocor, ille mihi destituendus erit. Quam laesus fuerat, partem Poeantius heros Certa debuerat praesecuisse manu; Post tamen hic multos sanatus creditur annos Supremam bellis imposuisse manum. Qui modo nascentes properabam pellere morbos, Admoveo tardam nunc tibi lentus opem. 
 Aut nova, si possis, sedare incendia temptes, Aut ubi per vires procubuere suas: Dum furor in cursu est, currenti cede furori; Difficiles aditus impetus omnis habet.