Tu, nova ne veteres obscurent facta triumphos, Et victis cedat piratica laurea Gallis, Magne, times: te iam series ususque laborum Erigit, impatiensque loci fortuna secundi. Nec quemquam iam ferre potest Caesarve priorem, Pompeiusve parem. Quis iustius induit arma, Scire nefas: magno se iudice quisque tuetur: Victrix caussa deis placuit, sed victa Catoni Nec coiere pares: alter, vergentibus annis In senium, longoque togae tranquillior usu, Dedidicit iam pace ducem; famaeque petitor, Multa dare in vulgus; totus popularibus auris Impelli, plausuque sui gaudere theatri: Nec reparare novas vires, multumque priori Credere fortunae. Stat magni nominis umbra: Qualis frugifero quercus sublimis in agro, Exuvias veteres populi sacrataque gestans Dona ducum, nec iam validis radicibus haerens, Pondere fixa suo est; nudosque per aera ramos Effundens, trunco, non frondibus, efficit umbram; Et quamvis primo nutet casura sub Euro, Tot circum silvae firmo se robore tollant, Sola tamen colitur. Sed non in Caesare tantum Nomen erat, nec fama ducis: sed nescia virtus Stare loco: solusque pudor, non vincere bello. Acer et indomitus; quo spes, quoque ira vocasset, Ferre manum, et numquam temerando parcere ferro: Successus urgere suos, instare favori Numinis: impellens, quidquid sibi, summa petenti, Obstaret, gaudensque viam fecisse ruina.