sic eat, quaecumque Romana lugebit hostem.” atrox visum id
 facinus patribus plebique, sed recens meritum facto
 obstabat. tamen raptus in ius ad regem. rex, ne ipse tamen
 tristis ingratique ad vulgus iudicii ac secundum iudicium
 supplicii auctor esset, concilio populi advocato “duumviros”
 inquit, “qui Horatio perduellionem iudicent, secundum legem
 facio.” lex horrendi carminis erat: duumviri perduellionem iudicent; si a
 duumviris provocarit, provocatione certato; si vincent, caput
 obnubito; infelici arbori reste suspendito; verberato vel intra
 pomerium vel extra pomerium. hac lege duumviri creati. qui se absolvere non rebantur ea lege
 ne innoxium quider quidem posse, cum condemnassent, turn tum alter ex iis “P. Horati, tibi perduellionem iudico”
 inquit; “i, lictor, conliga manus.” accesserat lictor iniciebatque
 laqueum. turn tum Horatius auctore Tullo, clemente legis interprete,
 “provoco” inquit. ita de provocatione certatum ad populum est. moti
 homines sunt in eo iudicio maxime P. Horatio patre proclamante
 se filiam iure caesam iudicare; ni ita esset, patrio iure in
 filium animadversurum fuisse. orabat deinde, ne se, quem paulo
 ante cum egregia stirpe conspexissent, orbum liberis
 facerent.