ut primo statim concursu concrepuere arma micantesque fulsere
 gladii, horror ingens spectantis perstringit; et neutro
 inclinata spe torpebat vox spiritusque. consertis deinde manibus cum iam non motus tantum corporum
 agitatioque anceps telorum armorumque sed vulnera quoque et
 sanguis spectaculo essent, duo Romani, super alium alius,
 vulneratis tribus Albanis expirantes corruerunt. ad quorum casum cum conclamasset gaudio Albanus exercitus,
 Romanas legiones iam spes tota, nondum tamen cura deseruerat,
 exanimes vice unius, quem tres Curiatii circumsteterant. forte is integer fuit, ut universis solus nequaquam par, sic
 adversus singulos ferox. ergo, ut segregaret pugnam eorum,
 capessit fugam, ita ratus secuturos, ut quemque vulnere adfectur adfectum corpus sineret. iam aliquantum spatii ex eo loco, ubi pugnatum est, aufugerat,
 cum respiciens videt magnis intervallis sequentes; unum haud
 procul ab sese abesse.