Albani priores ingenti exercitu in agrum Romanum impetum fecere.
 castra ab urbe haud plus quinque milia passuum locant; fossa
 circumdant; fossa Cluilia ab nomine ducis per aliquot saecula
 appellata est, donec cum re nomen quoque vetustate abolevit. in his castris Cluilius, Albanus rex, moritur; dictatorem Albani
 Mettium Fufetium creant. interim Tullus ferox, praecipue morte
 regis, magnumque deorum numen ab ipso capite orsum in omne nomen
 Albanum expetiturum poenas ob bellum inpium dictitans, nocte
 praeteritis hostium castris infesto exercitu in agrum Albanum
 pergit. ea res ab stativis excivit Mettium. ducit quam proxume ad hostem potest. inde legatum praemissum
 nuntiare Tullo iubet, priusquam dimicent, opus esse colloquio;
 si secum congressus sit, satis scire ea se allaturum, quae
 nihilo minus ad rem Romanam quam ad Albanam pertineant. haud
 aspernatus Tullus, tamen, si vana adferantur, in aciem educit. exeunt contra et
 Albani. postquam structi utrimque stabant, cum paucis procerum
 in medium duces procedunt. ibi infit Albanus: “iniurias et non redditas res ex foedere quae
 repetitae sint et ego regem nostrum Cluilium causam huiusce esse
 belli audisse videor nec te dubito, Tulle, eadem prae te ferre;
 sed si vera potius quam dictu speciosa dicenda sunt, cupido imperil imperii duos cognatos vicinosque populos ad arma stimulat.