qui discerptum regem patrum manibus taciti arguerent; manavit
 enim haec quoque, sed perobscura fama; illam alteram admiratio
 viri et pavor praesens nobilitavit. et consilio etiam unius hominis addita rei dicitur fides. namque
 Proculus Iulius, sollicita civitate desiderio regis et infensa
 patribus, gravis, ut traditur, quamvis magnae rei auctor, in
 contionem prodit. “Romulus” inquit, “Quirites, parens urbis huius, prima hodierna
 luce caelo repente delapus delapsus se mihi obvium dedit. cum perfusus horrore
 venerabundus adstitissem, petens precibus, ut contra intueri fas
 esset, “abi, nuntia” inquit “Romanis caelestes ita velle; ut mea Roma
 caput orbis terrarum sit; proinde rem militarem colant sciantque
 et ita posteris tradant nullas opes humanas armis Romanis
 resistere posse.” “haec” inquit “locutus sublimis abiit.” mirum, quantum illi viro
 nuntianti haec fidei fuerit quamque desiderium Romuli apud
 plebem exercitumque facta Lfide fide inmortalitatis lenitum sit.