Rex avidius Dareum persequendo fatigatus, postquam
et nox adpetebat et consequendi spes non erat,
in castra paulo ante a suis capta pervenit.
 Invitari
 deinde amicos, quibus maxime adsueverat, iussit — quippe
summa dumtaxat cutis in femine perstricta non
prohibebat interesse convivio —,
 cum repente e proximo
tabernaculo lugubris clamor barbaro ululatu planctuque
permixtus epulantes conterruit. Cohors quoque, quae
 excubabat ad tabernaculum regis, verita, ne maioris
motus principium esset, armare se coeperat.
 Causa
subiti pavoris fuit, quod mater uxorque Darei cum
captivis nobilibus regem, quem interfectum esse
 
 credebant, ingenti gemitu eiulatuque deflebant. Unus
namque e captivis spadonibus, qui forte ante ipsarum
tabernaculum steterat, amiculum, quod Dareus, sicut
paulo ante dictum est, ne cultu proderetur, abiecerat,
in manibus eius, qui repertum ferebat, agnovit ratusque interfecto detractum esse falsum nuntium mortis
eius attulerat.