an non intellegis, primum quos homines et qualis
				viros mortuos summi sceleris arguas, deinde quot ex his qui vivunt eodem crimine in
				summum periculum capitis arcessas? nam si C. Rabirius fraudem capitalem
				admisit quod arma contra L. Saturninum tulit, huic quidem adferet aliquam
				deprecationem periculi aetas illa qua tum fuit; Q. vero Catulum, patrem huius, in
				quo summa sapientia, eximia virtus, singularis humanitas fuit, M. Scaurum, illa
				gravitate, illo consilio, illa prudentia, duos Mucios, L. Crassum, M. Antonium, qui
				tum extra urbem cum praesidio fuit, quorum in hac civitate longe maxima consilia
				atque ingenia fuerunt, ceteros pari dignitate praeditos custodes gubernatoresque rei
				publicae quem ad modum mortuos defendemus? quid de illis honestissimis viris atque optimis civibus, equitibus
				Romanis, dicemus qui tum una cum senatu salutem rei publicae defenderunt? quid de
				tribunis aerariis ceterorumque ordinum omnium hominibus qui tum arma pro communi
				libertate ceperunt? sed quid ego de eis
				omnibus qui consulari imperio paruerunt loquor? de ipsorum consulum fama quid
				futurum est? L. Flaccum, hominem cum semper in re publica, tum in magistratibus
				gerendis, in sacerdotio caerimoniisque quibus praeerat diligentissimum, nefarii
				sceleris ac parricidi mortuum condemnabimus? adiungemus ad hanc labem ignominiamque
				mortis etiam C. Mari nomen? C. Marium, quem vere patrem patriae, parentem, inquam,
				vestrae libertatis atque huiusce rei publicae possumus dicere, sceleris ac parricidi
				nefarii mortuum condemnabimus? etenim 
				si C. Rabirio, quod iit ad arma, crucem T. Labienus in campo Martio defigendam
				putavit, quod tandem excogitabitur in eum supplicium qui vocavit? ac si
				fides Saturnino data est, quod abs te saepissime dicitur, non eam C. Rabirius sed C.
				Marius dedit, idemque violavit, si in fide non stetit. quae fides,
				Labiene, qui potuit sine senatus consulto dari? adeone hospes
					 es huiusce urbis, adeone ignarus disciplinae consuetudinisque nostrae
				ut haec nescias, ut peregrinari in aliena civitate, non in tua magistratum gerere
				videare? ' quid iam ista C. Mario,'
				inquit, 'nocere possunt, quoniam sensu et vita caret?' itane vero? tantis
				in laboribus C. Marius periculisque vixisset, si nihil longius quam vitae termini
				postulabant spe atque animo de se et gloria sua cogitasset? at , credo,
				cum innumerabilis hostium copias in Italia fudisset atque obsidione rem publicam
				liberasset, omnia sua secum una moritura arbitrabatur. non est ita,
				Quirites; neque quisquam nostrum in rei publicae periculis cum laude ac virtute
				versatur quin spe posteritatis fructuque ducatur. itaque cum multis aliis
				de causis virorum bonorum mentes divinae mihi atque aeternae videntur esse, tum
				maxime quod optimi et sapientissimi cuiusque animus ita praesentit in posterum ut
				nihil nisi sempiternum spectare videatur. quapropter equidem et C. Mari et ceterorum virorum sapientissimorum
				ac fortissimorum civium mentis, quae mihi videntur ex hominum vita ad deorum
				religionem et sanctimoniam demigrasse, testor me pro illorum fama, gloria, memoria
				non secus ac pro patriis fanis atque delubris propugnandum putare, ac, si pro
				illorum laude mihi arma capienda essent, non minus strenue caperem, quam illi pro
				communi salute ceperunt. etenim , Quirites, exiguum nobis vitae curriculum
				natura circumscripsit, immensum gloriae. qua re, si eos qui iam de vita decesserunt ornabimus, iustiorem
				nobis mortis condicionem relinquemus. sed si illos, Labiene, quos iam
				videre non possumus neglegis, ne his quidem quos vides consuli putas oportere?