quod si eandem vim, diligentiam
				auctoritatemque habent adversaria quam tabulae, quid attinet codicem instituere,
				conscribere, ordinem conservare, memoriae tradere litterarum vetustatem?
					 sed si, quod adversariis nihil credimus, idcirco codicem scribere
				instituimus, quod etiam apud omnis leve et infirmum est, id apud iudicem grave et
				sanctum esse ducetur? quid est quod neglegenter scribamus adversaria? quid est quod diligenter conficiamus tabulas?
				qua de causa? quia haec sunt menstrua, illae sunt aeternae; haec delentur
				statim, illae servantur sancte; haec parvi temporis memoriam, illae perpetuae
				existimationis fidem et religionem amplectuntur; haec sunt disiecta, illae sunt in
				ordinem confectae. itaque adversaria in iudicium protulit nemo; codicem
				protulit, tabulas recitavit. 
				 tu , C. Piso, tali fide, virtute, gravitate, auctoritate ornatus ex
				adversariis pecuniam petere non auderes. ego quae clara sunt consuetudine diutius dicere non debeo; illud
				vero quod ad rem vehementer pertinet, quaero: quam pridem hoc nomen, Fanni, in
				adversaria rettulisti? erubescit , quid respondeat nescit, quid fingat
				extemplo non habet. sunt duo menses iam, dices. tamen in
				codicem accepti et expensi referri debuit. amplius sunt sex
				menses. cur tam diu iacet hoc nomen in adversariis? quid si
				tandem amplius triennium est? quo modo, cum omnes qui tabulas conficiant menstruas
				paene rationes in tabulas transferant, tu hoc nomen triennium amplius in adversariis
				iacere pateris? Vtrum cetera nomina in codicem
				accepti et expensi digesta habes an non? si non, quo modo tabulas
				conficis? si etiam, quam ob rem, cum cetera nomina in ordinem referebas, hoc nomen
				triennio amplius, quod erat in primis magnum, in adversariis relinquebas?
					 nolebas sciri debere tibi Roscium; cur scribebas? rogatus 
				eras ne referres; cur in adversariis scriptum habebas? 
				 sed haec quamquam firma esse video, tamen ipse mihi satis facere non
				possum, nisi a C. Fannio ipso testimonium sumo hanc pecuniam ei non deberi. Magnum
				est quod conor, difficile est quod polliceor; nisi eundem et adversarium et testem
				habuerit Roscius, nolo vincat. pecunia tibi debebatur certa, quae nunc petitur per
				iudicem, in qua legitimae partis sponsio facta est. hic tu si amplius HS
				nummo petisti, quam tibi debitum est, causam perdidisti, propterea quod aliud est
				iudicium, aliud est arbitrium. iudicium est pecuniae certae, arbitrium
				incertae; ad iudicium hoc modo venimus ut totam litem aut obtineamus aut amittamus;
				ad arbitrium hoc animo adimus ut neque nihil neque tantum quantum postulavimus
				consequamur. ei rei ipsa verba formulae testimonio sunt.