Veterem atque antiquom quaestum maio rum meum 
 servo atque obtineo et magna cum cura colo. nam numquam quisquam meorum maiorum fuit, quin parasitando paverint ventres suos: patér, avos, proavos, abavos, atavos, tritavos quasi mures semper edere alienum cibum, neque edacitate eos quisquam poterat vincere; atque eis cognómentum erat durís Capitonibus. unde égo hunc quaestum optineo et maiorum locum. neque quadrupulari me volo, neque enim decet sine meo periclo ire aliena ereptum bona, neque illí qui faciunt mihi placent. planen loquor? nam publicae rei causa quicumque id facit magis quám sui quaesti, animus induci potest, eum esse civem ét fidelem ét bonum. sed 
 si legirupam qui damnet, det in publicum dimidium; atque etiam in ea lege adscribier: ubi quadrupulator quempiam iniexit manum, tantidem ille illi rursus iniciat manum, ut aequa parti prodeant ad tris viros: si id fiat, ne isti faxim nusquam appareant, qui hic albo rete áliena oppugnant bona. sed sumne ego stultus, qui rem curo publicam, ubi sint magistratus, quos curare oporteat? nunc huc intro ibo, visam hesternas reliquias, quieríntne recte necne, num afuerit febris, opertaen fuerint, ne quis obreptaverit. sed aperiuntur aedes, remorandust gradus. Toxilvs Omnem rem inveni, ut sua sibi pecunia