id répperi iam exémplum. novárum aedium ésse arbitrór similem ego hóminem, quandó natus ést. ei rei argúmenta dícam. atque hóc haud vidétur verí simile vóbis, at ego id faciam esse ita ut credatis. profécto ita esse út praedicó vera víncam. atque hóc vosmet ípsi, sció, proinde utí nunc ego ésse autumó, quando dícta audiétis mea, haud áliter id dicétis. auscúltate, argúmenta dúm dico ad hánc rem: simúl gnarurís vos volo ésse hanc rem mécum. aedés quom extempló sunt parátae, expolítae, factaé probe examússim, laudánt fabrum atque aedés probant, sibi quísque inde exemplum éxpetunt, sibi quísque similis vólt suas, sumptum óperam non parcúnt suam. átque ubi illo ímmigrat néquam homo, indíligens cúm pigra fámilia, immúndus, instrénuos, hic iam aédibus vitium ádditur, bonaé cum curantúr male; átque illud saépe fit: témpestas venit, cónfringit tégulas ímbricesque: ibi dóminus indíligens réddere aliás nevolt; vénit imber, pérlavit párietes, pérpluont, tígna putéfacit, pérdit operám fabri: néquior fáctus iam est úsus aedium. átque ea haud ést fabri cúlpa, sed mágna pars mórem hunc induxérunt: si quid númmo sarcirí potest, úsque mantánt neque id fáciunt, donicum párietes ruont: aédificantur aédes totae dénuo. haec árgumenta ego aédificiis díxi; nunc etiám volo dicére, ut homines aédium esse símilis arbitrémini.