1. Α, ἂν ῥήξοι coni. HoescLel., ego ἀναρρήξοι, lenissime
Naekius ἀνοίξοι, quod restitui. 3. supple γενομένη vid.
aunotationes. Hoeschel. coni. τούτων μεμνημένη. ἀφ’ ἧς
coni. Hoeschel. ctus id exsequi non poterat, tum quia a nobis prohibebatur, ne vulnus
narrando renovaret. Mihi vero, cuni in narratione huc progressa sum, caligine
ubducitur animus et lacrimarum vi oculi opplentur. o qualem res
publica Romana perdidit consiliorum auctorem! o quam accuratam
rerum experientiam ille et quantam sibi paraverat! quanta litterarum
cognilione erat variaque eruditione, et externam dico et nostratem!
quanla denique gratia toto corpore diffusa, et forma non rege modo, ut
aiunt, digna, sed divinam adeo spirante maiestatem! multis equidem
aliis calamitatibus a mediis, ut ita dicam, incunabulis regiis conflictata
sum et rebus usa adversis; modo ne quis pro adversa mihique non
arridente fortuna ducat, quod et genitrice ipsa et patre imperatoribus
in purpura nata sum. reliqua quod attinet, vae mihi, quanti
malorum fluctus impetusque subeundi erant! Orpheus quidem cantando
et saxa movit et silvas et sensu prorsus carentem naturam,
Timotheusque tibicen, cum orthium quod vocant coram Alexandro
quondam modularetur, adeo commovit Macedonem, ut arma confestim
et gladium arriperet: calamitatum autem mearum enarratio non 2. καταναγκάσαι? 6. ὄντας A, em. Hoeschel. 13. καρδία
. . . . . περιφρ. A, suppi. Hoeschel. 18. τὸ : τῇ Α, corr.
Hoeschel. 19. ἀποψ . . . ἄσα Α, suppl. Crusius. e loco quidem ullo modo, nec ad arma pugnamve, sed ad lacrimas
audientem commoveat, neqne soliim sensu praeditam, verum etiam
inanimatam naturam ad misericordiam adigat. at rero ille do Caesarc
dolor et inopinata eius inors ipsum animum meum letigit ct altum
vulnus inflixit. priora inala, huic ingenti casui collata, profecto guttae
instar habeo d toLuni Atlauticum Oceanum vel Adriatici maris
fluctus. quinimo ea, ut videtur, huius miseriae prolusio fuit, mefjue
ante corripuit fujnus liiiius quasi fornacalis ignis, ardor ille iufandac
huius Hagrantiae, atque immensi incendii flamma quotidiana. o ignem
sine materia flagrantem, ignem arcana face suljditum, et urentem
quidem, non consumeutem tamen, quique conficit plane cor nostrum,
sed tamen ita, ut confecti uon videamur, licet ad ossa medullasque
flamma penetrarit et animam a corpore paene divellerit. at sciitio
me vi doloris ab eo, quod institui, abreptam esse. Caesaris enim
recordatio luctuosa luctuui mihi instillavit gravissimum. abstersis
igitur lacrimis animoque revocato a moestitia, in viam redeam duplices,
plices, ut in tragocdia est, lacriraas lucrans, quippe quae uni miseriae
mentionem alterius addam nempe cum talis imperatoris tam- que praeclara indole vitam in medium profero, redit etiam admirabilium
eiusdem virtutum raeraoria, quae milii lacrimas fervidissimas
affert, toto terrarum orbe collacrimante. nam illius merainisse et imperii
eius imaginem exhibere non solum mihi lamentandi causam
praebet, verum etiam reliquos communis iacturae admonet. sed inchoanda
historia patris niei hinc est, unde inchoare praestat; praestat
autem, uudc certior atque ad cognitionem aptior uarratio futura
est.