εἰ δὲ νῦν ὁ κατή- γορος ξυνῆκέ τι σοφώτερον, ἐγὼ μὲν
 ξυγγνωστὸς ἂν εἴην ὡς ἐς τοσοῦτον κακοῦ μέγεθος ἀξίαν καὶ τὴν το- μὴν
 ἐφευράμενος καὶ τοῦτο μόνον τὸ τὴν ἐπιπονωτέ- ραν ἴσως τραπέσθαι
 κακίζεσθαι δίκαιος καὶ ἅμα ἂνθρω- πος τὸ πολὺ τοῦ φρονεῖν, μᾶλλον δὲ
 τὸ πᾶν ἀφῃρη- μένος οἶς ὁ θυμὸς μετὰ βαρείας οὕτω τοι τῆς
 ἀθυ- μίας πολὺς κατὰ καρδίαν ἐπιχυθεὶς ὅλον μοι τὸν νοῦν συνεθόλωσεν· ὁ
 δ’ οἷς οὐ πρὸς ξυμβουλὴν τοῦτό μοι τὸ σοφὸν φέρων κατέθηκε πρότερον,
 εὐλόγως ἄν, οἶ- μαι, νομίζοιτο τῶν ἁπάντων ἀνδρῶν ὁ σκαιότατος καὶ τοῖς τῶν πολιτῶν ἐλλοχῶν κακοῖς καὶ τοῦτο τῆς ἐκ- κλησίας
 καρπούμενος. 59. Εἰ δὲ καὶ βαθύτερόν τι διαλογιεῖσθε, γνοίητ’ ἂν ὧς μέχρις ἂν ἐπὶ τῆς
 πόλεως εἶχον ἐκεῖνοι τὰ σώ- ματα, καὶ τὸ αἶσχος ἐπήνθει καὶ τὸ κακὸν
 ἐπεκώμαζε. μᾶλλον μὲν οὖν οὐκ ἔσθ’ ὅπως μὴ καὶ τὸ τῆς φήμης
 RIV 604 πτερὸν ταχὺ φερόμενον τὴν ὕβριν
 | ἁπανταχῆ διεσύριττε καὶ ζώντων ἂν τὰ τῆς αἰσχύνης συνέζη τε πάντως καὶ
 συνηύξετο.