εἶθ’ οἶ ποιηταὶ μείζω τούτων

καταβλάπτουσιν ἡμᾶς θεὸν τὴν φήμην πεποιηκότες καὶ

μαρτυροῦντες τοῖς κακῶς ἀγορεύουσιν. οὓς παύσομεν,

 ὦ πάτερ, διὰ τοῦ νόμου. οὐ γὰρ ἔτι πιστὰ δόξουσι

λέγειν ἐφεστηκότων τοῖς μοιχοῖς τῶν ὑβριζομένων με-

τὰ τοῦ ξίφους. βοηθείτω τοίνυν ὁ νόμος τῇ πόλει

πάντως καὶ ἡμεῖς αὐτοῦ τὸ μέρος ἀπολαυσόμεθα. 33. Ἀλλὰ πολλοί, φησι, τοὺς ἐχθροὺς δι’ ἀπά-

 της ὡς αὑτοὺς εἰσαγαγόντες ἀποκτενοῦσιν ὡς

μοιχοὺς ψευσάμενοι. καὶ τίς οὕτως ἀνόητος ἢ κα-

κοδαίμων, ὦ πάτερ, ὥσθ’ ἧς λαμβάνει μείζω δοῦναι

δίκην ἂν ἐθελῆσαι; ἢ νομίζεις ἴσην εἶναι ζημίαν ἀπο-

 RIV 578 θανεῖν | καὶ περὶ τὴν γυναῖκα ὑβρίσθαι; οὐκ

 οἶσθ’ ὅτι τῷ μὲν μετὰ τὴν πληγὴν οὐδενὸς αἴσθησις,

τὸν δ’ ἐν αἰσχύνῃ ζῆν ἀνάγκη;