ἐμὲ δὲ καὶ δι’ αὐτὸ τοῦτο δεῖ τελευτᾶν, | ὅτι RIV
 229 μηδὲ τῶν λόγων τῆς ἐμῆς ὑμεῖς ἀνέχεσθε τελευτῆς. 
 πῶς γὰρ ἂν τὴν εὔνοιαν ὑμῶν ἀμειψαίμην ἱκανῶς, εἰ μὴ θνήσκειν ἐπιθυμοίην τῶν
 περὶ τὸν σῖτον χεῖρον ἐχόντων ὑμῖν; ἵνα δὲ μηδεὶς ἐμοῦ τετελευτηκότος τολμᾷ
 λέγειν ὡς ἦν μὲν εὔνους τοῖς πράγμασιν ἀνὴρ ἐκεῖνος, περὶ ἐμοῦ δὴ λέγων,
 πικρὸς δὲ ἄλλως καὶ φιλαπεχθήμων καὶ τοῖς πλουτοῦσι φθονῶν καὶ
 τὰ οὐκ ὄντα διαβάλλων, ἐντεῦθεν ἄξιον ποι- ήσασθαι τὴν ἀρχήν. 7. Ἐμοὶ γὰρ ἦν, ὦ βουλή, πατὴρ καὶ πένης καὶ 1 θατέρω
 παντὸς μὴ Β 2 μὴ καθάπτεσθαι VBVa 4 μὲν om Β 6 voce τουτουσὶ inc CrH
 τούτους V | ἥκουσιν scripsi e Β ut coni Re ἥκασιν CrHVMVa edd 7 „post
 γνώμην videtur adiectivum aliquod deesse, e. c. εὔελπιν. nisi utroque
 loco pro ἑτέραν legamus ἕτερα in tieutro plur. id quod etiam malim“ Re
 11 μυρίους CrHV 13 μὴ om Va 15 μὴ δὲ CrHBMVa 16 ὑμῶν τὴν εὔνοιαν BMVa Re
 1 καλῶς BMVa Mor 
 δημοτικός. ἄγων δέ με ἐπὶ τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἔλεγε καὶ παρῄνει
 πολλάκις μήτε γῆν μήτε βοσκήματα μήτε ναυ- κληρίαν, μὴ χρυσόν, μὴ ἄργυρον,
 μὴ τὸν βασιλέως πλοῦτον μείζω ποτὲ νομίσαι τῆς ἀπὸ τοῦ τὸν δῆμον 
 ἀγαπᾶν τε καὶ φιλεῖν εὐκλείας. τοῦτο δὲ ἔφασκεν ἔσεσθαι καλῶς, εἰ τοῖς
 εὐποροῦσι καὶ τὴν ἰσηγορίαν οὐ φέρουσι προσκρούειν ὑπὲρ τῶν κοινῶν ἐθέλοιμι
 μᾶλλον ἢ μετ’ ἐκείνων κακουργεῖν τὴν πολιτείαν.