ἐγὼ δὲ βουλοίμην

ἂν καὶ τὸ σῶμα ἐρρῶσθαι καὶ τὰ ἐμαυτοῦ κεκτῆσθαι,

εἰ δ’ ἀναγκαῖον εἴη περὶ θάτερον γενέσθαι βλάβην,

νοσῶν εὐπορεῖν ἑλοίμην ἂν ἢ μὴ νοσῶν ἀπορεῖν. τὴν 

μὲν γὰρ νόσον δύναιτ’ ἂν ἐλαφρὰν ποιεῖν τὸ χρυσίον,

ὁ δ’ ὑγιαίνων ἐν πενίᾳ στένει τῶν ἀρρώστων πλέον

καὶ ἡ τῆς ὑγείας χάρις τῇ τῶν χρημάτων ἀπουσίᾳ

διαφθείρεται. πάλιν τοὺς παῖδας εὐξαίμην ἂν ζῆν

ὄντων ἡμῖν χρημάτων, εἰ δ’ ἡ Τύχη θάτερον νέμοι, 

βούλεσθέ με εἰπεῖν ἃ φρονῶ; τὸ πλουτεῖν παίδων

οὐκ ὄντων τοῦ πένεσθαι μετὰ παίδων προτιμότερον.

τί γὰρ δεῖ βλέποντας εἰς ἀλλήλους δακρύειν, ὅ πενία

ποιεῖν πέφυκε;