εἰ δ’ οὖν καὶ ἄλλων

ἀμνημονήσειέ τις, πῶς ἂν τοῦ γε τελευταίου τούτου

δύναιτο; τὰ καινὰ γὰρ ἥκιστα ὑπὸ λήθης ἀφανίζεται.

τοιοῦτον δ’, οἶμαι, τὸ παρόν. ἀνὴρ πολέμιος ἄκων

 ἐπαινεῖ τὸν ἐχθρὸν ἐμέ. καὶ ἔγωγε ἐνεθυμήθην ὡς τὸ

παρ’ ἀξίαν εὐτυχεῖν ἐξίστησι πολλάκις τοῦ φρονεῖν.

ὁ γοῦν Φίλιππος οὐκ οἶδεν ὧς ἐν αὐτῷ τῷ ζητεῖν με

λαβεῖν μάρτυς γίνεται τῆς ἐμῆς εἰς ὑμᾶς εὐνοίας καὶ

μονονοὺ κηρύττει πρὸς ἅπαντας ὅτι διὰ τοῦτον μέν-

 τοι τὸν ἄνθρωπον οὐ κεκράτηκα τῆς Ἀττικῆς,

ἀλλ’ ἔτι μοχθῶ καὶ στρατεύομαι πάλαι πάντα

δυνάμενος ἔχειν.