ἂν οὕτως, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,

σωθῶ τῶν μὲν ἐμῶν φίλων ἱκετευόντων, | ὑμῶν R IV 248 

δὲ ἐλεούντων, τίς ὁ λοιπὸς ἔσται μοι βίος; τί δια- 

τελέσω ποιῶν; ἀργὸς καθεδοῦμαι λεγόντων ἑτέρων

ἀκούων μετὰ τοσαύτην, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, πολιτείαν;

καὶ τοῦθ’ ὑμῖν καλόν; ἀλλ’ ἐρῶ καὶ γράψω πάλιν

ἐκεῖνα τὰ συνήθη· ἐξίωμεν, εἰσφέρωμεν, νουθε-

τῶμεν τοὺς ἕλληνας, ἀναμαχώμεθα τὴν ἧτταν, 

ἀντεχώμεθα τῆς ἀρχῆς. ὑμεῖς τούτου τοῦ καλοῦ

κληρονόμοι.