ἐρῶν δὲ

Ἀλκιβιάδου διὰ τὴν ὥραν τοῦ σώματος καὶ μαινόμενος

 ἐπὶ τῷ μειρακίῳ, πολὺν γὰρ εἰς ἡμᾶς ἀνῆψε τὸν πυρ-

σόν, καὶ διὰ τοῦτο μάλιστα φιλεῖν αὐτὸν ἀναγκάζομαι,

ὅτι μοι παρέσχε θανάτου πρόφασιν καὶ βαδίζειν ἐν-

ταυθοῖ κατηνάγκασε μήτ’ αὐτὸν ἔτι μήτ’ Ἀθηναίων

μηδένα μήτ’ ἄλλον τινὰ ἀνθρώπων ὀψόμενον. εὔχομαι

 δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις ἅπασιν ἐρασταῖς Ἀλκιβιάδου τὸν

αὐτὸν παραστῆναι λογισμὸν καὶ λῦσαι ἅπαντας ἐθελῆ-

σαι τὸν ἔρωτα τῷ θανάτῳ καὶ τὸ κώνειον ἀλλάξασθαι

τῶν παρ’ ἐκείνου προπόσεων. οὐδὲν γὰρ ἐμοὶ προτι-

μότερον τοῦ μετὰ τῶν ἀντεραστῶν ἀπολωλέναι. 4. Ἐμακάριζον οὖν πρότερον ἐμαυτὸν ἐπὶ τῇ μισ-

ανθρωπίᾳ καὶ μέγα μοι τοῦτο ἐνόμιζον ὑπάρχειν

ἀγαθὸν τὸ τὴν ἀνθρώπων φύσιν ἥτις ἐστὶν ἐπιγινώ-

σκειν καὶ ὧς κακῶν ἀνώτατον ἁπάντων τυγχάνει· πολὺ

 1 Lycurg. Leocr, § 92 p. 159, 20 5 Marian. schol. epigr.

Anth. Plan. 201, 7 

 2 <τὸ> s ἐπιγινώσκειν Gasda ἐπιγινώσκειν Ma sed ν(2)

m 2 3 ἐστὶ D 5 γὰρ — ἀνῆψε in lac 15 fere litt om D 

 6 καὶ delendum vel post μάλιστα transponendum censet

Gaada | διατοῦτο HVaMaCl | αὐτὸν om V 7 παρέσχεν Cl 

 8 κατηνάγκασε La sed ’ν ἴνα add s | μήτ’ (2) parum certum

in Cr μὴ δ’ HLa μηδ’ V 9 ἄλλον scripsi e CrHVLaDB

MaCl ἄλλων Va edd | ὄψομαι CrHVLaD | εὔχομαι — 13 προ-

πόσεων praemissis verbis ἐκ τῆς τοῦ Τίμωνος citat Plan fol 105 r 

 10 καὶ — 11 καὶ om Plan 11 λύσαι Cl 12 ἀλλάξα-

σθαι reposui e CrHVLaDB Plan ἀνταλλάξασθαι VaMaCl edd 

 13 ἐκεῖνον Im | προπώσεων Va sed π(1) et ω(1) in ras m 2

et πρὸς in marg τροπώσεων MaCl Plan 14 ἀντεραστῶν Va

sed γρ ἰσεραστῶν in marg m 2 ἐραστῶν D 15 ἐμαυτὸν πρό-

τερον D 17 ἀγαθὸν ὑπάρχειν Va | ἥτις La sed τις inser κ’ 

 18 κακὸν D Mor | πάντων D 



 

δ’ εὐτυχέστερος ἡμῶν Ἀλκιβιάδης ἀναπέφηνεν. ἐμοὶ

μὲν γὰρ ἐκ τοῦ μισεῖν οὐδὲν ἦν πλέον πλὴν αὐτὸ

τοῦτο μόνον τὸ φεύγειν ἀνθρώπους, βλάπτειν δ’ ἠδυ-

νάμην οὐδένα· Ἀλκιβιάδῃ δὲ τὸ κάλλος πρὸς ὄλεθρον

ἀνθρώπων ἀρκεῖ καὶ τοσοῦτον δύναται μόνον ὀφθεὶς 

ὅσον τὴν Γοργόνα φασὶν οἱ μῦθοι. διαφέρει δ’ οὐδὲν

ἢ λίθον τινὰ γεγονέναι ἢ παρὰ τοῦ δημίου δέξασθαι

τὸ κώνειον. ἒν γὰρ καὶ ταὐτὸν ἀφ’ ἑκατέρου τούτου

γένεται. 5. Ἀτυχῶ δ’ οὐ νῦν πρῶτον, ὦ πεντακόσιοι, θα- 

νάτου καὶ προσαγγελίας ἄξια, οὐδ’ ἐντεῦθεν ὅθεν τις

οἴεταί μοι τὰ τῶν συμφορῶν ἐστιν, ἀλλ’ ἀπ’ ἐκείνης

δυστυχῶ τῆς ἡμέρας ἀφ’ ἧς παρελθὼν | εἰς RIV 183 

ἀνθρώπους ἔτυχον τῆς φύσεως καὶ τῆς προσηγορίας.

ὡς εὐτυχέστερόν γε ἦν μηδὲ τὴν ἀρχὴν γενέσθαι ἢ, 

ἐπειδήπερ ἀναγκαῖον ἦν τὸ τοιοῦτον εἰς φῶς παρελ-

θεῖν, ἕτερόν τι ζῶον, ἀλλ’ οὐκ ἄνθρωπον εἶναι.