τὴν

15 φύσιν δὲ ὅταν λογίσωμαι πάλιν καὶ τὸ κακὸν ὅσον

εἶσιν ἐπ’ ἐμαυτόν καὶ ὡς ἄνθρωπος Ἀλκιβιάδης καὶ

ὧς ἀνθρώπου Τίμων ἐρῶ, μισεῖν μὲν Ἀλκιβιάδην οὐδὲ

οὕτω δύναμαι, μὰ τοὺς θεούς, κατ’ ἐμαυτοῦ δὲ χρῶ-

 12 Her. VI 94 

 2 δ’ H | ἐπὶ τὸ scripsi auctore lacobsio Anth Pal III 250

coll p. 546,5 et 560,10 ἐπί τι libri edd | ὅσον οὔπω lacobs

1. L at cf. Luc. merc. cond. ἑ 31; Icar. § 22 7 βούλοισθε Va

Ma 9 ὅλην Ma sed in ἄλλην corr m 3 ἄλλην Va | καί — 10

Ἀλκιβιάδου in marg inser Ma | καὶ om Η 13 ἑαυτὸν VaMa

ἁ et γρ in marg Mor 14 προτιμώτατον D edd προτιμό-

τερον Va 15 ὅτ’ ἂν Cl | πάλιν om D 16 εἶσιν scripsi auc-

tore Re qui adnotat: „num εἶσιν vadat, accedat? an deest ali-

quid?“ d ἐστὶν libri edd ἔστη lacobs Lect 97 | ἐμαυτὸν Ma

κατ’ ἐμαυτοῦ suprascr m 2 ἐμαυτοῦ B ἐμαυτῷ coni Gasda

ω 

 17 ἐρᾷ D | οὐδὲ οὕτω om in lac 8 litt B | οὐδὲ Ma sed

δὲ in ras m 3 οὔτε Πα 18 ἐμοῦ VaMa | χρῶμαι scripsi ex

HD χρώμενος Β VaMaCl edd 



 

μαι τῷ τρόπῳ καὶ τὸν δήμιον ἤδη καὶ τὸ κώνειον

ὥσπερ ὤνιόν τι φάρμακον καὶ ἀλεξίκακον προσδοκῶ. 20. Ὅθεν δ’ εἰς τοῦτο ἤχθην, γελάσετε μὲν οἶδ’

ὅτι πάντες ἀκούσαντες, λέξω δὲ ὅμως. τί γὰρ δεῖ τῷ

λόγῳ παραιτεῖσθαι νῦν ἃ τοῖς ἔργοις ὑπέστην | RIV 187 

ὁ κακοδαίμων; Ἠν ι Ἦν ἐπ᾿ ἐρημίας ἐμαυτῷ διαλεγόμενος

ἡσυχίας ἀπολαύων καὶ πολλὰ καταρώμενος τῇ Τύχῃ,

διότι μὴ πρὸ πολλοῦ ταύτην κατέστησέ μοι τὴν γνώ-

μην καὶ τὸ μῖσος τὸ πρὸς ἀνθρώπους. ἤδη δὲ τῆς 

ὥρας οὔσης πρὸς ἐσπέραν ἐπέστη μεθύων Ἀλκιβιάδης

καὶ μισάνθρωπον εἰπὼν καὶ Τίμωνα χαίρειν καὶ

τὰ τοιαῦτα περὶ τὴν ἐσχατιὰν <ἦν> d βαλλόμενος

ἐμοῦ ταῖς βώλοις καὶ τὰς προσηκούσας αὐτῷ βλασφη-

μίας ἀκούων, ἴως ἦλθε πάλιν.