πάνυ γε ταῦτα ἀκίνδυνα; καλόν γε 

εἰσελθεῖν ἐκεῖσε οὗ κατέκειτο ἡ ταλαίπωρος ἀρρωστοῦσα

τίλλουσα τὰς τρίχας καὶ σπαράττουσα τὸ πρόσωπον

καὶ τούτου δεομένη λῆξαι τοῦ θυμοῦ καὶ μὴ τυγχά-

νουσα οἴκτου καὶ τὴν ψυχὴν ἅμα δάκρυσιν ἀφιεῖσα,

καλόν γε οὗ ταῦτα ἐπράχθη πίνειν ἐμὲ καὶ στεφα- 

νοῦσθαι καὶ τοὺς ἐπιτηδείους ἑστιᾶν καὶ λύρας ἀκούειν

καὶ σκολίων καὶ ἄλλα ποιεῖν ὅσα ἐν συνδείπνῳ νόμος.

καλῶν γε ὀνειράτων ἐπὶ τοιούτοις δείπνοις γευσόμεθα.

τίς καὶ πρὸς ἑτέρους ἀγῶνας ἀπ’ εὐσεβῶν πλεύσομαι

τῶν ἔργων; δέδοικα, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, μή με τοῦτο 

τῆς εὐνοίας ἀποστερήσῃ τῆς τῶν Ἐλευσινίων θεῶν,

 16 Her. VIII 65 

 2 τὸ om Lau Ι ὄνομα post μητέρων excidisse coni Gasda |

αὐτὴν coni Gasda 3 ἐκείνην I i sed ίνην ex ῖνον corr m 2

νων Lau I στενάξειν scripsi e L στενάζειν CBILau edd sed „for-

tasse στενάξαι ob insequens διαλέξασθαι, vel potius στενάξειν καὶ

διαλέξεσθαι“ Re Ι διαλέξεσθαι scripsi e BL sed in hoc ἑ (2) in ras

m 2 διαλέξασθαι CILau edd 5 πάνυ γε ταῦτα ἀκίνδυνα em-

blema lectoris orthodoxi perperam habet Gasda | signum interro-

gationis posui punctum libri edd 8 λῆξαι scripsi e LLau

λήξαι CBI edd | σοῦ L 9 ἄμα σὺν δάκρυσιν ἀφῆκε Ι

10 γε om I o I στενοῦσθαι Lau ἑστιᾶσθαι C 12 σκολιῶν

sed om I s et εἶδος ἄσματα τὰ σκόλια in marg L 2, edd cf. t.

370, 3 | καὶ om I | ἄλλα scripsi e CI ἀλλὰ BLLau edd | συν-

δείπνῳ Mor sed γρ συνδείπνων in marg 13 γευσόμεθα scripsi

ut coni Re ἐσόμεθα libri edd μέτοχοι post ἐσόμεθα I 14 τὶς]

„hic deesse nonnulla videntur ἴ’ num leg. τίσιν οἰωνοῖς καὶ πρὸς

ἑτέρους ἀγῶνας ἀπ’ ἀσεβῶν πλεύσομαι ab impiis“ Re

cui oblocutus est lacobs Lect 119 | πλεύσαιμι C ἐλεύσομαι coni

Mor 16 ἔργων Β 



 

δέδοικα μή μοι δυσμενῆ ποιήσῃ τὰ πνεύματα, μὴ τοὺς

 RIV 401 Αἰακίδας ἐχθρούς, | μὴ τὴν θάλατταν ἐναντίαν. 41. Ἥδιστον, ὦ σ Νεόκλεις, ἡ συνήθεια τοῖς

ποις. βεβίωκας ἄνευ ἐμοῦ χρόνον ἤδη μακρόν· ἔχου

 τῆς τέρψεως. βεβίωκα τὸν αὐτὸν μηδενὸς τῶν σῶν

μετέχων· οὐ προήσομαι τὴν ἀπὸ ταύτ’ ἦς τῆς μελέτης

ἡδονήν. χωρὶς δὲ τούτων, οὐδ’ ἄλλως ἡμῖν ἀσφαλὲς

συνοικεῖν. λέγεται γὰρ τὴν φύσιν βέβαιόν τι καὶ

πάγιον εἶναι. σὺ μὲν οὖν ἐπ’ ἄκρον ἀρετῆς ἥκεις καὶ

 οὐδ’ ἂν τοῖς φιλαιτίοις εἰς αἰτίαν ἀφορμὴν δοίης,

ἐγὼ δὲ γέμω νοσημάτων, ἃ νῦν μὲν ἴσως ἡσυχάζει,

χρόνου δὲ προἰ·όντος κινήσεται. ἀνάγκη δὴ πάλιν ταὐτὰ

ποιεῖν, μέμφεσθαι, καταβοᾶν, ἐγκαλεῖν, κατηγορεῖν τῶν

διαλλαγῶν, ἐπαινεῖν τὴν ἀποκήρυξιν, βουλεύεσθαι περὶ

 δευτέρας. <καὶ> d οὐκέτ’ ἂν ἐμὸν εἴη μόνον

ἀλλὰ καὶ ὧν ἡγησάμην ἀπάντων Ἀθηναίων.