καὶ τίνες ἂν ἦσαν προσδοκίαι

παρ’ ἐμοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἀγαθῶν ἢ τιμαὶ διὰ τοῦτο

παρ’ ἐκείνων ἐμοὶ τοσαύτῃ μου περὶ τοὺς οἰκειοτάτους

ὀλιγωρίᾳ κεχρημένου; πῶς γὰρ ἔμελλον δόξειν ἀνθρώποις

ἔσεσθαι χρήσιμος καὶ βοηθεῖν ἐθελήσειν τὰ πρὸς τὴν 

ἐμαυτοῦ παῖδα δίκαια Ι προδεδωκώς; παρ’ ὑμῖν RIV 418 

δὲ τοῖς θεοῖς τίς ἂν εἴη μοι δόξα πρᾴως ἐνηνοχότι

τηλικαύτην αἰσχύνην; ἴσης γάρ, οἶμαι, κακίας τό τε μὴ

τὰ μικρὰ παρορᾶν εἰδέναι τό τ’ ἐπὶ τοῖς μεγίστοις μὴ

χαλεπαίνειν.