LXI. ΜΟΝΩΙΔΙΑ ΕΙΙΙ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΙ. εἶτα Ὅμηρος μέν οὐδὲ τὴν τοῦ φυτοῦ φθο- R III 337

ρὰν ἄνευ τοῦ ἐλεῆσαι παρέδραμεν, ἀλλ’ ὥσπερ αὐτὸς

ὧν ὁ φυτευσάμενος καὶ καμών, εἶτα ὀρῶν ἐπὶ γῆς ἐκ-

τεταμένον οἷον εἰ θρῆνον εἰς τὸ ἔρνος ᾄδει· ἐγὼ δέ 5

τὴν Νικομήδους πόλιν, ἐν ᾗ λόγους μέν οὖς εἶχον

ἐπηύξησα, φήμην δὲ ἢν οὐκ εἶχον ἐπεκτησάμην, ταύ-

 C = codex Chisianus Ρ = Palatinus gr. 282 U = Urbinas gr. 126 I = Marcianus append. XCI 2 Ca = Casanatensis 197 Β = Barberinus II 41 Μ = Marcianus gr. 437 V = Vindobonensis phil. gr. XCIII La = Laurentianus LVII 44 

 2 II. 53 sq. cf. Philostr. im. II 9 p. i 353, 29 Κ. (79, 15

Vind.); Men. rhet. gr. III 434, 11 sq. ed. Sp. 

 τοῦ αὐτοῦ ante μονῳδία rubr V Ι εἰς νικομήδειαν Ρ sed in

ἐπὶ νικομηδείᾳ corr m3, i UI εἰς τὴν νικομήδειαν Thom Μ p. i

(cf. p. i 331,2) Ι πυρὶ καὶ σεισμοῖς ἐκτριβεῖσαν post νικομήδειαν

sed εἶσαν in ἐίση corr m 2, σεισμῷ ἀφανισθείσῃ Mor Re, λόγος γ

Ca, λόγος μβ’ rubr V sed β in γ corr m rec, λόγος ζ' in marg

I, ζ in rubr B 3 ὥσπερ — 5 ἁδέι citant praemissis

verbis ἐφύτευσα καὶ ἐφυτευσάμην τὸ φυτόν, ὧς παρὰ Λιβανίῳ

inserto Ὅμηρος post ὢν, omissis καὶ καμών, ἐπὶ γῆς, οἱονεὶ et

posito κείμενον pro ἐκτεταμένον Plan in marg fol. 38 v et auctor

lexici Augustani (ed. G. Hermann de emend. rat. gramm. p. i

23) 6 τἡν— πόλιν scripsi e CaBMVLa (Marc 438), ut e Par

3025 scribendum coni Boissonadius Mich. Psell. de oper. daem.

p. i 276 τῆς—πόλεως reliqui libri sed τὴν—πόλιν suprascr

(et γρ in marg Patm), edd sed φθαρείσης inserendum coni Mor 



 



τὴν δὴ τὴν ἔναγχος μὲν πόλιν, νυνὶ δὲ κόνιν σιγῇ

δακρύσω, τοῦτο δὴ τὸ τῶν πολλῶν, ἢ καὶ λόγων αὐτῇ

μεταληπτέον, οὖς ἐξέθρεψε; πάντως, εἰ καὶ αὐλητὴς

ἐτύγχανον ὤν, νίκας αὐτόθι πολλὰς ἀνῃρημένος ἐπ’

 αὐλήσει τοὺς ἄλλους ἂν ἀφεὶς ὅπως ἐδύναντο στένειν

γοερῷ μέλει τὸν θρῆνον ἐπλήρουν. ἐξέστω δή μοι

καθάπερ παροῦσι τοῖς θεοῖς διαλεχθῆναι καὶ εἰς εὐθύ-

νας ἀγαγεῖν τῆς συμφορᾶς τὸν λόγον. RIII 338 3. Οὐ σύ ποτε, ὦ Πόσειδον, ἐν Δῖός Ι μετὰ

 τῶν ἄλλων συγκαθήμενος δαιμόνων δυσχεραίνων τὸ

τεῖχος τῶν Ἑλλήνων ὃ προὐβάλοντο τῶν νεῶν ἐν Ἰλίῳ

τοῦτο μέγιστον αὐτῶν κατηγόρεις, ὅτι θεῶν ἀμελήσαν-

τες ἐβάλοντο κρηπῖδα, καὶ διὰ τοῦτό γε εὖ ποιῶν,

ἐπειδὴ ἤλω τὸ Ἴλιον, ᾠήθης χρῆναι καὶ τὸ τεῖχος ἀνε-

 λεῖν, καὶ ῥᾳδίως τοῦτο ἔπραττες κελεύσας εἰς αὐτὸ

τοὺς ποταμοὺς ἐμβαλεῖν, οἱ ἀπὸ τῆς Ἴδης ὥρμων;