ἴστω τοίνυν ὁ ἰατρὸς ἰώμενος ἄρχοντα ἀσθενοῦντα, τουτὶ δὲ πράττοιτο μὲν ἂν καὶ διὰ σιγῆς, πράττοιτο δ’ ἂν καὶ διὰ ῥημάτων ὀλίγων ἂ οὐκ ἂν μὴ ῥηθῆναι δύναιτο. μακρὰ δὲ διεξιόντος καὶ χωροῦντος ἐπὶ τὰ μὴ συμ- βαίνοντα τοῖς νόμοις τῷ προσώπῳ δῆλον ὅ τι χρῄζων τῆς ἰατρικῆς ποιείτω τοῖς παροῦσιν, ὡς, ἢν μόνον ἰατρὸς ὢν εἰσίῃ, τὸν νοσοῦντα ὄψεται. ἐφεστάναι δὲ ἄξιον καὶ τὸν κοσμοῦντα τὴν καταγωγὴν καὶ | τῶν R III 97 ἔνδον ἐπιμελητὴν τῷδε τῷ πράγματι καὶ προσαναγ- κάζειν τὸν τοιοῦτον ἰατρὸν εἴσω τῶν ὅρων μένειν. 35. Ὡς δ’ οὐ καλὸν καταγωγὴν ἄρχοντος δέχεσθαι τοιαύτας συνουσίας, μάθοις ἄν, βασιλεῦ, καὶ τῷδε· βραχέα δὲ λέξω καὶ δι’ ὧν ἡδίων ἔσῃ. Ἦρχέ ποτε ἀνὴρ καὶ Σύρων καί τινων ἑτέρων 3 cf. t. III 132, 12 sq. 22 cf. Dem. p. 641, 9 23 Sievers p. 262 1 τινας inserui auctore Re 3 ἐγεώργησε Ρ sed ε (3) in ras m 2 5 ὐπ’ Re | τά Ρ sed ’e' corr m 5, ΙΒ | ὀνειράτων Va 7 πο cum lac 3—4 litt Β 8 κύριος ὧν ante τῶν excidisse coni Re totum locum a se parum intellegi professus. lucem accipere videtur e t. III 408, 14 sq. | τω ΡΒ τὸ Got 10 εὐσθενοῦντα C 11 καὶ (1) inserui e libris om edd 14 χρήζων ΡΙΒ Got 16 ὧς μόνον ἢν? 18 ἐπιμελητὴν Re ἐπιμελητῶν libri Got ἐθνῶν, Σύρου μὲν παῖς, αὐτὸς δὲ Ῥωμαῖος, φόβῳ τὴν ἀρχὴν εὐθύνων, οὐχ αἵματι. τούτῳ τῆς ἀρχῆς με- σοῦντι ῥεῦμα κινηθὲν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς διὰ τῆς φάρυγ- γος δραμὸν τά τ᾿ ἄλλα ἐκάκωσε καὶ τῆς φωνῆς ἀφεῖλε. κεκλημένος δὲ ἐπὶ τὸ λυποῦν ἰατρὸς ἀνὴρ τῶν ἄγαν ἐπαινουμένων ἐπειδὴ ἤρετό τι περὶ τοῦ κατέχοντος, ἀπεκρίνατο μὲν οὐδὲν διά φωνῆς, ἣν δὲ ἄρα ἐν αὐτῷ τοσοῦτον, διάρας δὲ τὸ στόμα τὸ τῆς τέχνης δεόμενον R III 98 ἔδειξεν, ὅπως ἀνήκοος αὐτοῦ καθάπαξ | ὁ ἰατρὸς ἀπίοι μηδὲν τῆς αὐτοῦ γλώττης ἐκφέρων. 36. Τοσοῦτος ἣν τοῖς τότ᾿ ἄρχουσι φόβος ἐν ταῖς εἰρημέναις εἰσόδοις. ἀλλά νῦν οὐ τὰ πάθη τοὺς ἰα- τροὺς τοῖς ἄρχουσιν εἰσάγει, ἀλλ᾿ οἶ μὲν ἔρρωνται, οἱ δὲ παρακάθηνται, καὶ ὁ λόγος οὐ περὶ τοῦ σώματος οὐδ’ ὅπως ἂν ὑγιαίνοντες διάγοιεν, ἀλλὰ τῆς αὐτῆς καὶ τά τούτων ἰδέας. ἰατρῶν μὲν οὖν οὐκ ἀποστερῶ τοὺς ἄρχοντας, μήποτε οὕτω γενοίμην ἄτοπος, ἐφε- στάναι δὲ τοῖς στόμασιν αὐτῶν ἀξιῶ τὸν ἃ δεῖ μόνα λέγειν ποιήσοντα. 37. Φθονήσομεν οὖν τῷ πόνῳ τῶν ἀρχόν- των παραμυθίας τῆς οὔσης ἐν ταῖς εἰσόδοις; ποίας παραμυθίας; μείζων μὲν οὖν ἐντεῦθεν ὁ πόνος αὐτοῖς κατασκευάζεται τοῖ τῶν γραμμάτων χρόνου καὶ τῶν ἀναγκαίων ἑτέροις διδομένου καὶ μικροῦ τινος τοῖς ἐπείγουσιν ἀντὶ πλείονος γινομένου, ὥστε πολλάκις μὲν ὥρα δειπνεῖν, οἱ δέ εἰσιν ἐν γράμμασι. θαυ- 8 cf. ad t. III p. 106,14; 242,13 2 „malim “ Re 3 φάρυγγος scripsi e CIVaB φάρυγος ΑΡ sed in hoc γ alterum inser m 2, edd 4 τε Β 5 δ’ Re 10 ἀπίη C | <ἐκ> τῆς? | αὐτοῦ Re 11 τότ᾿ om Β 12 νυν Α 18 αὐτὸν Va 26 post μὲν lac 2 litt Β μαζῶ δὲ εἰ καὶ μετὰ τὴν θοίνην διπλῆν τε καὶ τοι- αύτην ῥᾳστώνης εἶναί τῳ δοκοῦσιν ἐπιδεεῖς καὶ μηδὲ δύνασθαι ζῆν, εἰ μὴ τοῦτο ἔχοιεν, ὡς οὐκ <ἔχοντες ἐκ> σίτων ἀναπαύλας. | ἦσαν δέ γε κἀκείνοις καὶ τοῖς R III 99 νῦν καὶ πᾶσιν ἄρχουσιν ἀνάπαυλαι τὸ ταθὲν ἀνιεῖσαι, τοῦτο μὲν ἵππων ὐφ’ ἅρμασιν ἅμιλλαι, τοῦτο δὲ ἐν θεάτροις χάριτες, τοῦτο δὲ πρὸς θηρίων ὀδόντας ἀν- δρῶν ἀγῶνες ᾠδαί τε νέων εὐφώνων ἐκπώμασιν ἀνα- μεμιγμέναι. κεκώλυται δὲ οὐκ αὐλός, οὐ σῦριγξ, οὐ βάρβιτος. έ·νι δέ τις καὶ περὶ κύβους διατριβὴ θυμὸν φέρουσα μεθ’ ἡδονῆς. εἰ δὲ δὴ προσδεῖ τινος καὶ βελτίονος εὐθυμίας, ἔστι μοῦσα ποιητῶν, ἔστι δρόμος ῥητόρων. ἔστιν ἀκοῦσαί τι παρ’ ἀμφοῖν περὶ τῶν αὑτοῦ καλῶν ἢ τἀληθῆ λεγόντων ἢ καὶ οὐ τοιαῦτα, πόνου δὲ ὅμως τοῦ παρὰ τῶν πραγμάτων ἀφιέντα. οὕτως οὐδ’ ὑπὸ ταύτης τῆς αἰτίας εἶεν ἂν εὐλόγως | εἴσοδοι. R III 100 6 cf. Cod. Theod. XV 5,2 | Xen. Cyr. VI 4, 1 8 cf. Cod. Theod. XV 7,10 13 cf. t. I 152,11 1 θοίνην Α sed γρ ποινὴν in marg ποίνην Ρ sed ’ supra ι pos m 3, θ supra π m 5 ποινὴν C 2 ῥαστώνην Β | εἰναί τῳ δοκοῦσιν ἐπιδεεῖς scripsi auctore Re, nisi quod is ἐνδεεῖς con- iecit, coll. t. I 97,9 εἷναι τὸ δοκοῦσιν εἶς Α sed γρ τοῦτο δο- κοῦντες εἰ[σὶ] in marg, edd εἷναι τοῦτο δοκοῦντες εἰσὶ reliqui libri | μὴ δέ ΑΡΙΒ Got 3 ὧς—4 ἀναπαύλας om in lac —16 litt Β | οὐκ ἔχοντες ἐκ σίτων scripsi coll. p. 48, 5 οὐκ ἑ σίτων cum lac 1—2 litt post ἑ Α Re, 3—4 litt Va οὐκ ἑ σι των cum lac 2 litt post ἑ, 1 litt post σι Ρ οὐκ ἑ σι τῶν cum lac 2 litt post ε, 1 litt post ι I οὐκε σίτων cum ras 2 litt C οὐκ ἐσίτων Got οὐκ οὔσης ἐκ τῶν σίτων ἀναπαύ- λας vel οὐκ οὔσης ἐκείνοις ἀναπαύλας coni Re 4 καὶ ἐκεί- νοις Β 6 ἐφ’ IVa ὐφ’ Β 11 „malim φέρβουσα“ Re at cf. t. III 437,2 12 δρόμος Got sed θρόνος in marg 13 περὶ—14 καλῶν ἢ om Re 14 αὐτοῦ I Got 39. Ὅ τοίνυν μέγιστον ἔχειν οἴονται κατά τῆς γνώμης, καὶ αὐτός, φησί, τῶν εἰσιόντων ἦσθα. καὶ πάνυ γε. ἀλλ’ ἄκων καὶ τότε καὶ νῦν, ἀλλ᾿ οὐ βουλόμενος, ἀλλ’ ὦ Ἡράκλεις λέγων, ἀλλὰ ζημίαν τὸ πρᾶγμα ἡγούμενος, ἀλλ’ ἀηδῶς ὁρῶν τὸν ἵνα καλέ- σειεν ἀπεσταλμένον, ἀλλὰ νῦν μὲν διὰ σκήψεως οὐχ ὑπακούσας, νῦν δ’ ὠνούμενος τά τοῦ μὴ εὑρῆσθαι ῥήματα. καὶ τούτων εἰσὶ μάρτυρες οἱ λαβόντες. τίς οὖν οὕτως ἄφρων, ὧς τῆς ἐπιθυμίας τοὐναντίον ὠνεῖ- σθαι καὶ βούλεσθαι μὲν εἰσιέναι, ὅπως δὲ μὴ εἰσίοι ποιεῖν ἀργυρίου; καὶ μὴν οὐδεὶς ἄν με δείξειεν ἄκλητον τὴν πρώτην ὡς ἄρχοντα δείλης πεπορευμένον, ἀλλ’ ἔλαβε τὴν ἀρχήν, ἧκεν. ὁ μέν τις μετεπέμψατο, R III 101 ὁ δ’ οὐκ ἐβουλήθη. τί οὖν ἐγώ; | παρὰ μὲν τὸν ἧκον, παρὰ δὲ τὸν οὐκ ἦλθον. τοῦ γάρ ἐνοχλεῖν ἄπειρος ὧν αἰσχρὸν ἡγούμην ἐλθὼν κόπτειν ἄρχοντος θύραν. οὔκουν τοιαύτην ὁδὸν αὐτόματόν μέ τις ἐλ- θόντα ἐξελέγξειεν ἂν οὐδ’ ὡς Κυνήγιον τὸν ἐπειδή με τὸ πρῶτον εἶδε, καταβάντα παραδείγματος οὐκ ὄντος. ἔχοιμι δ᾿ ἂν οὐκ ὀλίγους καταλέξαι τοὺς οὔτ᾿ ἀναγ- κάσαντας οὔτ᾿ ἀναγκασθέντας. 41. Ἐξῆν γάρ, φησί, καλουμένῳ καθῆσθαι, σὺ ὒ δ’ ἀναστὰς εἵπου. πῶς δ᾿ οὐκ πῶς δ’ οὐκ ἔ μέλλον ἄρχοντός 2 cf. p. 19,8 sq. 4 cf. Arist. Ran. 298. Luc. Gall. 2. Fugit. 32 7 cf. p. 19,14 sq. 12 cf. t. I 162, 2 sq.; 241,14sq. 18 cf. t. III 425 not. 1 Sievers P. 264 sq. 5 καλέσειεν Β sed καλὲ in ras m 2 7 δὲ Re 8 καλοῦν- τες coni Got 11 δόξειεν Va 12 τηνπρώτην Β 13 τις Ρ sed ις in ras m 2 14 ὃ Α 15 ἧκον Β sed k in ras m 2 17 οὔκουν Ρ sed ’ suprapos m 3 | με τίς Β 19 τοπρῶτον CIVaB Re 20 καταλλάξαι Va 21 οὔτ’ scripsi οὐκ libri edd γε καλοῦντος καὶ μέγα τὸ πρᾶγμα ποιουμένου; οὐ γὰρ ὥσπερ μὴ βαδίζειν ἐξῆν, οὕτω καὶ μηδὲν ἀηδὲς παθεῖν. οὐ γὰρ μόνον μέγας ὁ θυμὸς τῶν βασιλευόντων, ἀλλὰ καὶ τὰς μετ’ ἐκείνην ἀρχὰς οὐ ῥᾴδιον ἐνεγκεῖν ὀργιζο- μένας, καὶ πολλοὶ τοιαύταις | ὀργαῖς ἀπολώλασιν. R III 102 αἰτίαν δὲ ψευδῆ περιάψαι διὰ συκοφάντου ῥᾷστον καὶ μάρτυρας πεῖσαι τά ψευδῆ μαρτυρεῖν καὶ κύριον ἑαυ- τὸν ψήφου ποιῆσαι καὶ δεσμῷ παραδοῦναι καὶ τῷ τἀκεῖ διά χειρὸς ἔχοντι κελεῦσαί τι. καὶ τούτου τοῦ φόβου διδάσκαλον εἶχον ὄν μόλις διέφυγον, ἕτερος 10 δέ τις ἐμὸς συγγενὴς ἱερεὺς φιλοσοφίας οὐκ ἐδυνήθη. οἷς οὖν ἔπαθον παιδευθεὶς εἰκότως ἐφυλαττόμην ἀπά- σης δυσμένειαν ἀρχῆς. καὶ γάρ εἰ αὐτὸς αὐτοῖς ἄλη- πτος ἦν, εἶχον ἂν οὑς βάλωσι, τοὺς μὲν εἴσω τειχῶν ὄντας, τοὺς δ’ ἐν ἀγροῖς διεσπαρμένους καὶ αὐτοῦ μὲν ἀπείχοντ’ ἂν ἐμοῦ, δι’ ἐκείνων δ’ ἂν ἐλύπουν. ἔστι δὲ ἀλγεινὸν τοῖς ἑαυτοῦ μὴ δύνασθαι βοηθεῖν, ἀλλ’ ὁρᾶν μὲν σπαραττομένους, μένους, εἰσφέρειν δὲ πλὴν λύπης ἔχειν οὐδέν.