ὁ δ’ ὁρῶν ἀδελφὸν
πρεσβύτερον ἀγαπώμενον διὰ τὴν περὶ πάντα τὰ προσ- 
ἥκοντα προθυμίαν καὶ θεραπευομένους εὐχαῖς ὑπὲρ
αὐτοῦ τοὺς θεοὺς παῖς ἔτ’ ὢν ἐτόλμησε μάγοις δια-
λεχθῆναι καὶ τἀδελφοῦ τὸν θάνατον αἰτῆσαι παρ’ |
αὐτοῦ τοῦ θανάτου τὸν μισθὸν αὐτοῖς ἥξειν λέγων R II 395 
καὶ τὸ μὴ δύνασθαι δοῦναι τῷ φάσκειν δώσειν ἐπαν- 
ὀρθῶν. ἁλοὺς δὲ τοιαῦτα ἐπιβουλεύων τὸν ἐπιβου-
λευθέντα βοηθὸν λαβὼν τῇ φύσει ταύτην ἐκείνου
δόντος τὴν χάριν ἀφείθη. καὶ μικρὸν ὕστερον, οἷα τὰ
τῆς τύχης, ἀπῆλθον ὅ τε σώσας τὸν ἀποκτεῖναι βουλη-
θέντα καὶ οἱ γονεῖς.