τί οὖν ἐν-
 ταῦθα ἀδικεῖς; τὸ τὰς συνθήκας ἀνελεῖν. ἀνῄρεις δὲ
οὐ μεμφόμενος τὸν ἀδελφὸν οὐδὲ κατέχων οὐδὲ κω-
λύων. εἰ μὲν γὰρ ἠγνόει τὰς ὁμολογίας, ὁ μὴ διδάξας
αἴτιος, σὲ δ’ εἶναι τὸν διδάσκοντα ἔδει· εἰ δ’ ἠπί-
 R II 374 στάτο, δείσας τὰς σὰς βοὰς τὰς | ὑπὲρ τῶν συν-
 θηκῶν εἶναι δίκαιος ἦν ἐν οἷς αὐτὸν εἶναι χρῆν, ὅτι
πάντας ἐφ’ ἡμᾶς αὐτοὺς ἀνθρώπους, ἀδελφέ,
κινήσομεν ὡς οὐκ εἰδότες αἰδεῖσθαι συνθήκας.
τούτων οὐδὲν Εὐμόλπιος ὁ καλὸς εἶπε πρὸς τὸν
φόν, πρὸς ἡμᾶς μέντοι τὰ πρὸς τὸν ποιητὴν εἰρημένα
 τἀδελφῷ καὶ ἔλεγεν οὐ συγκαλυψάμενος, ἀλλ’ ἀνα-
πεπταμένοις τοῖς ὄμμασι καὶ οὐκ ἐνόμισεν αὐτὸς τὰς
συνθήκας ἕλκειν τῶν ἱματίων λαβομένας οὐδ’ οἷον
ἐμφράττειν τὸ στόμα.