ἐγὼ δὲ οὐδέτερον, ἀλλ’ ἔφυγον
μὲν τὸ ζητεῖν, ὥσπερ ὁ πρότερος, κρατεῖν, ἦν δὲ οὐδὲν
ἐοικὼς τῷ δευτέρῳ κατὰ τὴν φύσιν, ἀλλ’ ἀναμίγνυμαι
μὲν ἅπασιν ἐν οὐδενὶ πλεονεκτεῖν οὐδενὸς ἀξιῶν, ἀλλ’
ἀπ᾿ ἴσου τοῦ σχήματος συνδιατρίβων. γελᾶν δὲ ἔξεστι 
καὶ σκώπτειν καὶ παίζειν. καὶ τἀμὰ νῦν μὲν ἡγεῖται
τῶν παρ' ἐκείνων, νῦν δ’ ἕπεται. νέους δὲ παρ᾿
αὑτοῖς ἀκούων γύναια τρέφειν οὐκ ἐποίησα τὸ τῶν
ἠδικημένων, ἀλλ’ ἴσον ἀπέσχον τοῦ τε ἀγανακτῆσαι
καὶ τοῦ προσαιτῆσαι. τὴν | δὲ τῶν πατρῴων πρᾶ- R II 314 
σιν οὐ θεραπεύσας ἑτέρᾳ κτήσει, πλουσίους δὲ ἐκ 
πενήτων τινὰς ἐκείνων ὁρῶν τοῖς μὲν συνήσθην τῆς
τύχης, ἐμαυτῷ δὲ οὐ συνηχθέσθην.