ὁ τοίνυν ἐκείνου | τε-
 θνεῶτος ἐκδεξάμενος τὴν ἡγεμονίαν ἦν μὲν ἐκ
λαιστίνης καὶ αὐτός, παρὸν δὲ τῶν αὐτῶν ἀπολαύειν
οὐκ ἴσχε τῆς φύσεως, οἶμαι, τῶν ἴσων οὐκ ἐφικνου-
μἐνης. ὁ δὲ καὶ μέχρι τῶν ὀνομάτων ἠγνόει τοὺς
πλείονας καὶ τῶν ἄλλων ἀπαρτήσας αὑτὸν ἐν γωνίαις
 2 Aedesius? cf. t. I 289, 15 sq. et 84, 1 sq. 14 Zenobius
Elusanus (ep. 100)? cf. t. I 130,15. 132,9. 289,16 
 13 ἔκδεια μέν ἐστιν ἑκούσιος στέρησις χρημάτων ὀφειλο-
μένων ὧν μέρος δηλονότι κατέβαλλεν, ἔνδεια δὲ τὸ μηδὲν ὅλως
καταβαλεῖν διὰ τὸ μὴ ἔχειν P4 cf. Suid. s. ν. ἔκδεια. Thuc. | 99
c. schol. Dem. p. a 890,14. Harpocr. s. ν. ἔκδεια 
 3 τοὺς (bis) Ρ sed add m3, I 7 δὲ scripsi τὲ IBV
τε reliqui libri edd 10 τῶν] τὸν C τῆς Β 11 ἐκείνου Re
ἐκεῖνον libri Bong 13 ἐν om I Bong | ἐκδείαις Ρ sed κ e
ν corr m4 ἐνδείαις B Va V 16 τὸν αὁτὸν C 17 „post
ἐφικνουμένης videtur aliquid de Ascalonita desiderari contra-
rium ei quod statim subjicit de eius successore“ a Re 19
τὸν C 

 
ἄλλοτε ἄλλαις συνῆν.