εἰπέ μοι, διὰ τί τὸ τῆς Τύχης τοῦτο σῶν ἐστιν
ἱερὸν καὶ τὸ τοῦ Δῖός καὶ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τὸ τοῦ
Διονύσου; ἆρ’ ὅτι βούλοισθ’ ἂν αὐτὰ μένειν; οὔ, ἀλλ’
ὅτι μηδεὶς τὴν ἐπ’ αὐτὰ δέδωκεν ὑμῖν ἐξουσίαν. εἰλή-
 φατε δὲ τὴν κατ’ ἐκείνων ἃ διεφθάρκατε; <οὔ.> πῶς
 R II 202 οὐκ ὀφείλετε δίκην; ἢ πῶς ἃ δεδράκατε | καλεῖτε
δίκην τῶν πεπονθότων οὐδὲν ἐν οὐδενὶ πεποιηκότων
ὃ δέχοιτ᾿ ἂν αἰτίαν; 52. Ἦν σοι, βασιλεῦ, κηρύξαι· μηδεὶς τῶν ὑπ’
 ἐμοὶ νομιζέτω θεοὺς μηδὲ τιμάτω μηδὲ αἰ-
τείτω τι παρ’ αὐτῶν μήθ’ ἑαυτῷ μήτε παισὶν
ἀγαθὸν πλὴν εἰ σιγῇ τε καὶ λανθάνων, ἅπας δὲ
ἔστω τοῦ παρ᾿ ἐμοὶ τιμίου καὶ βαδιζέτω μεθέ-
ξων τῶν ἐκείνῳ δρωμένων καὶ τάς τε εὐχὰς
15 ᾑπερ ἐκείνῳ ποιείσθω καὶ τὴν αὑτοῦ κεφαλὴν
ὑπαγέτω τῇ τοῦ τὸν λεὼν ἁρμοττομένου χειρί.
τὸν δ’ ἀπειθοῦντα πᾶσα ἀνάγκη τεθνάναι.