ὁρῶμεν γὰρ δήπουθεν ἐν μὲν τοῖς | 
ὄντας ἄνευ χρημάτων, τοὺς δὲ ὧν ἐώνηνται δούλων R 255 
ταυτησὶ βελτίους. ᾧ ἀργύρῳ δὲ οὗτοί γε. βελτίους 
δὲ ἀργύρῳ. οὗτοι δὲ δύνανται καὶ γεφυρῶσαι
μούς. κἄν τις αὐτοὺς εἴπῃ πένεσθαι, παρὰ τοὺς ἰατροὺς
τοῦτον ἄξει τις λαβών, ἵν’ ἐλλεβορίζοιτο. ὁ δὲ μειδιῶν
 1 αὐτὸν περικεκόφθαι τηλικούτου εἴπωμεν κτήματος ἐν ἐλάτ-
τοσι ζῶντα Μο 2 ἐν ἐλάττοσι ζῴη om Va | ζῴη e ζῶν corr A
ζῶν La et C sed in hoc ζῴη in marg p | δ’ inserui
auctore Gasda | ἂν om Va Ferr Mor | κωλύειν Μο 3 γρ
τὸν αὐτὸν καὶ Mor in marg | fortasse scribendum τὸν αὐτόν,
ὅταν παρῇ ἄμφω 4 μὲν ᾖ B Va Ferr Mor 5 αὐτῶν Β |
λέγειν LaMo | τεὶν in πλουτεῖν in ras Ρ2 7 ψευδόμενον
ἐξελέγξειεν Β Va Ferr Mor | κἂν scripsi καὶ libri edd 8 ἂν
post ἴσον B Va Ferr Mor et inser I3 | ὁρῶ μὲν Α ὁρῶ UI |
verba ἐν μὲν — 11 ποταμούς reliqui, ut corrupte
in CAPUIMoLa quae praebent I3 in ras B Va Ferr Mor
τοὺς μὲν ἐν τούτοις ὄντας ἄνευ χρημάτων, τοὺς δὲ ὧν μὲν
(om Mor) ἐώνηνται δούλων οὐδαμῆ βελτίους· βελτίους δὲ ὄντας
τῶν ἐν λόγοις ἀργύρῳ (ἀργῶν Mor e cod. Reg. i. e. Par.
in marg γρ ἀργυρῶν; in vers. latina anni 1606 coni Ἀργείων;
vide p. 384) καὶ δύναιντ’ ἂν οὗτοί γε καὶ ποταμοὺς γεφυρῶσαι
οὔτοι δὲ δύνανται καὶ γεφυρῶσαι ποταμούς I), interpolata et
a sententia Libanii aliena sunt; qui fortasse scripsit ἐν τούτοις
τοὺς μὲν ζῶντας ἄνευ χρημάτων, τοὺς δὲ ὧν ἐώνηνται δούλων
οὐδαμῆ βελτίους· ἀργύρῳ δὲ οὗτοί γε δύνανται καὶ
ποταμούς. MSchmidt Philol. Χ 635 coni τοὺς δὲ ὧν ἐώνηνται
δούλων ταυτῃὶ ἀβελτερωτέρους. ἀργύρῳ δύνανται 10 ταυτησὶ
— βελτίους δὲ om U in ras | ταυτησὶ — 11 ἀργύρῳ om Μο
12 ἀλλ’ ἂν ἀήτους εἴποι τίς τις Va) B Va Ferr Mor εἴποι UI |
περὶ Μο 13 τοῦτον om La | λαβών om B Va Ferr Mor, qui
in marg habet: ἄξει, ἴνα | ἴνα Β Ferr Mor et ex ἴν’ corr I3 

 
ἅμα καὶ διδάσκων περὶ τῆς κατὰ τοὺς λόγους πενίας
τάχα ἂν πολλοὺς πείθοι νομίζειν αὐτὸν ὑγιαίνειν, ὥστε
μηδὲν ἐλλεβόρου δεῖν. 14. Ἐξέσται ἄρα ἡμῖν τοὺς πολυχρύσους πένητας
 ἀποκαλεῖν κατ’ ἐκεῖνο ὃ μὴ ἐκτήσαντο μηδὲ ἔχουσιν.
ἐξέστω δὲ καὶ ἐμὲ πενέστερον γεγενῆσθαι λέγειν.
λον δὲ ὅστις οὐ τοῦτό φησιν, οὔ μοι δοκεῖ τἀμὰ ἱκα-
νῶς ἐξητακέναι οὐδ’ ὡς ἡμέρας ἂν δέοι πρὸς ἀριθμὸν
τῶν ἐμοὶ τεθνεώτων φίλων. ἐγεγόνει δὲ ἄρα καὶ
 ὁ Ἀχιλλεὺς πενέστερος τοῦ Πατρόκλου πεσόντος οὐ
δι’ ἃ συγκατέκαυσεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι τὸν Πάτροκλον
ἔκλαε. καὶ ἔγωγε αὐτὸν ἐπαινῶ ποιήσαντα ἃ ποιῆσαί
φησιν αὐτὸν Ὅμηρος ἀκούσαντα μηκέτι εἶναι τὸν
τροκλον. 11 Il. ψ 165 sq. et 224 13 II. σ 22 sq. 1 τοὺς inser I2 om Μο 2 τάχ’ Β Va Ferr Mor | πείθοι
πολλοὺς Β Va Ferr Mor | νομίζων Μο γρ νομίζων Mor in marg
3 ἴτ’ ἐλλεβόρου Re 4 δ’ ἄρα Sintenis 5 μὴ] μήτ᾿ B Ferr
Mor et e μὴ corr I3 μηδὲ scripsi μήτε ACULaMoP sed in
hoc τε in ras m2 Re μή τ’ I cum ras. post τ᾿ BVa Ferr Mor
8 ὣς La | ἄν ὅλης Β Va Ferr Mor 10 ὁ inserui e CAMoLa
om reliqui libri edd 11 αὐτὸν La 12 ἔκλαιε B Va Ferr Mor
13 μηκέτ᾿ B Va Ferr Mor et e μηκέτι corr I3 | τὸν om Β