Στιχ. ιη΄. Τοῦ δὲ Ἰησοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν.
. . . . . . . (1–2) Ὧδε μὲν γεννήσεως μέμνηται ὁ
εὐαγγελιστὴς, κατʼ ἀρχὰς δὲ τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς
γενέσεως. Ἐνταῦθα μὲν γὰρ λέγει· Τοῦ δὲ Ἰησοῦ
λριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν, ἐκεῖ δὲ, Βίβλος
γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τίς οὖν ἡ διαφορὰ τῆς
γεννήσεως καὶ τῆς γενέσεως; καὶ ὡς ἀμφότερα ἐπὶ
Χριστοῦ λαμβάνεται; Ὥσπερ ὁ λόγος οὗτος ὁ προφορικὸς
κατὰ τὴν οἰκείαν φύσιν ἀναφής ἐστι καὶ ἀόρατος·
ὅταν δὲ ἐν βιβλίῳ γραφῇ, καὶ οἱονεὶ σωματωθῇ,
τότε καὶ ὁρᾶται καὶ ψηλαφᾶται· οὕτως καὶ ὁ
ἄσαρκος τοῦ Θεοῦ Λόγος καὶ ἀσώματος, οὕτε ὁρώμενος,
οὕτε γραφόμενος κατὰ τὴν θεότητα, ἐπειδὴ
ἐσαρκώθη, καὶ ὁρᾶται καὶ γράφεται. Διὰ τοῦτο, ὡς
σαρκωθέντος, καὶ βίβλος ἐστὶ τῆς αὐτοῦ γενέσεως.
Ἀλλʼ οὐκ ἐξήτηται ἐνθάδε τὸ, διὰ τί εἶπε βίβλος,
καὶ οὐκ εἶπεν ὅρασις (3), ἢ λόγος· ἀλλὰ τὸ, τί ἐστι
γέννησις, καὶ τί γένεσις; Διαφέρει γένεσις καὶ γέννησις.
Γένεσις μὲν γάρ ἐστι παρὰ Θεοῦ πρώτη πλάσις
γέννησις δὲ ἡ ἐκ καταδίκης τοῦ θανάτου διὰ τὴν
παράβασιν ἐξ ἀλλήλων διαδοχή. Καὶ ἔτι, ἡ μὲν γένεσις
τὸ ἄφθαρτον ἔχει (4) καὶ ἀναμάρτητον· ἡ δὲ
γέννησις τὸ παθητὸν καὶ ἁμαρτητικόν. Ὁ οὖν Κύρος,
τῆς μὲν γενέσεως τὸ ἀναμάρτητον φυσικῶς
λαβὼν, τὸ ἄφθαρτον οὐ προσέλαβε· τῆς δὲ γεννήσεως
τὸ παθητὸν εἰληφὼς, τὸ ἁμαρτητικὸν οὐ προσέλαβε,
τὸν πρῶτον τοῖς κατʼ ἄμφω μέρεσιν Ἀδὰμ φέρων
ἀμείωτον. Οὐκοῦν εἴη ἂν ἐπὶ Χριστοῦ γένεσις μὲν,
οὐκ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι πρόοδος, ἀλλʼ ὀδὸς
ἀπὸ τοῦ ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχειν εἰς τὸ ἀναλαβεῖν
τὴν τοῦ δούλου μορφήν· ἡ δὲ γέννησις αὐτοῦ διπλῆ
γέγονε, καθʼ ἡμᾶς καὶ ὑπὲρ ἡμᾶς. Τὸ μὲν γὰρ ἐκ
γυναικὸς γεννηθῆναι καθʼ ἡμᾶς· τὸ δὲ μὴ ἐκ θελήματος
σαρκὸς, ἢ ἀνδρὸς, ἀλλʼ ἐκ Πνεύματος ἁγίου,
ὑπὲρ ἡμᾶς. Ὅπερ καὶ τὴν μέλλουσαν προανεφώνει
 Math. I, 1. 
 (12) Ex cod. Cat. mss. in Mauhæum apud clariss.
Muarellum,initium ita supple : Σὺ δὲ πρὸς τούτοις
ζήτει, ὅτι πῶς ποτε ἄρα ὧδε, ec. 
 (3) In cod. liι.:I λόγος· τοῦτο γὰρ εἴρηται· ἀλλὰ
τὸ, πῶς ὄπισθεν γενέσεως ἐμνημόνευσεν ὁ Ματθαῖος,
ὦδε δὴ γεννήσλως. Καὶ τί ἐστι γέννησις, καὶ τί ἐστι 

 
γέννησιν, ἣν ἡμῖν ἔμελλεν ἐκ Πνεύματος χαρίσεσθαι.