5, 14 >προσένεγκε Περὶ τοῦ καθαρισμοῦ σου< Εἰ δὲ βούλει, ζῶντα χρῶτα τὸν λόγον λάμβανε, οὗ μὴ παρόντος τῇ ψυχῇ, ὁτιποτοῦν ἐὰν γένηται, ἀνέγκλητος ὁ ἁμαρτάνων, ἀλόγου φέρων κατάστασιν· εἰ δὲ παρείη λόγος, ὑπεύθυνος. Τί οὖν τὸ καθ’ ὅλου τοῦ σώματος γίνεσθαι τὴν ἁφὴν μήποτε τροπικῶς φρενίτιδας ἢ μελαγχολίας δηλοῖ ἢ τὴν ἐν τῇ βρεφῶν ἡλικίᾳ κατάστασιν; Μὴ βοηθοῦντος γὰρ τότε λόγου μηδὲ παρούσης αἰσθήσεως πᾶν τὸ πραχθὲν ἢ λεχθὲν οὐχ ἁμάρτημα, ἀλλ᾿ ὅτε πάρεστιν αἴσθησις. Λεκτέον δὲ καὶ οὕτως· κατὰ διττὸν τρόπον εὐαρεστοῦμεν θεῷ· εἰ γὰρ ζῶμεν θεῷ, μηδὲν ἔστω νεκρὸν ἐν ἡμῖν, εἰ ἀπεθάνομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, μηδέν αὐτῆς ἔστω ζῶν ἐν ἡμῖν· ζῶντες γὰρ ἐν αὐτῷ τὴν ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας παραιτώμεθα νέκρωσιν, ἀποθανόντες δὲ κόσμῳ μὴ πρὸς τὰ πάθη παλινδρομήσωμεν. Ἀποθνήσκομεν δέ τῇ ἁμαρτίᾳ νεκροῦντες τὰ μέλη τὰ ἐπὶ τῆς γῆς>· ἀπεθάνομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν αὐτῇ;> Μολυσμὸς ἄρα κἂν ἐπὶ σμικρὸν γένηται καὶ κατὰ νόμον ἀκάθαρτον, ὥσπερ καθαρὸν τὸ k* (von 21 Κατὰ an auch εκ) — 9ff. vgl. öm. 6, 11. 12 13 Kol. 3, 5 4 καθόλου K3 7/8 ἁμάρτημα] ἁμάρτηκα ΚΚ3 9 εἰ — 10 ἡμῖν > K2 10 ζῶντες — 12 κόσμῳ marg. v. spat. Hand nachgetragen 14 ζήσωμεν (?) Κ2 15 γίνηται K3 τῆς ἁμαρτίας τεθνάναι καθόλου· <μικρά>, γὰρ φησι, Λύμη ὅλον τὸ ζυμοῖ<. Τινὲς δὲ ἀκάθαρτον νεκρότητα τὴν ἀπὸ κακίας εἶπον διαθέσεως, οἶον ἐξ ἀκολασίας ἢ ἀδικίας, καθαρὰν δὲ τὴν μὴ διακρίνουσάν τι σωματικόν, ὁ μὴ κατὰ κακίαν γένηται· οὐ γόμον ἀλλόφυλον, εἰ μὴ ἐξ ἀσελγείας· οὐ βρῶμα, εἰ μὴ ἐξ ἀκρασίας· οὐκ ἐργασίαν σαββατικήν, εἰ μὴ τὴν ἐπὶ κέρδει. Κατὰ δέ τινας πόλιν τὸν ὁλόλεπρον ὁ νόμος καθαρίζει, δεικνὺς ὡς ὁ θεὸς τὸ ποικίλον μισεῖ· σαφέστερον δὲ προϊὼν τοῦτο δηλοῖ ἐν τῷ· >τὸν ἀμπελῶνα σου οὐ κατασπερεῖς καὶ ἱμάτιον ἐκ δύο ὑφασμένον κίβδηλον· καὶ τὰ κτήνη σου οὐ κατοχεύσεις ἑτεροζύγῳ>, πανταχοῦ προτιμῶν τὴν ἁπλότητα, ἥτις ἐν τῷ ὁλολέπρῳ θεωρεῖται. 16f. 1 Kor. 5, 6; Gal. 5, 9 23 ff. Lev. 19, 19 19 γίνεται Κ(?)Κ2Κ3 20/21 σαββατ.] σωματικὴν Κ2 21 πόλιν τὸν] πλατὸν ὁ Κ8 21/22 ὁ νόμος] ὀνομάσας ε 23 προϊὼν] προοιῶν 8 23/24 διάφορα Κ8ε 24 ὑφῃσμένον ε κίβδηλον > ε 25 κατηχετεύσεις (?) ἑτέρῳ ζύγῳ Κ3 καὶ > 5, 27 >καὶ μετὰ ταῦτα ἐξῆλθεν καὶ ἐθεάσατο τελώνην< >Ἐξῆλθεν< οὖν, φησίν, >καὶ ἐθεάσατο τελώνην καλούμενον Λενΐν<· ἔστι δὲ οὗτος Ματθαῖος ὁ εὐαγγελιστής. Μᾶρκος μὲν καὶ Λουκᾶς τὸ ὄνομα αὐτοῦ κρύπτουσι τῇ προτέρᾳ προσηγορίᾳ, ὁ δὲ Ματθαῖος τὸ ἑαυτοῦ φανερὸν ποιεῖται ὄνομα λέγων· >ἐθεάσατο Ματθαῖον τὸν τελώνην<. Ταῦτα δὲ λέγει, ἵνα ἡμεῖς, θαυμάσαντες τὴν τέχνην τοῦ ἰατρεύσαντος αὐτὸν θεοῦ, πιστεύωμεν εἰς αὐτὸν ἀκριέστατα. dCδ, Matth. Katene d. Petr. Possinus (p. 122: Ὠριγένους) — 3 f. vgl. Mark. 2, 14 5 Matth. 9, 9 2 Ἐξῆλθεν — 3 εὐαγγ. > Poss. 2 καλούμ.] καθημένον D1 3 Μᾶρκ. —4 κρύπτ.] καὶ ὁ μὲν Μᾶρκος καὶ Λουκᾶς συγκαλύπτουσι τὸ ὅνομα d 4 προτέρᾳ] ἀρχαιοτέρᾳ dC, ἀρχαίᾳ D2 4 ὁ—5 ὄνομα] αὐτὸς δὲ εὐαγγελιζόμενος τὰ καθ᾿ ἑαυτὸν ἐπάγει dC 5 καὶ ἐθεάσατο dC Ταῦτα—7 ἀκριβέστ. >dC 6, 21 >μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε< Γέλωτα ἐπαγγέλλεται τὸν ἀπὸ χαρᾶς καὶ ἱλαρότητος, ὡς καὶ ἐν τῷ Ἰώβ φησιν· >ἀληθινὸν στόμα ἐμπλήσει γέλωτος<· τάχα δὲ διὰ τοῦτο καὶ εἶς τῶν πατριαρχῶν >γέλως< λέγεται, τὴν θείαν ἱλαρότητα σημαίνοντος τοῦ ὀνόματος. W* — 3 Hiob 8, 21 4 vgl. Gen. 21, 6a 6, 43 >οὐ γάρ ἐστιν δένδρον καλὸν ποιῦν καρπὸν σαπρόν< >Δένδρον ἄγαθὸν< τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, >δένδρον πονηρὸν< ὁ διάβολος καὶ οἱ ;ούτου ὑπηρέται. Ὁ οὖν ἔχων τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον τοὺς τούτου b*d(D*)k*CV*Y*Ξ*δν — 2 ff. vgl. Matth. 12, 33 2 Δένδρον + δὲ D2 3 τούτον] τοιούτου B1 οὖν dC > bk VYν Καρτοὺς ἐπιδιέκνυται, οὕς ἀπαριθμεῖται ὁ ἀπόστολος λέγων· >ὁ καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν· ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωςύνη, Πίστις, πραότης, ἐγκράτεια<· ὁ δὲ δύναμιν ἀντικειμένην ἔχων >τῆς ἀτιμίας τὰ πάθη< >ἀκάνθας καὶ τριβόλους<, καρποφορεῖ. 4ff. Gal. 5, 22 7 Röm. 1, 26; Hebr. 6,8 4 οῦς—6 ἐγκράτεια >dc [in D11D (spatter eingefügt): οὕς ἀπαριθμεῖται ὁ μακάριος Παῦλος] ἀπόστολος + Παῦλος bV λέγων — 6 ἐγκράτεια Y > bkVv 7 καρποφορεῖ] ἀνατέλλεται β vgl. Cramer-Katene zu Matth. (95, 33 — 96, 3) Ὠριγένους. Δένδρον καλὸν (ἤ) τὸ ἄγιον πνεῦμα, σαπρὸν τὸ ἀκάὕαρτον Πνεῦμα ἤτοι ὁ διάβολος. Τοίνυν ποιήσατε καρποὺς ἀξίους, ἵνα ἐν αὐτοῖς Ποιήσητε οἰκεῖν τὸ ἅγιον πνεῦμα, καὶ μὴ τοιαῦτα, ἵνα μὴ γένηται ὑμῖν τὸ δένδοον Τὸ πονηρόν. 7, 37 >καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἥτις ἦν ἐν τῇ πόλει ἁμαρτωλός< Ἡ μὲν οὖν τελειοτέρα ψυχή, καλῶς λατρεύσασα τῷ λόγῳ τοῦ θεοῦ, παῤῥηςίαν ἔχει ἐπ᾿ αὐτὴν ἐλθεῖντὴν κεφαλήν—>κεφαλὴ δὲ Χριστοῦ ὁ θεός<— ὤστε καταχέαι μύρον αὐτῆς καὶ εὐωδίαν τῇ δόξῃ τοῦ θεοῦ περιοιῆσαι· δοξάζεται γὰρ ὁ θεὸς διὰ τῆς εὐωδίας τοῦ βίου τῶν δικαίων. Ἡ δὲ ἀτελεατέρα Γννῆ καὶ ψυχὴ περὶ τοὺς πόδας καὶ τὰ ταπεινότερα στρέφεται, ἦς ἐγγὺς ἐσμὲν ἡμεῖς· οὐδὲ γὰρ πόδας καὶ ἀπὸ τῶν ἁμαρτημάτων ἡμῶν· ποῦ ἡμῶν τὰ δάκρυα, ποῦ ὁ κλαυθμός, ἵνα κὰν παρὰ τοὺς πόδας Ἰησοῦ ἐλθεῖν δυνηθῶμεν; ἐπ᾿ αὐτὴν γὰρ οὔπω δυνάμεθα φθάσαι τὴν κεφαλήν. Ἀγαπητὸν δὲ μετὰ τὰ ἁμαρτήματα φέρειν μετανοίας εὐωδίαν, ἵνα τις δυνηθῇ ἡ δευτέρα εἶναι, ἡ τοὺς πόδας ἀλείφουσα, ἀλλὰ μὴ τὴν κεφαλήν, τοῦτ᾿ ἔστιν ἡ μὴ ἁπτομένη τῶν τελεωτέρων καὶ ὑφηλοτέρων, ἀλλὰ τῶν ἄκρων καὶ τελευταίων. K*εν Vgl. Ambros. In Lucam VI, 14—16 (s. Nachtrag) — 3 1 Kor. 13, 3 4 Vgl. Mark. 14, 3 Par.; Joh. 12, 3 3~τὴν κεφαλὴν ἐλθῖν K8ε 4 περιποῆσαι] πεποιῆσθαι ε 5 γὰρ] Δὲ ε 9 αὐτὴν] αὐτὸν ΚΚ8εν 10 φεφεῖν Κ8ε 11 δυνηθείη Κ8ε ἡ δευτέρα] δευτέρως Κ8ε