[1 — 32. 52 — 57 Karst., 1—32. 34—37 Stein.] 1 —30. 33— 38 Sext. VII 111 ff. ὁ δὲ γνώριμος αὐτοῦ [des Xenophanes] Π. τοῦ μὲν δοξαστοῦ λόγου κατέγνω φημὶ δὲ τοῦ ἀσθενεῖς ἔχοντος ὑπολήψεις, τὸν δ’ ἑκιστημονικόν, τουτέστι τὸν ἀδιάπτωτον, ὑπέθετο κρτήριον, ἀποστὰς καὶ τῆς τῶν αἰσθήσεων πίστεως· ἐναρχόμενος γοῦν τοῦ Περὶ φύσεως γράφει τὸν τρόπον τοῦτον· ἵπποι ... λείπεται . Folgt. seine Paraphrase § 112—114: ἐν τούτοις γὰρ ὁ Παρμενιδης ἵππους μὲν φησιν αὐτὸν φέρειν τὰς ἀλόγους τῆς ψυχῆς ὁρμάς τε καὶ ὀρέξεις (1), κατὰ δὲ τὴν πολύφημον ὁδὸν τοῦ δαίμονος πορεύεσθαι τὴν κατὰ τὸν φιλόσοφον λόγον θεωρίαν, ὃς λόγος προπομποῦ δαίμονος τρόπον ἐπὶ τὴν ἁπάντων ὁδήγεῖ. γνῶσιν (2. 3), κούρας δ’ αὐτοῦ προάγειν τὰς αἰσθήρεις (5), ὦν τὰς μὲν ἀκοὰς αἰνίττεται ἐν τῶι λέγεν δοιοῖς . . . κύκλοις (7. 8), τουτέστι τοῖς τῶν ὤτων, τὴν φωνὴν δι’ ὦν καταδέχονται, τὰς δὲ ὁράσαις Ἡλιάδας κούρας κέκληκε (9), δώματα μὲν Νυκτὸς ἀπολιπσύσας (9), ἐς φάος 〈δὲ〉 ὠσαμένας (10) διὰ τὸ μὴ χωρὶς φωτὸς γίνεσθαι τὴν χρῆσιν αὐτῶν. ἐπὶ δὲ τὴν πολύποινον ἐλθεῖν Δίκην καὶ ἕχουσαν κληῖδας ἁμοιβούς (14), τὴν διάνοιαν ἀσφαλεῖς ἔχουσαν τὰς τῶν πραγμάτων καταλήψεις. ἥτις αὐτὸν ὑποδεξαμένη (22) ἑπαγγέλλεται δύο ταῦτα διδάξειν ἠμὲν ἀληθείης εὐπειθέος ἀτρεμὲς ἦτορ (29), ὅπερ ἐστὶ τὸ τῆς ἐπιστήμης ἀμετακίνητον βῆμα, ἕτερον δὲ βροτῶν δόξας . . . ἀληθής (30), τουτέστι τὸ ἐν δόξηι κεῖμενον πᾶν, ὅτι ἢν ἀβέβαιον. κὰ ἐπὶ τέλει προσδιασαφεῖ τὸ μὴ δεῖν αἰσθήσεσι προσέχειν ἀλλὰ τῶι λόγωι (33—36). μὴ γάρ σε, φησίν, ἔθος . . . ῥηθέντα (34—37). ἀλλ’ οὖτος μὲν καὶ αὐτός, ὡς ἐκ τῶν εἰρημένων συμφανές, τὸν ἐπιστημονικὸν λόγον κανόνα τῆς ἐν τοὶς οὖσιν ἀληθείας ἀναγορεύ– σας ἀπέστη τῆς τῶν αἰσθήσεων ἐπιστάσεως. 28 —32 Simpl. cael. 557, 20 οἱ δὲ ἄνδρες ἐκεῖνοι διττὴν ὑπόστασιν ὑπετίθεντο, τὴν μὲν τοῦ ὄντως ὄντος τοῦ νοητοῦ, τὴν δὲ τοῦ γινομένου τοῦ αἰσθητοῦ, ὅπερ οὐκ ἠξίσυν καλεῖν ὄν ἁπλῶς, ἀλλὰ δοκοῦν ὄν. διὸ περὶ τὸ ὂν ἀλήθειαν εἶναί φητι, περὶ δὲ τὸ γινόμενον δόξαν. λέγει γοῦν ὁ Π. χρεὼ . . . περῶντα (28 ff.) .
 ἵπποι ταί με φέρουσιν, ὅσον τ’ ἐπὶ θυμὸς ἱκάνοι, 
 πέμπον, ἐπεί μ’ ἐς ὁδὸν βῆσαν πολύφημον ἄγουσαι 
 δαίμονος, ἣ κατὰ πάντ’ ἄστη φέρει εἰδότα φῶτα· 
 τῆι φερόμην· τῆι γάρ με πολύφραστοι φέρον ἵπποι 
 ἅρμα τιταίνουσαι, κοῦραι δ’ ὁδὸν ἡγεμόνευον. 
 ἄξων δ’ ἐν χνοίηισιν ἵει σύριγγος ἀυτήν 
 αἰθόμενος (δοιοῖς γὰρ ἐπείγετο δινωτοῖσιν 
 
 κύκλοις ἀμφοτέρωθεν), ὅτε σπερχοίατο πέμπειν 
 Ἡλιάδες κοῦραι, προλιποῦσαι δώματα Νυκτός, 
 εἰς φάος, ὠσάμεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας. 
 ἔνθα πύλαι Νυκτός τε καὶ Ἤματός εἰσι κελεύθων, 
 καί σφας ὑπέρθυρον ἀμφὶς ἔχει καὶ λάινος οὐδός· 
 αὐταὶ δ’ αἰθέριαι πλῆνται μεγάλοισι θυρέτροις· 
 τῶν δὲ Δίκη πολύποινος ἔχει κληῖδας ἀμοιβούς. 
 τὴν δὴ παρφάμεναι κοῦραι μαλακοῖσι λόγοισιν 
 πεῖσαν ἐπιφραδέως, ὥς σφιν βαλανωτὸν ὀχῆα 
 ἀπτερέως ὥσειε πυλέων ἄπο· ταὶ δὲ θυρέτρων 
 χάσμ’ ἀχανὲς ποίησαν ἀναπτάμεναι πολυχάλκους 
 ἄξονας ἐν σύριγξιν ἀμοιβαδὸν εἱλίξασαι 
 γόμφοις καὶ περόνηισιν ἀρηρότε· τῆι ῥα δι’ αὐτέων 
 ἰθὺς ἔχον κοῦραι κατ’ ἀμαξιτὸν ἅρμα καὶ ἵππους. 
 
 καί με θεὰ πρόφρων ὑπεδέξατο, χεῖρα δὲ χειρί 
 δεξιτερὴν ἕλεν, ὥδε δ’ ἔπος φάτο καί με προσηύδα 
 ὦ κοῦρ’ ἀθανάτοισι συνάορος ἡνιόχοισιν, 
 ἵπποις ταί σε φέρουσιν ἱκάνων ἡμέτερον δῶ, 
 χαῖρ’, ἐπεὶ οὔτι σε μοῖρα κακὴ προὔπεμπε νέεσθαι 
 τήνδ’ ὀδόν (ἦ γὰρ ἀπ’ ἀνθρώπων ἐκτὸς πάτου ἐστίν), 
 ἀλλὰ θέμις τε δίκη τε. χρεὼ δὲ σε πάντα πυθέσθαι 
 ἠμὲν Ἀληθείης εὐκυκλέος ἀτρεμὲς ἦτορ 
 ἠδὲ βροτῶν δόξας, ταῖς οὐκ ἔνι πίστις ἀληθής. 
 〈ἀλλ’ ἔμπης καὶ ταῦτα μαθήσεαι, ὡς τὰ δοκοῦντα 
 χρῆν δοκιμῶσ’ εἶναι διὰ παντὸς πάντα περῶντα〉. 
 ἀλλὰ σὺ τῆσδ’ ἀφ’ ὁδοῦ διζήσιος εἷργε νόημα 
 μηδὲ σ’ ἔθος πολύπειρον ὁδὸν κατὰ τήνδε βιάσθω, 
 νωμᾶν ἄσκοπον ὄμμα καὶ ἠχήεσσαν ἀκουήν 
 
 καὶ γλῶσσαν, κρῖναι δὲ λόγωι πολύδηριν ἔλεγχον 
 ἐξ ἐμέθεν ῥηθέντα. μόνος δ’ ἔτι θυμὸς ὁδοῖο 
 λείπεται . . . [89—92 K., 37 —40 St.] Clem. Strom. 5, 15 (II 335, 25 St., nach Emp. [21 B 17, 21]) ἀλλὰ καὶ Π. ἐν τῶι αὐτοῦ ποιήματι περὶ τῆς ἑλπίδος αἰνισσόμενος τὰ τοιαῦτα λέγει· λεῦσσε . . . συνιστάμενον , ἐπεὶ καὶ ὁ ἐλπίζων καθάπερ ὁ πιστεύων τῶι νῶι ὁρᾶι τὰ νοητὰ καὶ τὰ μέλλοντα. εἰ τοίνυν φαμέν τι εἶναι δίκαινον, φαμὲν δὲ καὶ καλόν, ἀλλὰ καὶ ἀλήθειάν τι λέγομεν· οὐδὲν δὲ πώποτε τῶν τοιούτων τοῖς ὀφθαλμοῖς εἴδομεν, ἀλλ’ ἢ μόνωι τῶι νῶι.
 λεῦσσε δ’ ὅμως ἀπεόντα νόωι παρεόντα βεβαίως·
 οὐ γὰρ ἀποτμήξει τὸ ἐὸν τοῦ ἐόντος ἔχεσθαι
 οὔτε σκιδνάμενον πάντηι πάντως κατὰ κόσμον
 οὔτε συνιστάμενον. [41. 42 K. St.] Procl. in Parm. I p. 708, 16 (nach B 8, 25). ξυνὸν δὲ μοί ἐστιν,
 ὁππόθεν ἄρξωμαι· τόθι γὰρ πάλιν ἵξομαι αὖθις. [33— 40 K., 43— 50 St.] Procl. in Τim. t. I 345, 18 Diehl (nach B 1, 30) καὶ πάλιν εἰ δ’... ἀταρπόν καὶ οὐτε . . . φράσαις . 3—8 Simpl. Phys. 116, 25 εἰ δέ τις ἐπιθυμεῖ καὶ αὐτοῦ τοῦ Παρμενίδου ταύτας λέγοντος ἀκοῦσαι τὰς προτάσεις, τὴν μὲν τὸ παρὰ τὸ ὄν οὐκ ὄν καὶ οὐδὲν λέυουσαν, ἤτις ἡ αὐτή ἐστι τῆι τὸ ὄν μοναχῶς λέγεσθαι, εὑρήσει ἐν ἐκείνοις τοῖς ἔπεσιν· ἡ μὲν . . . φράσαις .
 εἰ δ’ ἄγ’ ἐγὼν ἐρέω, κόμισαι δὲ σὺ μῦθον ἀκούσας,
 αἵπερ ὁδοὶ μοῦναι διζήσιος εἰσι νοῆσαι·
 ἡ μὲν ὅπως ἔστιν τε καὶ ὡς οὐκ ἔσται μὴ εἶναι,
 Πειθοῦς ἐστι κέλευθος (Ἀηθείηι γὰρ ὀπηδεῖ),
 ἡ δ’ ὡς οὐκ ἔστιν τε καὶ ὡς χρεών ἐστι μὴ εἶναι,
 τὴν δή τοι φράζω παναπευθέα ἔμμεν ἀπαρπόν·
 οὔτε γὰρ ἂν γνοίης τό γε μὴ ἐὸν (οὐ γὰρ ἀνυστόν)
 οὔτε φράσαις. [40 K., 50 St.] Clem. Strom. VI 23 (II 440, 12 St.) Ἀριστοφάνης ἔφη δύναταί γὰρ ἴσσν τῶι δρᾶν τὸνοεν [fr. 691 K.] καὶ πρὸ τούτου ὁ Ἐλεάτης Π. τὸ γὰρ . . . εἶναι . Plotin. Enn. V 1, 8 ἥπτετο μὲν οὖν καὶ Π. πρότερον τῆς τοιαύτης δόξης, καθόσον εἰς ταὐτὸ συνῆγεν ὄν καὶ νοῦν καὶ τὸ ὄν οὐκ ἐν τοῖς αἰσθητοῖς ἐτίθετο. τὸ γὰρ . . . εἶναι λέγων καὶ ἀκίνητον λέγει τοῦτο, καίτοι προστιθεὶς τὸ νοεῖν σωματικὴν πᾶσαν κίνησιν ἐξαιρῶν ἀπ’ αὐτοῦ. An B 4 aanzuschließen. 
 . . . τὸ γὰρ αὐτὸ νοεῖν ἐστίν τε καὶ εἶναι.