X. Περὶ γεωργίας. Εἰ δὲ γεωπονίης σε φιλομβρότου ἵμερος αἱρεῖ, καί τʼ ἐπὶ χρυσείης γενεῆς ἐντύνεαι ἔργα γαῖαν ἐπὶ ζείδωρον ἄγων εὐκαμπὲς ἄροτρον, ἢ γύροις ἔνι κλῆμα Μεθυμναίου λελίησαι κατθέμεναι, καὶ λαρὸν ὀπώρης εἶδαρ ἑλέσθαι ἱμείρεις, σκαπάνῃ τε λαχαινέμεν ἄμβροτον αἶαν. αὐτίκα τοι καὶ πᾶσαν ἐτητυμίην καταλέξω, ὅππως ἂν πανδῖα Σεληναίη πεπίθοιτο, 453 ἐκτελέσειαι f. — 454 διχομηνίασ L, διχομήνιας f. ‘coniici possit διχόμηνις ἂν ἐντύνειεν’ Spitzner de vers. her. p. 192. — 455 ουδʼ έτι L, sed ου in ras. l, οὐδʼ ἔτι f, corr. g. 456—465 affert Tzetzes in prooemio commentarii in He- siodi OD. p. 18 Gaisf. his verbis τῶν τοῦ μεγάλου Ὀρφέως Ἔρ- γων καὶ Ἡμερῶν, ὧν [Ἔργων Ὀρφέως, ἤτοι τοῦ περὶ Γεωργίας] οὕτως ἐστὶν ἡ ἀρχὴ ‘εἰ δὲ γεωπονίης’ κτἑ. cfr. Wesseling. p. 134. Lobeck. Aglaoph. p. 414. Mullach. Fragm. philos. Gr. I p. 189. — 456 γεωπονίης Lv, γεωργίης cod. E Tzetzae, γεωρ- γίας cod. Tzetzae. — φίλʼ, ἄμβροτος coni. C. G. Lenz. in comment. de fragmentis Orphicis (Gotting. 1789) p. 15, quod postea ipse reiecit. — αἰρεῖ Lf (non h). — 457 ἐπιχρῦσίησ L, ἐπὶ χρυσίης f, ἐπὶ χρυσείης hgk cum Tzetza et Dorvillio p. 659. — 458 ἄγοις Lfg, ‘videtur scripsisse ἄγειν’ g, ἄγων ex Tzetza restituit k. — 459 γύροις: in margine βόθροις l. — κλήμα L. — 460 καιλαρὸν Lf. — ειδἀρ L, εἰδ᾿ ἀρ corr. l, εἰδ᾿ ἄρʼ f, εἶδαρ gk cum Tzetza et Valckenario Diatr. in Eurip. reliqu. p. 286 (297). — ἐλέσθαι L. — 461 ειμείρεισ L, sed primae syllabae ϊ superimposuit l, ἱμείρει Tzetzae codices EG, reliqui ἱμείρῃ probantibus Gaisfordio Lobeckio Mullachio, ἱμείρεις v. — λα- χαινέμεν Lv, λαχῆναι Tzetzes. — αἶα L, ν adscr. l. — 462 δή τοι pro τοι καὶ Tzetzes. — ἐτιτυμίην L. — 463 ἀν δία, sed ί in ras. L, ἂν δία γε f, ἂν πανδῖα gk cum Tzetza. — σελήνη πεπύθοιτο apud Tzetzen erat ante Heinsium, qui ex Scaligeri ὄμπνιά σοι Δήμητρος ἀερσινόοιό τε Βάκχου δῶρʼ ἀναπεμπέμεναι καὶ ἐπητανὸν ὄλβον ὀπάζειν. εἰ μὲν γὰρ στείχῃσιν ἐπʼ Ἀρνειοῖο θοοῖο, πάντα φέρει κλυτὰ ἔργα φυτευέμεν ἠδὲ βαλέσθαι σπέρματα καὶ σηκοὺς εὐερκέας ἀμφιπένεσθαι· καὶ δʼ ἂν ἀεργηλὸν χῶρον τότε καλὰ τάμοιο βουσί τε καὶ σμινύῃσιν, ἔοι δέ κε κάρπιμος ὦκα. ὣς δʼ αὕτως Ταύρῳ κεραῷ πονέεσθαι ἕκαστα, ὅσσα τε γειοπόνων ἐρικυδέα φαίνεται ἔργα. μὴ μὲν δὴ τῆμόσδ᾿ ἐθέλειν ἐρίβωλον ἄρουραν ἄρνυσθαι μισθῷ ἐπὶ λατρίῳ· οὐ γὰρ ἄμεινον, οὐδὲ φέροι κεν ὄνειαρ ἐπʼ ἀλλοτρίῳ μογέοντι. εἰ δὲ Θεραπναίοισιν ἐν ἄστρασι δινεύηται κούρων εὐεάνου Αἰτωλίδος, ἦ τʼ ἂν ἐμοῖσι emendatione scripsit σεληναίη πεπίθοιτο. — 465 ἐπητανον L, ἐπήτανον f, ἐπηετανὸν Tzetzes probante anon. Hal. p. 829 coll. hymn. Hom. in Merc. 113, ἐπητανὸν gk. — 466 ut Orphichum affert Tzetzes Exeg. in Il. p. 33, 14 Herm. (765, 9 Bachm.). cfr. Hermann. Orph. p. 512. Lobeck. Aglaoph. p. 422. Mullach. l. l. p. 189. — ἀρνίοιο L, ἀρνείοιο f, ἂρ νειοῖο Tzetzae codex. — 467 φυτεύεμεν L. — 468 ευερκεασ L, εὐερκέασ corr. l, εὐερ- γέας f alteram lectionem infra textum ablegans. — 470 σμη- νύηισιν Lf, em. Wesseling. p. 339. — δὲ καὶ Lf, δέ κε em. g. — 471 πονέοιο ἕκαστα Lv, ‘ante ἕκαστος inde ab Homero non rarus est hiatus. quamquam hic requiritur πονέοιό χ᾿ ἕκαστα᾿ Hermann. Orph. p. 749. sane hiatus defendi possit (vide ad vs. 355), tamen infinitivum restituendum existimavi, quem pro imperativo posuit noster post αὕτως 289 et post ὣς δʼ αὕτως 293. praeterea cf. 498 sq. et Koechlyi praef. p. LXIII. — 472 ἐρικύδέα sic L, ἐρικύσσεα f. — 473 τῆμοσδεθέλειν L (cfr. ad vs. 83), τῆμος δὲ θέλειν f, τῆμόςδε θέλειν g cum Dorvillio p. 662, τῆμόσδ᾿ ἐθέλειν k e corr. Gerhardii Lect. Apoll. p. 91. — ἐρίβουλον f, quod corr. Dorvill. l. l. — 474 ἐπιλατρίωι Lf, corr. Dorvill. l. l. — 475 ἀλλοτρίωι L, sed α (erat η) et ο ex corr. l. — 476 ἀστράσι k. — δεινεύηται L. — 477 κούροις Lfg, μύθοισιν πεπίθοιο, καὶ ἀρξάμενος πονέεσθαι ἀμφὶ γεωπονίῃ τε φυτείῃ θʼ ἱμεροέσσῃ ζηλωτὸς πολλοῖς κε πέλοις ἐπὶ κέρδεϊ τῷδε. κήπους δʼ εὐθαλέας τεύξεις καὶ γῦρον ὀρύξεις, γαῖαν ἀεργηλήν τε προμηθείως ἀνύσαιο εὐεργόν, Μήνης ἐνὶ Καρκίνῳ αἰθροπολεύσης. εἰ φλογερῷ δὲ Λέοντι φάος πολυδερκὲς ἐφείη ἠερόφοιτος ἄνασσα, τότε σπόρον ὁπλίσσαιο κριθῶν ἢ πυρῶν, καί τʼ ἂν πολύχοια γένοιτο. ἄλλο δὲ μή τι βάλοιο κατʼ αὔλακος· οὐ γὰρ ἄμεινον. Ἀστραίη κούρη δὲ πέλει πρὸς ἅπαντα φερίστη σπέρματα, καὶ δὲ φυτοῖσιν ἐναίσιμος, ἔν τε βόθροισι βάλλειν ἔρνεα πάντα, τάτε δρυὸς ἄκρα λέγονται. κούρων ‘ut alibi semper’ k. cfr. 19 145 288. — ἐτωλίδοσ L. — ἐμοῖσιν k. — 479 φυτίη ἔ., φυτίῃ f, corr. g cum Dorvill. p 659. — 480 δὲ Lf, κε gk. — 481 γύρον L, in margine βόθρον l. — 482 ἀεργήλην Lf. — προμηθιόως Lf, corr. g cum Dorvillio p. 659. — 483 αἰθροπολούσης Lv, cfr. ad vs. 357. — 484 ἐφείη ‘immittat’ a Rentdorfio male acceptum esse pro ἐπείη ‘verse- turʼ animadvertit Dorvill. p. 659. — 486 Incipit fol. 7r L. — ἠε L, accentum gravem add. l, ἢ em. Dorvill. p. 648. — 487 μήτε βάλοι f. — 488 — 496 affert Tzetzes Chil. IV vs. 173—181 (Ὀρφεὺς ἐν Γεωργίᾳ γράφων). cfr. Wesseling. p. 134. Lobeck. Aglaoph. p. 415. Mullach. l. l. p. 189. — 489 ἐναίσιοσ L, ἐναί- σιον f, ex Tzetza em. g. — ‘Vulgo prima syllaba in βόθρος intenditur. cf. Il. P 58 Od. κ 517. malim igitur ἐν δέ τε βόθροις C. G. Lenz. in comment. de fragmentis Orphicis (Gotting. 1789) p. 22. — βόθροισιν Lv, βόθροισι Tzetzes. — 490 Sic etiam Tzetzes in Chil., sed in schol. ad Lycophr. vs. 83, ubi hunc versum iterum affert (ὥς πού φησιν ἐν ταῖς Δωδεκαετηρίσιν Ὀρφεὺς ‘βάλλειν’ κτἑ.), codices et editiones discrepant: ‘Ges nerus edidit τὰ δὲ et λέγεσθαι. apud Tzetzen: βάλλειν ἔρνεα τὲ πάντα, τά τε δρυὸς ἄκρα λέγεται᾿ Hermann Orph. p. 494. Chr. G. Muellero teste in Tzetzae codicibus Vitt. 2 et 3 est βάλλειν ἐννέα πάντας τά τε δρυὸς λέγεται, in Vit. 1 et Ciz. βάλλειν ἐρνεά τε πάντα τὰ τε δρυός, omisso cum Sebast. λέγε- ται. ceterum vide Wesseling. p. 136. Lobeck Aglaoph. p. 416. οἴνας δʼ ἐξαλέασθαι, ἐπεὶ στυγέει περίαλλα καρίου κούρη ἑλίνους καὶ ἀδευκέας οἴνας, μνωομένη, ὅσα λυγρὰ Διωνύσοιο ἕκητι Ἀκταῖοι μήσαντο μέθῃ δεδμημένοι αἰνῇ Ἰκάριον, καί μιν στυφελαῖς κορύναις ἐδάιξαν σφαλλόμενοι δώροισι χοροιμανέος Βάκχοιο. ἀλλὰ σὺ Χηλάων ἐνὶ τείρεσιν αἰθροπολεῦσαν εἰσορόων κερόεσσαν ἐπιφραδέως πονέεσθαι ἀμφὶ γεωτομίῃ· σὺ δέ κʼ ἐν νειοῖσι βάλοιο σπέρματα θαρσαλέως, θεῖναί τʼ ἐνὶ κλήματα γύροις, πάντα τε δένδρεα καλά, τάτʼ εἴαρι τηλεθάοντα Mullach. l. l. p. 182 et Tzetzen ad Hesiodi OD. 568 p. 277 sq. Gaisf. Ὀρφεὺς δὲ μαθηματικῶς πάντα παρακελεύεται δρᾶν. οἷον Σελήνης τρεχούσης περὶ Παρθένον, πάντα φυτεύειν πλὴν μόνων ἀμπέλων· μισεῖ γὰρ ἡ Παρθένος τὴν ἄμπελον διὰ τὸν πατέρα Ἰκάριον. quae sequuntur aliena sunt a Maximo. — 491 ἐπι L, ἐπεὶ v cum Tzetza. — περὶ ἄλλα Lf, περίαλλα gk cum Tzetza et Hermanno Orph. p. 749. — 492 ελινουσ L, ἑλι- νοῦσ corr. l, ληνοὺς Tzetzes, ἐλινοῦς fg, ἐλίνους k, ἑλίνους I. G. Schneider ad Nicand. Alexiph. p. 134. — 493 διωνυσίοιο L. — 495 ἱκάριον L. — καὶ μὴν Lf, καί μιν gk cum Tzetza et Dorvillio p. 659. — στυφέλαῖσ sic L, σταφελαῖς f. — 495 κορύ- νῃσι δάϊξαν Tzetzes. — 496 χοροιμανηεοσ (non ν, sed η delere debebat) ἰοβάκχου L, sed κ in ras. scripsit l, qu etiam corr. γ. ω χοροιμανηεοσ ἰοβάκχου, χοροιμανέοιιο Βάκχοιο Tzetzes (‘metrum iugulatur, sed salutem affert lectio Steph. poes. philos. χοροι- μανέοιο Ἰάκχου᾿ Lenz. l. l. p. 24), χοροιμανέως ἰοβάκχου f, χοροι- μανέους ἰοβάκχου h, χοροιμανέος Ἰοβάκχου gk cum Hermanno Orph. p. 715, sed metrum postulare puto quod Lobeck. Aglaoph. p. 415 dedit χοροιμανέος Βάκχοιο. similis versus exitus est 56 (et 3). — 497 αἰθροπολοῦσαν L, εῦ suprascr. l, αἰθροπολοῦσαν fgk, αἰθροπολεῦσαν dk*. — 499 δέ κεν (cfr. ad vs. 83) f, corr. g. — νειοῖο L, νείοιο f, corr. g cum Dorvillio p. 658. — 500 An θαρσαλέος? coll. 163 361 585. — ἐπι L, ἐπὶ v, scripsi ἐνὶ (Beitraege zur Kritik des Nonnos p. 111) coll. 459 ἢ γύροις ἔνι κλῆμα . . . κατθέμεναι et Nonn. Dionys. XLVII 69 βαλεῖν τʼ ἐνὶ κλήματα γύροις. — γύροις Lf, γυροῖς gk. — τέρχνεσιν ἀργεννοῖσι φίλην δείκνυσιν ὀπώρην. ἢν δὲ Σκορπιόεν δέμας αἴθριον ἐκπεράῃσιν αἴγλαις ἀργεννῇσι κλυτὴ πανδῖα Σελήνη, σπέρματα δάσσασθαι νειοῖς ἔνι· καὶ δέ κεν εἴη τῆμος ἐνιβληθέντα κατʼ αὐλακόεσσαν ἄρουραν ὄμπνια Δηοῦς δῶρα καὶ ἐμπλήσειεν ἀλωήν. καὶ δέ κʼ ἀεργηλὴν γαῖαν τῆμόσδε τάμοιο. εἰ δʼ ἄρα Τοξευτῆρι φάοι ταυρῶπις ἄνασσα, μὴ σύγε πυροῖσιν βαλέειν χθόνα βωτιάνειραν, μηδὲ θέμεν κρῖ λευκὸν ἐν αὔλακι, μηδέ τινʼ ἄλλα χέδροπα· πάντα γὰρ αἶψ᾿ ἁλιώσεται, οὐδέ τι ποίη βλωθρὴ ὑπερτείλασα πυκάσσεται οἴνοπα βῶλον. ἀλλὰ σύ μοι τῆμόσδε βάλοις περιμήκεα σηκὸν ἄρνασιν ἠδ᾿ ἐρίφοισι, βοῶν τʼ εὐερκέα μάνδρην πορσύναις, πονέοις δὲ καὶ ὠκυπόδεσσιν ἐφʼ ἵπποις, φορβήν τʼ ἐντύναιο νεογλαγέας περὶ πώλους. αὕτως δʼ Αἰγοκερῆα διαστείχουσα Σελήνη μήλοισιν σύμπασιν ἐναίσιμος ἠδὲ φερίστη, εἴ κεν ἄγοις ἑτέρην χώρην ἐριαχθέα ποίμνην 502 τέρχνεσιν; in margine φυτοῖς νέοις l. — ἀργέννοισι Lf. — 503 σκορπίου Lf, coll. vs. 364 emend. Dorvill. p. 666. — 504 πανδια, sed ι in ras. L. — σελήνη L, ι adscr. l. — 505 δάσ- σεσθαι Lf, corr. g. — 506 ἄρουρα L, ν adscr. l. — 507 δηουσ L, δʼ ἠοῦσ corr. l (cfr. Wesseling. p. 205). — 508 ἀεργήλην Lf. — 510 πῦροισιν L, πύροισιν f. — βαλλέειν L. — 511 μὴ δὲ Lf (non h). — μὴ δέ L. — 512 χέδροπα: in margine sinistra ὄσπρεα l, in margine dextra βοτανη etiam recentior manus scripsit quam l. — ἀλιώσεται Lf. — οὐδʼ ἔτι f. L 513 βλώθρη Lf, ι adscr. l, in margine χλωρὴ ἀπαλὴ etiam recentior manus quam l. — 515 ἄρνασιν: vide ad vs. 18. — ἠ L, ἢ f, ἠδ᾿ gk. — 516 πορσύναι Lfg, em. k. — ὠκοπόδεσσιν f. — 517 νεο- γλαγέασ L, sed εο in ras. scripsit l. — 518 αἰγοκέρῆα L (inter Υ et α ras.) L. — ἠδʼ ἀγέλας, καὶ δʼ ἄν κε καὶ αἰπόλια πλατέʼ αἰγῶν ὦκα θέοι, νομὸν ἄλλον ἐπιστείβοντα πόδεσσιν. Ὑδροχόῳ δʼ ὁρόων εὐώπιδος ἀργέτιν αἴγλην Μήνης εὖ μὲν ἄροτρα καὶ αὔλακα πορσύνειας, εὖ δὲ καὶ ἐν γύροις ὑποδέξεαι ἔρνεα καλά, εὖ δʼ ἐν ἀεργηλοῖσιν ὕνιν πήξειας ἀρούραις. αὕτως δʼ εἰαρινοῖσιν ἐν Ἰχθύσιν ἐστὶ φερίστη γειοπόνοις Θειαντίς, ὅτʼ ὄμπνια ἔργα πένωνται Δηοῦς εὐωδῖνος ἐυστεφέος τʼ Ἰοβάκχου. σκέπτεσθαι δʼἐπέοικε καὶ ἀστέρας ἠνεκὲς ἄλλους. ἢν μὲν γὰρ Φαέθων τε καὶ ἁγνὴ Κυπρογένεια Μήνῃ συμφορέωντʼ ἠδ᾿ εὔπτερος Ἀργειφόντης, πάντα τάδʼ ἀλδήεντα καὶ αὔξιμα τοῖσδε πιφαύσκοις 521 ἄν κε L, ἂν καὶ f, ἄν κε καὶ Gerhard. Lect. Apoll. p.161 et gk (improbante anon. Ien. p. 252 sq.), ‘fortasse ἄν κεν ἐπ’ scripsit, quamquam καὶ δ᾿ ἄν κε καὶ etiam 303 legitur k*. — αἰπόλια L, sed αἰ in ras. scripsit l. — 522 Θεοὶ f, quod corr. Gerhard. l. l. — An ἐπιστείχοντα? coll. 1c 51 200 429. — 523 ὑδροχόοσ (primum ο in ras.) δὲ φέρων L, Ὑδροχόος τε φέρων fg, ‘quod erunt qui pro nominativo absoluto habeant. frustra. scripsit Ὑδροχόῳ δʼ ὁρόων᾿ k. cfr. 375. — 524 ἐν μὲν f, quod corr. Dorvill. p. 663. — 525 ὑποδέξεται Lfg, ‘vide an legendum sit ὑπαέξεται᾿ g, ‘sed apparet hoc quoque versu praeceptum dandum fuisse. inde ὑπο- θήσεαι scripsi’ k, praetuli ὑποδέξεαι. — 526 ευ δαν αεργηλοισ συνιν L, εὖ δ᾿ ἀν αεργήλοισ σῦνιν corr. l, εὖ δʼ ἂν ἀεργήλοις σῦνιν, f, εὖ δʼ ἂν ἀεργηλοῖς ὗνιν vel ὗννιν Dorvill. p. 642, εὖ δʼ ἂν ἀεργήλοισιν ὕνιν Iacobs. ad AG. VII 175, 3, εὖ δʼ ἐν ἀεργηλοῖσιν ὕνιν gk. — 527 Incipit fol. 7 L. — 528 πένωνται L, πέλωνται v. illud revocavi propter Hesiod. OD. 773 βροτή- σια ἔργα πένεσθαι. — 529 δηοὺσ L. — εὐωδεινὸσ L, sed accen- tum scripsit l, εὐωδεινόος f, εὐώδινος Wesseling. p. 206, εὐω- δῖνος gk cum Dorvillio p. 680. — 532 συμφορέοντ᾿ ἠ Lf, συμφορέοιτ᾿ ἢ g, συμφορέηται ἢ k, συμφορέωνται ἢ k* cum anonymo Hal. p. 829, sed propter τε καὶ praecedentis versus corrigendum erat συμφορέωντʼ ἠδ᾿. cfr. ad 515 et 548. — 533 τοῖσ δὲ πιφαύσκοισ L, τοῖσδε πιφάσκοις fg, ‘corrupto τοῖσδε πιφάσκοις substituam potius τοῖσδε πιφαύσκοις quam τοῖσδ’ ἔπι πολλήν τʼ εὐεστώ φερέμεν καὶ θέσφατον ὄλβον. εἰ δὲ Κρόνος κρυόεις Ἄρης τʼ ὀλοφώιος εἶεν ἀμφὶ Σεληναίῃ, μινύθουσʼ ἐρικυδέα ἔργα ἠδ’ ἅλιον φαίνουσι γεωπονίην μερόπεσσι. τοιγὰρ ὅρα δείκηλα κατʼ οὐρανὸν ἀγλαὰ πρῶτον, οἷς κούρη Θειαντὶς ἐναίσιμα ἔργα προφαίνει, αὖτις δʼ ἀστέρα καλὸν ἐρισθενέος Κρονίωνος ἢ Παφίης ἢ φαιδρὸν ἐύσκοπον Ἑρμάωνα· ξυνὴν γὰρ τούτοισι, διοιχνεύουσα κέλευθον ἀρχὴν καὶ τέλος ἐσθλὸν ἄγει μερόπων ἐπὶ ἔργοις. XI. Περὶ τῶν ἐν δεσμοῖς. Εἰ δʼ ἄρα καὶ δεσμοῖσιν ἀεικέσιν ὀχμάζοιτο δειλὸς ἀνήρ, Κριῷ μὲν ἔχων ἐριώπιδα Μήνην δηναιὴν εὕροι κε λύσιν δυερῶν ὀδυνάων. ὣς δὲ καὶ ἐν θερινοῖσιν ὁρωμένη εἰδώλοισιν, φάσκοις’ g, τοῖσδε πιφαύσκοις kd. — 534 φέρεμον (o in ras.) L. — 535 Ἄρης τʼ suspectum iam propter vs. 300. usus iubebat καὶ Ἄρης scribi. vide Spitzner. de vers. her. p. 23 et O. Schnei- der. Callimach. I p. 158. — 536 ἐρικύδεα Lv. — 537 γαιοπο- νίην L. — μερόπεσσιν k. — 538 τοὶ γὰρ Lf. — δίκηλα Lfg, ‘scribendum videtur δείκηλα’ g, quod recepit k. — 541 φαι- δρὸν L, sed αι in ras. scripsit l. — 542 διοιχνεύουσα Ldk*, διϊχνεύουσα v. Titulus περὶ τῶν ἐν δεσμοῖσ ἐν κριῶι L, ἐν κριῶι om. fk(g). — 544 αἰχμάζοιτο Lf, corr. Iacobs. ad AG. XII 147, 1. — 545 ἐριώπεα Lv, ‘sine controversia rescribendum erit ἐριωπίδα μήνην, nam in iis adiectivorum compositionibus alterum sexum hanc sibi poscere formam docuit Eust. ad Od. α 44 p. 1388, 61 seqq.’ Spitzner de vers. her. p. 156, quem secutus sum coll. ἑλικώπιδα νύμφην 86, εὐῶπις ἄνασσα 229, κούρης εὐώπιδος 114, εὐώπιδος Μήνης 523, κεραὴν εὐῶπιν 375, ταυρῶπις ἄνασσα 569, κεραῆς ταυρώπιδος 50 (ἐριῶπα Σελήνην 32. κεραῖπα Σε- λήνην 337). — 546 δηναίνη Lv, corr. anon. Hal. p. 829. — δυερῶν: in margine τῶν δεινῶν l. — ἢ Διδύμοις ἢ αἰπυτάτῳ ἐνὶ Καρκίνῳ οὖσα, ἠὲ Νεμειήταο κατʼ ἀργαλέοιο Λέοντος, πουλὺν ἐπὶ χρόνον οἴσει ἀπείρατα δεσμὰ βροτοῖσιν. εἰ δέ κεν αἰθερίῳ ἐν Σκορπίῳ ἠδέ τʼ ἐλαφρῷ Τοξευτῇ, Ταύρῳ τε καὶ ἐν Ζυγῷ αἰγλήεντι, ἠδὲ καὶ Ἀστραίου σταχυηφόρῳ ἀμφὶ θυγατρὶ δινεύῃσι, ταχεῖαν ἄγει λύσιν ἡμερίοισιν, ἔκ τε πόνων ἀνέπαυσε καὶ ἅψεα κούφισεν ἀνδρός. μὴ μὲν ἁλιπλάγκτοισιν ἐν Ἰχθύσιν αὐγάζοιτο· ἦ γὰρ ἀναπλήσειεν ἀεικέλιον βροτὸς ἄλγος, καὶ δὲ μόλις δεσμοῖο δυσηχέος ἄσπετον ἄχθος ἐκπροφύγοι· πολλοὶ δὲ καὶ ἐς βιότοιο τελευτὴν εἰλλάδας ἀργαλέας γυίων ἐφόρησαν ὕπερθεν. ἢν δὲ σὺν ἀστέρι Μήνη ἐνηέι καλὰ φαείνῃ Ζηνὸς ἢ Ἑρμείο ἢ εὐεάνου Ἀφροδίτης, ἦ τʼ ἂν κουφότερός τε πόνος παῦρός τε γένοιτο. 548 διδύμοις Lv, fortasse scribendum Διδύμοισιν coll. vs. 134. sed res dubia. vide 564 ἢ Ἄρεϊ et 355 λείποι οἶκον et O. Schnei der. ad Callimach. hym. V 61. — ἠδ᾿ αἰπυτάτωι L, ἢ δ᾿ αἰπυτάτῳ f, corr. g. — 551 ὡς δὲ καὶ Lf, ὣς δὲ καὶ g, sed oppositio est antecedenibus 550 πουλὺν ἐπὶ χρόνον et 546 δηναιὴν — λύσιν. hinc scripsi ἔμπαλι δʼ. versus mitium mutilatum male ex 547 suppletum est’ k. ἔμπαλι nostro inusitatum, quare prae- tuli εἰ δέ κεν coll. vs. 595 al. — ἐν σκορπίωι αἰθερίωι Lf, αἰ- θερίῳ ἐν σκορπίῳ gk cum Dorvillio p. 666. — 553 ἠὲ Lfg, ἠδὲ k. — 554 δινεύουσα Lv, scripsi δινεύῃσι. — ἡμερίοισι g. — 555 ἄψεα Lfg, ἅψεα k. 1 557 εἰ Lf, ἦ gk. — ἀνατλήσειεν Lfg, ἀναπλήσειεν k ex em. Lobeckii Paralipom. gr. Gr. p. 173 not. — βροτοῖσ (ρ in ras.) L, βροτὸς v. — 559 βιότοιο L, sed ότοι in ras. scripsit l. — 560) ‘Vide an scribendum sit ἐλλάδας’ g; ‘si quid mutandum, potius ex Il. N 572 ἰλλάδας scripserim’ k. — γυΰων L. — 561 ἦν δε L, ἢν δὲ fgk*, εἰ δὲ k (‘fortasse vice versa 564 ἢν restituendum erat, ita ut particulae sedem permutanerint’ k). — φαείνη L, ι adscr. l, φανείῃ f, φανείη hgk, φαείνῃ k*. — εἰ δὲ Κρόνῳ κρυερῷ ἢ Ἄρεϊ συμφορέηται, πολλάκις ἀργαλέοιο βίῃ δεσμοῖο πονηθεὶς μέσφα πότμου φρουρεῖται ἀεὶ ἀδάμαντι συναπτῷ. XII. Περὶ κλοπῆς. Εἰ δέ τι κλεμμάδιον μεγάρων κειμήλιον ἔρροι, ἢν μὲν ἐν Ἀρνειῷ κεραὴ τροχάῃσι Σελήνη, σώεται ἂ ἐς δῶμα καὶ ἐς χέρας εἶσιν ἄνακτος. Ταύρῳ δʼ ἐμβεβαυῖα παλίμφοιτος κερόεσσα πέμπει πρὸς σθεναρὸν κτῆμα βροτόν, οὐδέ κε ῥεῖα αὐτὸ κίχοις, οὐδʼ αὐτὸς ὀνήσεται ἠλίθιος φώρ, κέρδεος ἁρπαλέοιο δίκην ἰθεῖαν ὑποσχών· φράζεο δʼ ἐς δεκάτην τόδε μοι Ταύροιο κέλευθον. 564 ἠ L, ἢ v, malim ἠδʼ. — 565 ‘Homer. Od. θ 336 δεσμοῖς κρα- τεροῖσι πιεσθεὶς dicit. non damnarim tamen πονηθείς’ Dorvill. p. 663. — 566 (ἀεὶ om.) συναπτῶι ἀδάμαντι Lfg, ‘ἐνὶ στιβαρῷ ἀδάμαντι vel simile quid requiritur’ Dorvill. l. l., ‘posses ἐν ἀγνάμπτῳ ἀδάμαντι: nempe scriptum fuerat ἀγνάπτῳ, unde απτῷ’ idem p. 672, ‘posterius praeferendum esset, nisi ipsum illud συναπτῷ videretur sanum esse. hinc ἀεὶ ἀδάμαντι συναπτῷ dedi’ k, ἐν ἀτρύτῳ ἀδάμαντι anon. Hal. p. 829. Περὶ κλοπῆς: incipit fol.8 L. — 568 ἠ L, ἢ f, εἰ gk, ἢν scripsi cum anon. Hal. p. 829 coll. vs. 367 sq. (179 et 346 sq.). — 569 σώεται Lfg, ‘lege σεύεται. vide Hesych. Dorvill. p. 663 probante Nauckio in Melanges Gréco-Romains t. IV 1 p. 137 σώζεται k. vulgatam lectionem revocavi coll. Apoll. Rhod. II 296 ὑπέστρεφον ἢψ ἐπὶ νῆα σώεσθαι (vide II 610 1010 III 307) et Hesych. σώοντο: ὡρμῶντο, ἤρχοντο et Et. M. 742, 7. — 571 σθεναρὸν κτῆμα interpres [i. e. Rentdorfius] legit κλέμμα, sed epitheton nec huic, nec illi convenitʼ Dorvill. p. 663. sine dubio σθεναρὸν corruptum. an legendumo στυγερὸν — οὐδʼ ἑτερεια L, sed spiritum asperum scripsit l, οὐδέ τε ῥεῖα fg, οὐδέ κε ῥεῖα k. cfr. 206. — 573 κέρδεοοόθ sic L, κέρδεοσόθ corr. l, κέρδεος v. — 574 ἐσ δεκάτην τόδε L, εἰς δεκάτην τόδε fg, ἑνδεκάτην τότε k ex coni. Dorvillii p. 663, cui obloquitur d ‘non debebas Dorvillii coniecturam inferre poetae, qui dicit: αἰ δʼ ἄλλαι καλαὶ καὶ ἀπήμονες ἀνέρι μοῖραι, οὐδέ τʼ ἀνιηρὴν ἐπάγουσ᾿ ἀλιτήμονι θωήν, ἢν μὴ Ἄρει ξυνοῖο δρόμου τετύχῃσι Σελήνη. εἰ δέ κε δεικήλοις Διδύμων περάῃσιν ἄνασσα, τέτμοις μέν, παῦρον δὲ νόῳ νοσφίζεο πῆμα. Καρκίνον αὖ ἐφέπουσα φαεσφόρος, εἰ μὲν ὄλοιτο ἄργυρος αἰγλήεις, ἀνάγει πάλιν ἐς τεὸν οἶκον, χρυσόν τʼ εὐλαμπῆ· κτῆσις δʼ ἁλιώσεται ἄλλη, ἥτις ἂν ἐκ μεγάρων συλήσιος οἰχνεύσειεν. εἰ δὲ Λέοντος ἔχῃσι μένος πολυωπέτις αἴγλη Μήνης ἠυκόμοιο, τότʼ οὐ μάλα θαρσαλέος τοι αὐδήσω παλίνορσον ἑλεῖν κτέαρ. εἰ δέ τε κούρην hoc, quod monui, mente teneas usque ad decimam diem Tauri’. assentitur k*. — 576 οὐδʼ L, οὐδέ corr. l. — ἂν εἰηρὴν L, ἀνειηρὴν f, corr. g. — αἰδιτήμονα L, αἰδήτμονα f, ‘an forma vocis αἰδήτμονα prae αἰδήμονα praestet, quoque dubites’ Dorvill. p. 669, αἰδήμονα gk, ‘αἰδήμονα θωήν mihi iam olim suspectum fuit, adeo ut ἀχθήμονα commendaturus essem. nunc inventa codicis scriptura poetam dedisse arbitror ἀλιτήμονι θωήν’ k*. — 578 ἢν Lv, revocavi εἰ ex sequente versu, ubi abundat. in archetypo nisi fallor scriptum erat εἰ. ceterum cf. 11 20 247 595. — 579 εἰ τετμοισ μιν L, εἰ τέτμοις μὲν f cum nota ‘μὲν versus non patitur’, τέτμοις μὲν g, ‘sed tum sequentia non quadrant. hinc οὐ τέτμοις scripsi’ k, ‘τέτμοις μὲν scribendum esse nunc ex paraphrasi patet, sed de sequen- tibus magnopere ambigo, nec receptam iam probo interpreta- tionem’ k*. — νοσφίζεο suspectum. — 580 καρκίνωι Lv, ‘malim καρκίνον’ Dorvill. p. 663, quem secutus sum coll. vs. 246. — οὖ Lfg, αὖτ᾿ k. — ελοιτο L, ἔλοιτο corr. l, ἕλοιτο fg, ὄλοιτο k ex em. Lobeckii Pathol. ling. Gr. p. 421. — 582 κτῆσιν δʼ ἁλιώσεται ἄλλην Lv, κτῆσις δʼ ἁλιώσεται ἄλλη Dorvill. p 663 coll. vs. 512. — 583 ἤτισ L, ἥτις v, ἥν (ἤν?) τις Dorvill. l. l. — οἰχνεύσειεν Ldk*, ἰχνεύσειεν v. — 585 τοτου L, τότ᾿ οὐ corr. l, quod recepit f, τότʼ οὖ gk improbante d. — θαρσά- λέος σοι Lf, θαρσαλέος σοι g, ‘neque multum abfuit, quin scriberem θαρσαλέος τοι, ut vs. 163’ g, quod recepit k. — Ἀστραίην διίῃσι κερασφόρος ἀργέτα Μήνη, δηθύνει κλόπιον, χρόνιον δʼ ἀναφαίνεται αὖτις· δήεις τʼ, εἰ Χηλῇσιν ὁμοδρομέοι κερόεσσα, εὕροις τʼ, εἰ καὶ ἐπʼ ὀκταπόδῃ βεβαυῖα τύχῃσι Σκορπίῳ. ἢν δέ γε Τοξότεω δέμας αἰνὸν ἔχῃσιν, ὄλλυται, ἕρμαιον δὲ πέλει φώρεσσιν ἀνιγροῖς. Αἰγόκερω δʼ εἴ κεν κλυτὰ τείρεα παμφαίνῃσιν αἴγλῃσιν φιαρῇσι παλιστρέπτοιο Σελήνης, ἦ τʼ ἂν δηναιὴ πέλοι εὕρεσις. εἰ δέ κεν ἄστρον Ὑδροχόου διίῃσιν ἀγαυὴ Θειαντίνη, ἐν δοιῇ σῶσίς τοι ἀπολλυμένου κτεάνοιο. ὣς δὲ καὶ εἰαρινοῖσιν ἐν Ἰχθύσιν αἰθροπολεύσης εὐκεράου Μήνης, μόλις οἴσεαι, ὅττι κακὸς φὼρ ἐν παλάμαις κεν ἕλῃ· θαμέως δέ κεν ἀμφὶ κλοπείου 587 Ἀστραίου Lv, scripsi Ἀστραίην coll. 9 114 219 291 488. — κέρασφόροσ L. — 589 δηεισ κʼ L, δήεις κʼ f, δήοις κʼ g, δήοις δʼ k. scripsi δήεις τʼ. indicativum tuetur vs. 604. — 591 et 592 inverso ordine scripsit L, numeris praescriptis corr. l. — 591 ἔχησι L, ἔχῃσι fg. — 592 ἑρμαῖον Lv. — 594 παλιστρεπτοῖο Lf. — 595 δηναίη Lv, corr. anon. Hal. p. 829. — πέλοι L, sed οι e corr. l. — 597 ἐν δοιη σῶσίσ τε L, ἐν δοίῃ σώσειστε f, ἐν δοίῃ σώσεις τε h, ἐνδίη σώσοις κεν ‘meridiana, servaveris partem per- ditae possessionis’ Dorvill. p. 667, ‘ἐν δοίῃ, σώσειας nescio quis. alius ἐν δοίῃ σώσειν τι, ut geminum Homerico ἐν δοίῃ νῆας σαω- σέμεν ἢ ἀπολέσθαι’ g, ἐν δοιῇ σώσεις τε anon. Hal. p. 829, ἐν δοίῃ σῶσίς τοι gk. — ln margine σχ εν δισταγμῶι l. — 598 αἰθρο- πολεύσης Ldk*, αἰθροπολούσης v. — 599 καὶ φωρὸσ L, καὶ φῶρος f, κε φώρ τις Dorvill. p. 658 (sed idem p. 662 ‘φώρευς pro φὼρ nescio an alias exstet. forte vs. 599 posset id substitui’), κε φῶρος sic gk, scripsi κακὸς φῶρ. — 600 εἰ (non εἰς) παλάμασ κεν ελη L, εἰ π. κεν ἔληι corr. l, εἰς π. κεν ἕλοι fg, εἰς π. μὲν ἕλοι Dorvill. p. 658. etiam duplex ἂν Atticorum more posuit Maximus vs. 21 [quem vide] et similiter duplex κὲν vs. 599 sq. neque enim alterum cum Dorvilliο in μὲν mutaverim’ Hermann. ad Orph. Lith. vs. 247. ‘nisi corruptum est κεν ἕλοι latetque ἔλθῃ vel simile quid, scribendum videtur φωρεύς, de qua vocis εἰσαΐοις, τὰ δὲ πολλὰ πέλοντʼ ἀνεμώλιοι αὔτως μῦθοι ἐπαγγελίῃσι κεναῖς θέλγοντες ἀκουάς. εἰ δὲ Σεληναίη ξυνὴν τρίβον ἐγκονέῃσιν ἄστροις ἀργαλέοις, δήεις κτέαρ. ἢν δὲ φερίστοις, Ζηνὶ κελαινεφέι * * * * * * κλόπιον κτέαρ ὄλλυται αὔτως. * * * * * * οὔτι λίην· φώρεσσι δʼ ἐναίσιμα γίνεται ἐσθλὰ forma conferas vs. 438’ g. ἐς παλάμας κε πέλοι k (πέλμ k*). equidem de iterata particula κε (anon. Hal. p. 829 affert Hom. Od. δ 733 τῷ κε μάλ᾿ ἤ κεν ἔμεινε) apud hunc poetam valde du- bito. quare scripsi ὅττι κακὸς φὼρ ἐν παλάμαις κεν ἕλῃ coll. Hom. Od. μ 229 ἐν χερσὶν ἑλών. — κλοπειου L, sed v in ras. exaravit l, qui praeterea supra paenultimam syllabam scripsit αί, κλοπείου v, κλοπαίου dk*. — 601 εἰσαϊοισ L, εἰσαϊ, οῖσ sic corr. l, εἰσαΐοις v. — ταδε L, τάδε l, τὰ δὲ v. — αὕτωσ L. — 602 ἐπαγγελίηισι L, sed η in ras. l. — 603 ξυνὸν Lfg, ξυνὴν k ex em. Dorvillii p. 663. — ἐνκονέηισιν L, ἐν κονέῃσιν f, corr. Dorvill. l. l. — 604 ἀργαλέοισ L, sed post έ ras. — δηεισ L, δὴεἰσ corr. l. — 605 κελαινεφέει Lf, corr. g. — ‘Lacunae signa post κελαινε- φέι posui, ubi sequebatur Mercurii et Veneris commemoratio’ k rectissime, ut docet μετάφρασις. — αὕτωσ L. — Post vs. 605 sequuntur in L (et v) duo versus ἠν δʼ ἴσχηι κρονίωνα σελη- ναίη ἁμαδίη | ἐν γενέθληι, παραδοσ μιν ἐπʼ ἠγάθεον φαέθοντα, de quibus haec k ‘equidem, si quid video, hic nihil nisi meras tenebras video. nam neque quomodo triplex lovis memoratio explicari possit, nec quid aut ἐν γενέθλῃ apud hunc poetam, aut παράδος μιν, nec quid omnino vs. 606 sq. sibi velint, per- spicere valeo. hinc hos ipsos versus uncis inclusi, quippe aper- tissime aliunde intrusos’. cui assentitur d ‘manifestum est paraphrasten non legisse versus 606 et 607, quos recte seclu- sisti. videntur casu atquo huc esse delati ex capite primo, ubi iam docet paraphrasis etiam de γενέσει locutum esse poe- tam’. recte sine dubio. vide primum carminis caput. — Etiam ante οὔτι λίην (‘quod finem continet admonitionis, ne nimis velit ob rem furto ablatam moerori se dedere: cfr. 410 sq. 579’) lacunae signa posuit k. — 608 Incipit fol. 8v L. — αἰνέσιμα L, ἐναίσιμα v. — γίνεται L, γείνεται corr. l. — τείρεα Κυπρογένεια καὶ αἰγλήεις Διὸς ἀστὴρ ἠδὲ καὶ ὠκυδρόμοιο φερεπτέρου Ἑρμάωνος. 610 φερεπτέρου L., signum ὑφέν infra pinxit l. — Subscriptio μαξίμου περὶ καταρχῶν πεπλήρωται βιβλίον ἕν Lfg. — Tzetzes in prooemio ad Hesiodi OD. p. 18 Gaisf. haec affert: καὶ τῶν μὲν Ἔργων Ὀρφέως οὕτως ἐστὶν ἡ ἁρχή (vide supra ad vs. 456). αἱ δὲ Ἡμέραι ἤτοι αἱ Ἐφημερίδες αὐτοῦ ἄρχονται οὕτως ‘πάντ’ ἐδάης, Μουσαῖε θεοφραδές· εἰ δέ σ᾿ ἀνώγει | θυμὸς ἐπωνυμίας Μήνης κατὰ μοῖραν ἀκοῦσαι, | ῥεῖά τοι ἐξερέω, σὺ δʼ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν, | οἵην τάξιν ἔχοντα κυρεῖ· μάλα γὰρ χρέος ἐστὶν ἴδμεναι, ὡς αὕτη παρέχει κλέος ἄντυγι μηνός.ʼ (tres priores versus in Chil. XII 149—151 recurrunt, ubi κατὰ μοῖραν ἀεῖσαι legitur. cfr. Hermann. Orph. p. 494. Lobeck. Aglaoph. p. 414.) ‘haec ex eodem videntur Maximi decerpta esse carmine, dum adhuc integrum essetʼ Gaisford., quocum consentit B. Giseke l. l. p. 102 hos versus sub finem carminis a Maximo scriptos fuisse coniiciens. quorum nihil probo.