Καὶ μὴν καὶ πλημμελημάτων
κρινομένων οὐ σώζεται τῇ ψυχῇ τὸ δίκαιον, εἴ
γε μόνη τίνοι δίκην ὑπὲρ ὧν ἐνοχλοῦντος τοῦ σώματος καὶ
πρὸς τὰς οἰκείας ὀρέξεις ἢ κινήσεις ἕλκοντος ἐπλημμέλησεν,
ποτὲ μὲν κατὰ συναρπαγὴν καὶ κλοπήν, ποτὲ δὲ κατὰ
τινα βιαιοτέραν ὁλκήν, ἄλλοτε δὲ κατὰ συνδρομὴν ἐν χάριτος
μέρει καὶ θεραπείας τῆς τούτου συστάσεως. Ἢ
πῶς οὐκ ἄδικον τὴν ψυχὴν κρίνεσθαι καθ᾿ ἑαυτὴν ὑπὲρ ὧν
οὐδ᾿ ἡντινοῦν ἔχει κατὰ τὴν ἑαυτῆς φύσιν οὐκ ὄρεξιν, οὐ
κίνησιν, οὐχ ὁρμήν, οἶον λαγνείας ἢ βίας ἢ πλεονεξίας ἢ
 

ἀδικίας καὶ τῶν ἐπὶ τούτοις ἀδικημάτων;