Εἰ γὰρ τὰ
πλεῖστα τῶν τοιούτων γίνεται κακῶν ἐκ τοῦ· μὴ κατακρατεῖν
τοὺς ἀνθρώπους τῶν ἐνοχλούντων παθῶν, ἐνοχλοῦνται δὲ
ὑπὸ τῆς τοῦ σώματος ἐνδείας καὶ χρείας καὶ τῆς περὶ τοῦτο
σπουδῆς καὶ θεραπείας (τούτων γὰρ ἕνεκεν πᾶσα ἡ κτῆσις
καὶ πρὸ ταύτης ἡ χρῆσις, ἔτι δὲ γάμος καὶ ὅσαι κατὰ τὸν
βίον πράξεις, ἐν οἶς καὶ περὶ ἃ θεωρεῖται τό τε πλημμελὲς
καὶ τὸ μὴ τοιοῦτον), ποῦ δίκαιον, ἐν οἶς πρωτοπαθεῖ τὸ
σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν ἕλκει πρὸς συμπάθειαν καὶ κοινωνίαν
τῶν ἐφ᾿ ἃ δεῖται πράξεων, αὐτὴν κρίνεσθαι μόνην, καὶ τὰς
μὲν ὀρέξεις καὶ τὰς ἡδονάς, ἔτι δὲ φόβους καὶ λύπας, ἐφ᾿
ὦν πᾶν τὸ μὴ μέτριον ὑπόδικον, ἀπὸ τοῦ σώματος ἔχειν
τὴν κίνησιν, τὰς δὲ ἐκ τούτων ἁμαρτίας καὶ τὰς ἐπὶ τοῖς
ἡμαρτημένοις τιμωρίας ἐπὶ τὴν ψυχὴν φέρεσθαι μόνην, τὴν
μήτε δεομένην τοιούτου τινὸς μήτε ὀρεγομένην μήτε φοβουμένην
ἢ πάσχουσάν τι τοιοῦτον καθ᾿ ἑαυτὴν οἷον πάσχειν
πέφυκεν ἄνθρωπος; Ἀλλὰ κἂν μὴ μόνου τοῦ σώματος,
ἀνθρώπου δὲ θῶμεν εἶναι τὰ πάθη, λέγοντες ὀρθῶς
διὰ τὸ μίαν ἐξ ἀμφοτέρων εἶναι τὴν τούτου ζωήν, οὐ δήπου
γε καὶ τῇ ψυχῇ ταῦτα προσήκειν φήσομεν, ὁπόταν καθαρῶς
τὴν ἰδίαν αὐτῆς ἐπισκοπῶμεν φύσιν.