Οὐ πρόσεστι δὲ τῇ κρίσει τὸ δίκαιον,
μὴ σωζομένου τοῦ διαπραξαμένου τὴν δικαιοσύνην ἢ
τὴν ἀνομίαν· ὁ γὰρ διαπραξάμενος ἕκαστον τῶν κατὰ τὸν
βίον ἐφ᾿ οἶς ἡ κρίσις ἄνθρωπος ἦν, οὐ ψυχὴ καθ᾿ ἑαυτήν.
Τὸ δὲ σύμπαν εἰπεῖν, ὁ λόγος οὗτος ἐπ᾿ οὐδενὸς φυλάξει
τὸ δίκαιον. Κατορθωμάτων τε γὰρ τιμωμένων, ἀδικηθήσεται
τὸ σῶμα σαφῶς ἐκ τοῦ κοινωνῆσαι μὲν τῇ ψυχῇ τῶν
ἐπὶ τοῖς σπουδαζομένοις πόνων, μὴ κοινωνῆσαι δὲ τῆς ἐπὶ
τοῖς κατορθωθεῖσι τιμῆς, καὶ συγγνώμης μὲν τυγχάνειν
πολλάκις τὴν ψυχὴν ἐπί τινων πλημμελημάτων διὰ τὴν
τοῦ σώματος ἔνδειάν τε καὶ χρείαν, ἐκπίπτειν δὲ αὐτὸ τὸ
σῶμα τῆς ἐπὶ τοῖς κατορθωθεῖσι κοινωνίας, ὑπὲρ ὦν τοὺς
ἐν τῇ ζωῇ συνδιήνεγκε πόνους.