157. ἵνα μὴ πευθοίαθ’ οἱ ἄλλοι. Sic legit Zenodotus cf. ad δ. 70. Aristarchus, qui articulis Homerum plerumque non uti observaverat, sine articulo: πευθοίατο ἄλλοι . Fuit igitur diple periestigmene. ( ρ. 592. ) 171. ὁπποίης δ’ ἐπὶ νηὸς ἀφίκεο· πῶς δέ σε ναῦται 
 ἤγαγον εἰς Ἰθάκην; τίνες ἔμμεναι εὐχετόωντο; 
 οὐ μὲν γὰρ τί σε πεζὸν ὀίομαι ἐνθα δ’ ἱκέσθαι. †) οἰκειότερον ταῦτα ὑπὸ Εὐμαίου ἂν λέγοιντο. διὸ ἔν τισιν οὐκ ἐφέροντο. HM. Obelos cum asteriscis appictos fuisse ab Aristarcho apparet ex schol. ad ξ. 188 et π. 57 , ubi ὀρθῶς κεῖνται. 172. εὐχετόωντο. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εὐχετόωντο ἀντὶ τοῦ] ἐκαυχῶντο. V. Notavit Ar. εὔχεσθαι verbum et gloriari et vulgari significatione Κ. 461. Φ. 183. 501. cf. L. Ar. 147. Eust. 1407, 56. 182. νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον ἠδ’ ἑτάροισιν. †) ἤτοι οὕτως ὡς ὁρᾷς, ὡς ἰδιώτης, οὐχ ὡς ἐπέβαλε βασιλεῖ. MQ. τὸ δὲ ὧδε οὐδέποτε παρὰ τῷ ποιητῇ τοπικῶς, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ οὕτως. EMQV. cf. L. Ar. 71. γ 125. β 111. ε 341. ζ 218. ρ 447. Eust. 1408, 42. 185. νηῦς δέ μοι ἥδ’ ἕστηκεν ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληος 
 ἐν λιμένι Ῥείθρῳ, ὑπὸ Νηίῳ ὑλήεντι. προηθετοῦντο ὑπὸ Ἀριστοφάνους· κατ’ ἔνια δὲ τῶν ἀντιγράφων οὐδ’ ἐφέροντο. HMQR. Scholion Didymi est, neque dubito, quin Aristarchus quoque hos versus expunxerit, qui Aristophanem in versibus eiiciendis saepissime secutus est; Aristonicus adnotavit semel et vicies, cf. locos collatos apud Friedlaenderum in indice auctorum, et amat verbum προαθετεῖν . cf. Ψ 824 . Ω. 6. 614. β. 322. Versus 185-186 non exstitisse in Zenodoti exemplari coniecit Nauckius l. c. p.27. Cf. Nitzschium, Anmerkungen zur Odyssee p. 37. Ex schol. ad v. 186 sequitur, ut Aristarchus adnotaverit: Νήϊον παρακεῖσθαι τῷ Ῥείθρῳ, ἀφ’ οὗ ἐξῆπτον τὰ πρυμνήσια. 193. ἀλωῆς οἰνοπέδοιο. †) ἀλωὴν καὶ τὴν πολύδενδρον γῆν φησιν, ἔνθα δέ οἱ πολύκαρπος ἀλωή. ( η 122 ) καὶ τὴν ἀμπελόφυτον σταφυλῇσι μέγα βρίθουσαν ἀλωήν ( Σ 561 ) ὁμοίως καὶ τὴν σιτοφόρον γῆν. Q. Notatum fuit vocabulum ἀλωήν significare hoc loco hortum vinearium, nam adiecit οἰνοπέδοιο cf. Ar. ad Φ 36. 209. ἐπεὶ θαμὰ τοῖον ἐμισγόμεθα. †) τὸ τοῖον ἐμισγόμεθα ἀντὶ τοῦ τοίως ὡς νῦν. HMQ. Frustula videntur esse adnotationis neutrum τοῖον pro adverbio positum esse. cf. F. Ar. p. 29 et ad β 45. 257. γ 496. δ 112. ζ 163. θ 38. κ 409. 573. μ 379. ξ 174. π 255. ψ 225. 232. μέλλεν μέν ποτε οἶκος . . ἔμμεναι. †) αὕτη ἡ λέξις οὐδέποτε κεῖται παρὰ τῷ ποιητῇ ὡς ἐν τῇ συνηθείᾳ χρονικῶς, ἀλλ’ ἑκάστοτε ἀντὶ τοῦ ἐῴκει EHQV. cf. θ 378. ζ 165. σ 138 . L. Ar. 121. 246. Σάμη. †) τὴν Σάμον Σάμην εἶπε. BV. Certe ex Ar. fluxit, qui contra Zenodotum ubique Σάμην legentem observavit, ὅτι κατὰ τὸ ἀρσενικὸν ἐνίοτε ἐκφέρεται τὰ εἰς η̄ λήγοντα. Hic notata erat feminina forma in η̄. cf. ad Β 634. Φ 232. Π 203. L. Ar. 233. δ 671. 845. ι 24. ο 29. ἕσπερος et ἑσπέρα α 422. δ 786. κοῖτος et κοίτη γ 334. η 137. 251. τάχα δή με διαῤῥαίσουσι καὶ αὐτόν. †) αὕτη ἡ λέξις οὐ τίθεται παρὰ τῷ ποιητῇ διστακτικῶς ὡς ἐν τῇ συνηθείᾳ, ἀλλ’ ἑκάστοτε ἀντὶ τοῦ ταχέως. VT. cf. L. Ar. 92. β 89. 259. ἐξ Εφύρης. B et E conservaverunt Aristarchi observationem, duplicem Ephyram esse apud Homerum, unam Thesprotiae, alteram Corinthum cf. L. Ar. 231. Sed non consentiunt, utram poeta nostro loco nominaverit. Recentiores interpretantur Thesprotiae urbem cf. Nitzschium l. c. p. 46. 261. φάρμακον ἀνδροφόνον διζήμενος , ὄφρα οἱ εἴη 
 ἰοὺς χρίεσθαι. *) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος [γράφει] ὄφρα δαείῃ. ἐλέγχεται δὲ ἐκ τοῦ ἑπομένου (264). ἀλλὰ πατήρ οἱ δῶκεν . οὐ γὰρ ἕπεται τὸ διδάσκειν τῷ δοῦναι, ἀλλ’ ἡ χρῆσις τῇ δόσει παρέπεται. HMT. 273. μάρτυροι. Fuit diple periestigmene contra Zenodotum, qui legit μάρτυρες cf. ad Β 302. Ξ 274. ξ 394. π 423. 276. ἔεδνα. Aristarchi interpretationem vocabuli habent cod. EQV quorum V. Aristonici verba paene integra conservavit: δῶρα τὰ διδόμενα ὑπὸ τοῦ γαμοῦντος τῇ γαμουμένῃ. cf. ad Π 178. Apoll. l. h. 62, 16 . β 53. 277. ἄψ ἴτω ἐς μέγαρον πατρὸς μέγα δυναμένοιο, 
 οἱ δὲ γάμον τεύξουσι καὶ ἀρτυνέουσιν ἔεδνα. †) συνεκδοχικῶς. E. Fuit dipla Aristarchi πρὸς τὸ σχῆμα, ὅτι πρὸς τὸ νοητόν. cf . F. Ar. p. 16 . β 195 , ubi scholion disertius est. 282. ἢ ὄσσαν ἀκούσῃς. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] ὄσσαν τὴν ἐκ θεῶν κληδόνα V. Non vocem significat simpliciter ut apud alios poetas. L. Ar. 87. cf. β 216. ω 413. 284. πρῶτα μὲν ἐς Πύλον ἐλθὲ καὶ εἴρεο Νέστορα δῖον 
 κεῖθεν δὲ Σπάρτηνδε. Appicta fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem Κρήτην pro Σπάρτην cf. ad α 93. γ 313. 291. σῆμά τε οἱ χεῦαι καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερεΐξαι. In H. varia lectio χεῦαι (sic cum Dindorfio legendum) et κτερεΐξαι commemoratur et additur, καὶ ἄλλως τὸ ἀπαρέμφατον ἀντὶ τοῦ προστακτικοῦ. Hanc lectionem fuisse putem Aristarchi, qui infinitivum pro imperativo quasi Homerici sermonis proprium praeoptavit, cf. F. Ar. p. 14 et ad β 305. δ 416. 419. ε 30. 341. 349. ζ 258. 261. 298. η 222. μ 47. ξ 396. ο 277. σ 106. 300. ἐπεὶ ἔκτανε πατροφονῆα, 
 Αἴγισθον δολόμητιν, ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐκ οἶδεν ὁ ποιητὴς τὸν Κλυταιμνήστρας ὑπὸ τοῦ παιδὸς μόρον EHMS. cf. L. Ar. 182 ( ubi corr. pro γ 303. 309-10 ) γ 309/10. λ. 409. 301. καὶ σὺ, φίλος, － μάλα γάρ σ’ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε — 
 ἄλκιμος ἔσσ’, ἵνα τίς σε καὶ ὀψιγόνων εὖ εἴπῃ. Versibus 301 et 302 asteriscos appictos fuisse certum est ex schol. ad γ 199/200 , ubi damnati sunt. 320. ὄρνις δ’ ὣς ἀνοπαῖα διέπτατο. Scholia ad hunc versum et Aristarchi et Herodiani et — ut Lehrsius p. 3 Ar. iure coniecit — Aristonici interpretationes vocabuli ἀνοπαῖα habent inter se discrepantes : ὁ μὲν Ἀρίσταρχος ἀνόπαια προπαροξυτόνως ἀναγινώσκει, ὄνομα ὄρνιθος λέγων, ὡς φήνῃ εἰδομένη ( γ 372 ). ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς ἀνοπαῖα ἀντὶ τοῦ ἀοράτως, ἵν’ ᾖ οὐδέτερον πληθυντικόν, ὡς τὸ πυκνὰ μάλα στενάχων ( Σ 318 ). διὸ καὶ προπερισπαστέον φησίν. οἱ δὲ ἀνὰ ὀπὴν, ἣ καὶ καπνοδόχος καλεῖται. EHQR. Aristonici tertia explanatio fuit, ut apparet ex Orion. p. 119: ὀπὴ τόπος τετρημένος, ἀφ’ οὗ τις δύναται ὀπήσασθαι καὶ περιβλέψασθαι. οὕτως Ἀριστόνικος ἐν τοῖς σημείοις τοῦ ποιητοῦ. cf. Apoll. 36, 30. Eust. 1419, 22. Herodianus saepins ab Aristarcho dissentit, cf. Α 136. Γ 128. 198 (ubi Aristonicum quoque in accentu ponendo Aristarchum non secutum esse commemoratur) Ε 656 et aliis locis. Item Didymus Β 258. 415. 435. Γ. 392. Η 32. 449 etc. At dubito, num ex Aristonici libro de Aristarchi signis, in quo quasi exuens personam suam magistri modo causas, argumenta, observationes congessit, illam interpretationem Orion hauserit. Mihi videtur ille Aristoniceorum librorum inscriptiones commutasse et excerpsisse hoc ex commentariis homericis, in quibus Aristonicus ab Aristarcho dissentit. Ἀριστονίκου εἰς Ὀδύσσειαν (sic legendum cum Beccardo) ὑπομνήματα diserte commemorantur Etym. Gud. p. 334, 12. 335. ἀμφίπολος δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη. Fuit diple ὅτι τὸ ἀμφίπολος δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη οὐ μία ἐπὶ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν, ἀλλ’ ἑκατέρωθεν μία. cf. Ar. ad Λ 699 , ubi sic explanavit hunc locum . 337. Φήμιε, πολλὰ γὰρ ἄλλα βροτῶν θελκτήρια ᾔδης. †) ἔθος Ὁμηρικὸν ἀπὸ τοῦ γὰρ ἄρχεσθαι MS. cf. ad δ 722. κ 174. 501. †) οἶδας: τῷ οἶδας οὐκ ἐχρήσατο ὁ ποιητής. Ζηνόδοτος γράφει ᾔδεις, Ἀρίσταρχος δὲ οὐ δυσχεραίνει τῇ γραφῇ. ἐν οὐδετέρᾳ γὰρ τῶν ποιήσεων ( corr. Dindorfius pro cod. ἐν οὐδενὶ γὰρ) ἐχρήσατο τῷ οἶδας. διὸ καὶ σημειωτέον τὸν στίχον. HM. L. Ar. 360. De posteriore οἶδας formae usu cf. Lobeckium ad Phryn. p. 236. Ex Ar. ad Α 85 apparet, Aristarchum formam οἶσθα solam agnovisse contra Zenodotum, qui οἶσθας legit. ( Eust. ad ο 20. 1773, 27 ). Sed etiam ᾔδεις , si Zenodoti scripturam Aristarchus non improbavit, corrigendum est in ᾔδης , nam hanc unam imperfecti formam admisit. cf. Kayserum in Philol. XVII, p. 714 . Restituit Aristonici scholion La Roche: σημειωτέον τὸν στίχον. ἐν οὐδενὶ γὰρ τῶν ποιήσεων (Dindorfii correcturam neglexit) ἐχρήσατο τῷ οἶδας· Ζηνόδοτος . . . γραφῇ. 344. καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος. †) Ἑλλάδα τὴν Θεσσαλίαν φησί EM. cf. L. Ar. 227. Ι 395 . δ 726. Frustula sunt notae Aristarchi, qui versum pro spurio habuit, quod Ἑλλὰς non Thessaliam, sed totam Graeciam significare hoc loco videtur. Hanc ob caussam δ 726 expunctum est, haud dubie etiam δ 816 , ubi idem legitur. 356. ἀλλ’ εἰς οἶκον ἰοῦσα τὰ σ’ αὐτῆς ἔργα κόμιζε 
 ἱστόν τ’ ἠλακάτην τε, καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε 
 ἔργον ἐποίχεσθαι· μῦθος δ’ ἄνδρεσσι μελήσει 
 πᾶσι, μάλιστα δ’ ἐμοί· τοῦ γὰρ κράτος ἔστ’ ἐνὶ οἴκῳ. *) ἀθετοῦνται ἐνταῦθα· ἐπὶ δὲ τοῦ Ἕκτορος [πρὸς Ἀνδρομάχην] καλῶς ἐν τῆ ζ ( 490 ) τῆς Ἰλιάδος [καὶ ἐν τῇ] τοξείᾳ τῶν μνηστήρων ( φ 350 ) ins. ex QR] HM. cf. ad Ζ 490. φ 350. 396. τῶν κέν τις τόδ’ ἔχῃσιν. Fuit diple, quod coniunctivus pro optativo positus est cf. ad Φ 126 : τὸ γὰρ ὅς κε φάγῃσι ὃς φάγοι ἂν· καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ τῶν κέν τις τόδ’ ἔχῃσιν. cf. F. Ar. p. 9. δ 692. ξ 37. ρ 385. 404. Ἰθάκης ἔτι ναεταώσης. *) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ναιεταώσης] ἐνεργητικὸν ἀντὶ παθητικοῦ, ᾠκισμένης οὔσης. B. cf. F. Ar. p. 2/3. B 626. Ζ 370. β 102. δ 47. 322. η 33. σ 8. 413. πατρὸς ἐμοῖο. †) ἀγνοοῦντές τινες ἐμεῖο γράφουσιν. ὁμοίως ἐν Ἰλιάδι μνῆσαι πατρὸς σεῖο ( ω 486 ) δέον κτητικῶς. HMS. Intelligendus est Zenodotus cf. ad Ω 486. Ξ 118. ζ 256. Fuit igitur Aristarchi diple periestigmene. Cur La Roche hanc lectionem ad Zenodotum referre dubitaverit nescio. 422. μένον δ’ ἐπὶ ἕσπερον ἐλθεῖν. *) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὕτως εἶπε τὴν ἑσπέραν EQS. cf. Ar. ad Π 203, 206. Φ 232. Apoll. l. h. 77, 26. α 246. et locos ibi collatos. 424. nota 5.