[ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ] ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΜΕΝΩΝΕΙΩΝ FRAGMENTA RELIQUA I. [Fragm. V. Rose 335 Berol., 373 Lips.] Galenus in comm. ad I Hipp. de nat. hom. (XV 25 sq. K.): καὶ
Θεόφρστος δ᾿ ἂν ἐν ταῖς τῶν Φθσικῶν δοξῶν ἐπιτομαῖς τὴν Ξενοφάνους
δόξαν, εἴπερ οὕτως εἶχεν, ἐγεγράφει. καὶ σοι πάρεστιν, εἰ χαίροις τῇ περὶ
τούτων ἱστορίᾳ, τὰς τοῦ Θεοφράστου βίβλους ἀναγῶναι, καθ᾿ ἃς τὴν ἐπιτομὴν
ἐποιήσατο τῶν Φυσικῶν δοξῶν, ὥσπερ γε πάλιν εἰ τὰς τῶν παλαιῶν
ἰατρῶν δόξας ἐθέλοις ἱστορῆσαι, πάρεστί σοι τὰς τῆς ἰατρικῆς συναγωγῆς
ἀναγνῶναι βίβλους, ἐπιγεγραμμένας μὲν Ἀριστοτέλει, ὁμολογουμένας
δὲ ὑπὸ τοῦ Μένωνος, ὃς ἦν μαθητὴς αὐτοῦ, γεγράφθαι, διὸ καὶ
Μενώνεια προσαγορεύουσιν ἔνιοι ταυτὶ τὰ βιβλία. δῆλον δὲ ὅτι καὶ ὁ
Μένων ἐκεῖνος, ἀναζητήσας ἐπιμελῶς τὰ διασῳζόμενα κατ' αὐτὸν ἔτι τῶν
παλαιῶν ἰατρῶν βιβλία, τὰς δόξας αὐτῶν ἐκεῖθεν ἀνελέξατο. τῶν δ᾿ ἤδη
διαφθαρμένων παντάπασιν, ἢ σῳζομένων μέν, οὐ θεωρηθέντων (?) δ᾿ αὐτῷ,
τὰς γνώμας οὐκ ἠδύνατο γράψαι. κατὰ ταῦτ᾿ οὖν τὰ βιβλία χολὴν ξανθὴν
ἢ μέλαιναν ἢ φλέγμα στοιχεῖον ἀνθρώπου φύσεως οὐκ ἂν εὅροις οὀδ᾿ ὑφ᾿
ἑνὸς εἰρημένον, αἶμα δὲ καἲ τῶν μεθ᾿ Ἱπποκράτην φαίνονται πολλοὶ μόνον
εἶναι νομίζοντες ἐν ἡμῖν, ὥστε καὶ τὴν πρώτην γένεσιν ἡμῶν ἐξ αὐτοῦ
γίγνεθαι, καὶ τὴν μετὰ ταῦτα τὴν μήτραν αὔξησιν καὶ ἀποκυηθέντων
τελείωσιν. II. [R. 336 B. 347 L.] Laertius Diogenes V 61: γεγόνασι δὲ Στρατωνες ὀκτώ· πρῶτος
Ἱσοκράτους ἀκροατής· δεύτερος αὐτὸς οὖτος [philosophus]. τρίτος ἰατρός,
μαθητὴς Ἐραστστράτου, ὡς δέ τινες, τρόφιμος, . . . ἕβδομος ἰατρὸς ἀρχαῖος
ὡς Ἀριστοτέλης φησίν. ΙΙΙ. [R. 337 B. 375 L.] Plutarchus Quaest. conviv. VIII 9, 3: καὶ μὴν ἔν γε τοῖς Μενωνείοις
σημεῖον ἡπατικοῦ πάθους ἀναγέγραπται τὸ τοὺς κατοικιδίους μῦς
ἐπιμελῶς παραφυλάττειν καὶ διώκειν. Fr. I 7 Ἀριστοτέλους Cobetus 12 an οὐχ εὐρηθέντων?
Fr. II cf. M. Wellmann Jahrb. f. cl. Philol. 1892 (CXLV) 675
Fr. III μελωνείοις codex: corr. I. A. Fabricius IV. [R. 339 B. 377 L.] Caelius Aurelianus acut. morb. II 13 [ed. Amman Amstel. 1722
p. 110]: hanc [pleuritidem] definiens primo De adiutoriis libro Aristoteles
sic tradendam credidit. ‘pleuritis, inquit, est liquidae materiae
coactio sive densatio.’ nec tamen disseruit, utrumne totius
falsissimum , si quidem phlebotomati aegrotantes liquidum sanguinem
redduntj, an vero particulae. sed cum hoc tacuit, necessarium
praetermisit. V. [R. 341 B. 379 L.] ESCOLAPIUS q. d. de morbis p. VIII (post Physicam Hildegardis etc.
ed. lo. Schottus Arg. 1533): iracundia irritantur [melancholici] cum
mentis perversitate insaniunt, ut maniaci: in vociferatione solum differunt
Aristotele philosopho testante. VL [R. 340 B. 378 L.] Caelius Aue. chronic. morb. I 5 [ed. Amman p. 336] : alii frigidis
usi sunt rebus [contra manian], passionis causam ex fervore uenire
suspicantes, ut Aristoteles et Diocles. VIL [R. 338 B. 376 L.] Plinius H. Ν. XXVIII 74: peculiariter valet [lac] potum contra
venena quae data sint e marino lepore, bupresti et aliis, ut Aristoteles
tradit dorycnium; et contra insaniam quae facta sit hyoscyami
potu. Fr. IV post definiens fortasse intercidit ut ait in. nam Sorani liber rispi βοηθημάτων
citatur ut acut. morb. II 29 p. 143 coactio Almeloveenus: coctio vulgo
necessarium praetermisit em. ed. Lugd. 1567: non promisit vulgo
Fr. V "cf. Cael. Aur. chron. I 6 p. 340. ceterum idem potuit repeti ex (Aristotelis)
Probl. 30,1 (953 b 14. 954 a 31), sicut maniae causa (fr. 340) tangitur ibidem 954 a 32.
ROSE
Fr. VI cf. Anecd. med. Paris. Suppl. 636 f. 47 r [cf. supra test. IV 14 et Sitzungsber.
d. Β. Ak. 1893 p. 102 2] inter Praxagorae et Hippocratis placita de mania: Ὁ δὲ
Διοκλῆς ζέσιν τοῦ ἐν τῇ καρδίᾳ αἵματός φησιν εἶναι χωρὶς ἐμφράξεως γινομένην· διὰ τοῦτο
γὰρ μηδὲ πυρετοὺς ἕπεσθαι· ὅτι δὲ ἐπὶ ζέσιν [ζέσει ?] γίνεται τοῦ αἵματος δηλοῖ ἡ συνήθεια·
τοὺς γὰρ μανιώδεις <τε>
Fr. VII bupresti SR 2: praestim V 1: prestim R 1 et aliis temptavi: utalim
dorhicnum V : dorgcnum R: em. L. lanus. cum toto fr. cf. Galen. de antidotis
II 7 [XIV 139 sqq.]