Paginae (sive columnae) litteris completae servautur XXXIX, ultima
semiplena; intervalla vacua, binarum fere centesimarum, extremus tamen
margo dexter, ubi librarius substitit, duplo maior. versuum numerus in
singulis paginis a quadragenis quaternis sensim auctus est finem versus
usque ad undesexagenos. summa versuum, computatis etiam quos
supplevi versibus, sed omissis, si qui inter versus aut extra additi sunt,
est MDCCCCX; quibus si addas fragmenta posticae, fiunt MDCCCCXXVII.
unde apparet quantum reliquum sit a iusti voluminis ambitu, cum praesertim
ipsi versus legitimi sticbi mensura (XV syllabarum) sint minores. nam
XIII fere syllabarum (i. e. XXX fere litterarum) modulo continentur.
initium voluminis non servatur. neque tamen ea iactura plus quam una
vel duae paginae perierunt, quantum ex Prooemii superstitis natura
coniectari potest. periit igitur etiam titulus libri cum auctoris nomine.
quod si quis in inscriptione IV 18.19 iuvenire voluerit, non invidebo;
ego quid sentiam, infra p. XVIII aperiam. Fragmenta Praeter maiora fragmenta, quae olim incerta sede fluctuabaut, nunc
autem omnia a TE partimque a me in rectum ordinem restituta sunt, nonnulla
frustula vaga servantur, quae editioni adiunxi speraus fore ut haec
quoque forte fortuna aliquando corpori reddantur. bis minutis fragmentis
(III—XII) duo praefixi paulo ampliora, quae manu librarii in postica
addita sunt. nam ut ipse liber iusto ordine i. e. in antica parte scriptus
est, ubi secundum U. WILCKEII egregiam observationem fibrarum striae
cum versuum lineis eandem derectionem tenent, ita fragmenta illa in
postica posita sunt, quae fibris contrariis facile agnoscitur. quae fragmenta
cum pertineant sine dubio ad eam disputationem, quae in extrema
pagina XXXIX non tam clauditur quam abrumpitur, cumque laborantis
librarii haud obscura signa praebeant, conieci ’ propterea suppleta
esse, quia cum ulteriora iu exemplari magis magisque corrupto legentis
laborem fallerent, illa sola aliquatenus enucleari possent. etiam antea
exemplaris condicionem tristiorem fuisse veri simile est, ut oblitterati
apices oculis librarii vix ac ne vix quidem exciperentur. qua re excusatur
aliquo modo illius incredibilis neglegentia, quae usquequaque cernitur.
tot supplementa sunt iuter versus et in margine, tot liturae, tot
hiatus verborum et sententiarum. sed de his postea accuratius. 1 Vber die Excerpte von Menons Iatrika in dem Londoner Papyrus 137 (Hermae
vol. XXVIII) p. 410. In postica praeter ea quae ipse librarius supplevit praeceptum medici Praeccptam 
inveuitur rudi calamo eoque receutiore exaratum, ut possessorem
voluminis, id aspersisse credas; tum scholastica exercitatio, quam in
postica tabulae II alieua (saeculi tamen II p. Chr.) manu scriptam legimus.
est epistula M. Autonii triumviri, quae incipit: Μᾶρκος Ἀντώνιος Epistula Antonii 
αὐτοκράτωρ Ι τριῶν ἀνδρῶν δημοσίων πραγμάτων Ι ἀπὸ καταστάσεως τῶι Κοινῶι
τῶν ἀ|πὸ (sic) τῆς ’Aσίας Ἑλλήνων χαίρειν. Καὶ Ι πρότερον ἐντυχόντος μοι ἐν
Ἐφέσωι Ι Μάρκου Ἀντωνίου Ἀρτεμιδώρου τοῦ Ι ἐμοῦ φίλου καὶ ἀλείπτου κτλ.
integram epistulam TE mox editurum esse pollicitus es 1. praeter haec
igitur duo calamorum posteriorum pericula cetera omuia uuius librarii
manu perscripta sunt tam contextus verba quam quae correctii suppletave
sunt. De aetate librarii coutroversia est, de qua dixi Hermae 1. c. p. 411. Librarii aetas 
ut euim Alexaudri Philalethis crebra mentione circa Christi natalem
alter terminus fixus haeret, ita iuferior vacillat. assentior tamen TUAE
sententiae, vir peritissime, qui scripturam altero saeculo haud posteriorem
esse asseveras. 2 cum euim litterae sint similes primae potissimum quae
exaravit vestri Aristotelis manui, tum siglorum forma, ut idem Τυ
recte mouuisti, simillima. neque euim uuiversa ratio discrepat et octo
notae plane eaedem (γάρ, ἐστίν, εἶναι, κατά, μέν, παρά, τῶν, ήν).
minutias formarum rimeris, etiam antiquiora videantur latricon compendia
pendia quam Aristotelea.3 Compendiorum autem in hoc volumine duo genera inveniuntur: unum compendia 
liberum omnibusque sedibus eoncessum quod siglorum voco, alterum extremis
versuum vocabulis reservatum compendiroum, quae proprie dico.
ac sigla quidem tabula priore huic editioni adiuucta illustravi, de compendiis
vero finalibus haee habeto:
 lineola transversa superscripta quamlibet terminationem significat velut κουφοτερ (κουφότερα), γενݲ (γένηται, γεωομένης, γενομένην), μυελοݲ λαμβάνεσθαι sim.) significat ην velut κεφαλ (?) (κεφαλήν), τροφ α superscriptum αν ο - ον u - ou aut ους ω - ως aut ων 
 1 Classical Review Ι. c. p. 237. 
 2 Classical Review I. c. p. 
 3 nam si derectae et simplices formae ex flexis et compositis originem duxeruut (id
quod in nonnullis notis demonstrari potest cf. Lehmann Tachygraph. Abkürzungen
1880 p. 102. 105), hic scriptor genere antiquiore usus est quam Aristotelis. 

 
 δ σ tuin liheriore ratioiie: ava (dvdooats vel ἀνάδοσιν XXV 19. 25), αναδο (ἀναδόδεως μ υ θ 14), αναθυ (ἀναθυμιαθεῖσαι VI 32), σπερματι (σπερματικοῖς ΧΧV 43) αισ (αἰσθητόν saepe) υ υ λ χ οι (οἱκοῦσαν XIV 44), ἡγεμονι (ἡγεμονικοῦ XVI 38), νοσο (νοσολογεῖ XI 41, τυγ (τυγχάνειν XXIV 36) scriptura