εݲιݲ pro simplici εݲ babent βαρεῖα (i. e. βαρέα) XXXII 20, παχεῖα (παχέα)
(cf. Βlass-Kühner Gr. Gr. I 1, 445 n. εݲυݲ in augmento verbi αὔξειν pro ηυ retiuui XIII 33, ubi vide quae aduotavi et
Blassium Ausspr. p. 44 114). ωݲ pro scribitur XI 22 et XVIII 9 Κρωτωνιάτης, itemque πώρρω (XVI 40. XXI
24. XXX 44). cognata, sed incerta κύριως XIV 41 et ἀνάδωσις XXVI 24. de οἰνοδώτης
dixi ad XXIV 31. merus error πολυτροφότεροι ΧΧΧI 18 (cf. v. 8. 9. 19).
an eodem pertineret θηροται XXXIII 29 i. e. θηρωταί, si vulgaris haec adgnoscitur
scriptoris, at librarii) forma iuxta θηρευταί. quodsi haec explicatio probetur, forsitan
etiam XXVIII 12 κεκομψωμένη plebeia forma pro κεκομψευμένη inlata videatur 5. 1 Classical Revtew Ι. c. p. 239. 2 cf. auctoritates, quas Hermae I. c. p. 411 1 attuli, et F. Blassius Ausspr.3 p. 77 sq.
addo aetatis inferioris exempla ex Pap. graeca Berol. n. 6867 (auni 85 p. Chr.) quae
nuper edita est in Aegypt. Urkunden d. Mus. z. Berlin VI (1893) n. 183, 3 ἑατοῦ v. 6 ἑατῇ
v. 29 ἑατῆς; v. 5 corrige ἑατῆς (alterum documenlum interiectum v. 10—27 servat
vulgares ἑαυτοῦ κτλ.) et ex P. 7206 (n. 197,5. 22, fasc. VII, anni 17 p. Chr.) ἑατῆς et
ἐατοῖς. ceterum Londinensis papyri librarius ἐαυτοῦ κτλ. plene semper scripta praebet,
quia crasis (secundum Wackernagelii explicationem Kuhn's Ζ. 1893 p. 7) hic magis latet.
fortasse memorabile est XVIII 38 Σ i. e. ἁτός, ὁ αὐτός legi (superscripto tamen υ). 3 cf. Blass Αusspr. 3 p. 46 130. Mahaffy, Petrie Pap. II p. [19] B 13. [21] 3. [28] 11. 4 cf. Blass 1. c. p. 59 sq. 5 de bis ’dicatalectis’ videatur Lobeckii erudita dissertatio iu Rhematico p. 199—205.
et Theophrastea nostra (Berlin 1883 Progr. n. 64) p. 12 sq. Iota adscriptum tum plane obmutuisse omnium monumentorum testimoniis evincitur.
inde vulgo omittitur non solum in privatis libris et titulis, sed etiam publicis.
cuius rei lepidum exemplum exhibet Anaxenoris Magnesii titulus, qui propter litterulam
illam civitati iguorantiae signum inussit. testimonium Strabonis XIV p. 648 ἰρsο titulo
nuper a F. Hillero de Gaertringen, v. d., feliciter reperto luculenter confirmatum est: ΑΥΔΗ
illud famosum in lapide nunc Berolinum transvecto iota caret. latricon librarius Magnesiorum
neglegentia satis sibi cavit. nam in dativis fere constanter adscriptum est, at, quod
mireris, eadem constantia in coniunctivis omissum. hoc casui tribuere nemo audebit, cum
praesertim idem in antiquis titulis maxime Doriensibus usu venire notum sit. post
Boeckhii et inprimis Ahreusii observationes (Dial. dor. 295) res trita, nec eam ratione
carere viri linguarum periti docuerunt. sed de dialecticis postea. addo in aliis velut
ταύτη et ταύτῃ antiquam inconstantiam etiam hic apparere; quam differentiam aut adscripto
aut subscripto iota sine incommodo repraesentat nostra editio.1 Elisionem et crasim vocalium vitat librarius etiam in particulis, sed inveniuntur
δ' ἐν sim., ἀμφ’ αὐτά, ταῦτ' ἐροῦσι, κἀπί, κἀπορεῖ, τἄμπαλιν, τοὐναντίον, τἆλλα.