1. Pseudodositheus, qui genealogiam Hygini interpretamentis
adiectam (p. 65 sq. B.) scripsit ‘Maximo et
Apro consulibus’, i. e. anno p. Chr. n. 207 (CIL. III 2
p. 1125), duas Babrii fabulas (84. 140) omnibus verbis
opusculo suo recepit, alias sermone pedestri imitatus
esse videtur (cf. Hausrath, Unters. zur Überl. der aesop.
Fabeln 299). Itaque, si ab eodem interpretamenta omnia
scripta sunt auctore, aut ipso a. 207 aut aliquot annis
ante vel post a. 20 fabularum Babrianarum conlectio
quaedam homuinum manibus terebatur. 2. Saeculo p. Chr. n tertio (ante Palmyram deletam
 a. 272 ) puer Palmyrenus fabulas XIV, alias a Babrio
versibus inclusas, solutis Babrii versibus alias, alias
aliunde haustas magistro dictante tabulis ceratis excepit.
Cf Hesseling, Journal of Hellenic studies XΙΙΙ
292. Philol LIII 232. 251; infra fab 136 sqq. Iam cum
fabulae quaedam Palmuyrenae — octava scilicet atque
quae contaminata est ex Babr. 82. 107 nona — gemellae
sint Dositheanarum (VI et II), eodem et Pseudo -Dositheum
et magistellum Palmyrenum libello scholastico
usum esse scite suspicatus est A, Hausrath l. s. p. 299. 1) Nimius est Hausrath, cum has fabulas a Babrians prorsus
diversas esse dicit p. 299 (In zwei jedoch liegt eine von Babrius
durchaus verschiedene Tradition vor etc.). 3. Iulianus Caesar Dionysio ep. 58 (59), 5 p. 444 B
(376 W.): τὸν μῦθον ἀκήκοας τὸν Βαβρίου Φαβεΐου
Laur. LVIII 16), ‘Γαλῆ ποτʼ ἀνδρὸς εὐπρεποῦς ἐρασθεῖσαʼ
(32, 1)· τὰ δὲ ἄλλα ἐκ τοῦ βιβλίου μάνθανε.
6. πολλὰ εἰπὼν οὐδένα ἂν πείσειας ἀνθρώπων, ὡς οὐ
γέγονας ὅπερ οὖν γέγονας καὶ οἷον πολλοὶ πάλαι σε
ἠπίσταντο. Dionysium aut versiculos memoria tenere
aut Babrii libellum ad manum labere ratus fabulae
acumine scite utitur imperator. Idem epist. p. 377 D.
ὁ μῦς τὸν λέοντα τῷ μίσθῳ σώσας κτλ. et Misopog.
p. 366 A λέγεται γάρ τοι καὶ τὸν ἰκτῖνα φωνὴ ἔχοντα
παραπλησίαν τοῖς ἄλλοις ὄρνισιν ἐπιθέσθαι τῷ χρεμετίζειν
κτλ., ubi fabularum 107 e 73 argumuenta oratione
soluta adumbrat, Babrium sequitur, v. infra p. 65. 97.
Alius generis est Iulian. fr. 9 p. 610 H. Nihil novi
invenies apud W. Schwarz, Julianstudie Philol. LI 645. 4. Libanium περὶ τῆς ἑαυτοῦ τύχης vol. I p. 8 R.: ἦν
κίνδυνος ἡγεμόσι τυφλοῖς ἑπόμενον εἰς βάραθρον
ἀμαθίας πεσεῖν respexisse conicio Babr. 134, 10 sqq.
 οὐρὴ δʼ ἡγεμὼν καθειστήκει σύρουσα τυφλῇ πᾶν τὸ σῶμα κινήσει. κοιλὸν δὲ πέτρης εἰς βάραθρον ἠνέχθη κτλ. 
Certe haec fabulae forma aqu solum Babrium inveni
tur, cf Fleck. annal. CXXVII (1883) p. 233. Quae Liban
prugymnasmatis recepta sunt fabularum exempla
(vol. lV p. 853 R.) a Babrio pendere demonstrari non
potest, atque nimis exilia quae passim in aliis eius

 
opusculis observavi fabularum vestgia, veluti fabulae
139 in epitaphio Iuliani vol. I p. 528 R. Verum casu
vix factum est, uod ep. 47, 16 p. 24 W. ἀλλʼ ἡμεῖς
οἱ μύες ὑμᾶς ὠφελεῖν πειρώμεθα τοὺς λέοντας
eodem fabulae 107 exemplo utitur, quo Iulianus ep. 8. 5. Fabulae ab Aphthonio tumido quodam dicendi genere
conscriptae (Nevei. p. 322 sqq. cf. praef.) inito
auctore exemplaris Babriani vestigiis sunt notatae, cf.
adn. ad fab. 3, 11. 29. 43. 44. 73, 2. 98. 109. 156c.
161c. 194.