οὕτω καὶ τῶν 
ἀνθρωπίνων πραγμάτων ὥσπερ ἐκ πηγῆς ἀενάου ῥεῖ
ἡ γένεσις καὶ ἡ χορηγία, ὀξέως μὲν καὶ μετὰ ἀμηχάνου
τάχους, ἀνεπαίσθητος δὲ ἡ φορά· καὶ ἐξαπατᾶται ὁ
λογισμός, ὥσπερ ἐπὶ τοῦ ποταμοῦ ἡ ὄψις, καὶ καλεῖ
βίον ἕνα καὶ τὸν αὐτόν, τὸ δέ ἐστιν χρῆμα πολύμορφον 
καὶ παντοδαπόν, πολλαῖς μὲν τύχαις, πολλοῖς δὲ πράγμασιν,
πολλοῖς δὲ καιροῖς ἀλλοιούμενον· ἐπιτέτακται 
δὲ αὐτῷ ὁ λόγος, σχηματιζόμενος ἀεὶ τοῖς παροῦσιν,
ὥσπερ ἰατροῦ τέχνη ἐπὶ σώματι οὐχ ἑστῶτι, ἀλλὰ φερομένῳ
ἄνω καὶ κάτω, καὶ ὑπὸ κενώσεως καὶ πλησμονῆς 
κυκωμένῳ, οἰκονόμου | σα αὐτοῦ τὴν ἔνδειαν καὶ 20a 
τὸν κόρον. Τοῦτο καὶ τῷ τῶν ἀνθρώπων βίῳ ὁ τῶν
φιλοσόφων δύναται λόγος, ξυναρμοζόμενος τοῖς πάθεσιν
καὶ πεπαίνων μὲν τὰ σκυθρωπά, συνευφημῶν
δὲ τοῖς φαιδροτέροις.