Ἑρμοκράτης
 δὲ ἔφη, στρατηγικὸς ἀνὴρ καὶ πραγμάτων ἐπιστήμων “οὐκ ἐνταῦθα χρὴ ζητεῖν, ἀλλὰ νομιμωτέραν ποιεῖσθαι
τὴν ἀνάκρισιν. Ἀπίωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν.
Τίς οἶδεν εἰ χρεία γένοιτο καὶ δικαστῶν.” Οὔτω πᾶν εἴρητο ἔπος καὶ ἤδη μεστὸν ἦν τὸ
 θέατρον. Ἐκείνην τὴν ἐκκλησίαν ἤγαγον καὶ γυναῖκες.
Ὁ μὲν οὖν δῆμος μετέωρος καθῆστο, Χαιρέας
δὲ πρῶτος εἰσῆλθε μελανείμων, ὠχρός, αὐχμῶν, οἷος
 
ἐπὶ τὸν τάφον ἠκολούθησε τῇ γυναικί, καὶ ἐπὶ μὲν τὸ
βῆμα οὐκ ἠθέλησεν ἀναβῆναι, κάτω δέ που στὰς τὸ
μὲν πρῶτον ἐπὶ πολὺν ἔκλαε χρόνον καὶ φθέγξασθαι
θέλων οὐκ ἐδύνατο· τὸ δὲ πλῆθος ἐβόα “θάρρει καὶ
 λέγε.” Μόλις οὖν ἀναβλέψας “ὁ μὲν παρὼν” εἶπε “καιρὸς οὐκ ἦν δημηγοροῦντος ἀλλὰ πενθοῦντος, ἐγὼ
δὲ ὑπὸ τῆς ἀνάγκης καὶ λέγω καὶ ζῶ, μέχρις ἂν ἐξεύρω
Καλλιρρόης τὴν ἀναίρεσιν. Διὰ τοῦτο δὲ ἐντεῦθεν
ἐκπλεύσας οὐκ οἶδα πότερον εὐτυχῆ τὸν πλοῦν ἢ δυστυχῆ
πεποίημαι.
 Πλοῖον γὰρ. ἐθεασάμην ἐν εὐδίᾳ
πλανώμενον, ἰδίου χειμῶνος γέμον καὶ βαπτιζόμενον
ἐν γαλήνῃ. Θαυμάσαντες ἤλθομεν πλησίον. Ἔδοξα
τὸν τῆς ἀθλίας μου γυναικὸς τάφον ἰδεῖν, πάντα
ἔχοντα τὰ ἐκείνης, πλὴν ἐκείνης. Νεκρῶν μὲν ἦν
πλῆθος, ἀλλοτρίων δὲ πάντων, ὅδε δέ τις ἐν αὐτοῖς
ἡμιθνὴς εὑρέθη. Τοῦτον ἐγὼ μετὰ πάσης ἐπιμελείας
ἀνεκτησάμην καὶ ὑμῖν ἐτήρησα.” Μεταξὺ δὲ οἰκέται δημόσιοι τὸν Θήρωνα δεδεμένον
εἰς τὸ θέατρον ἦγον μετὰ πομπῆς ἐκείνῳ πρεπούσης·
ἐπηκολούθει γὰρ αὐτῷ τροχὸς καὶ καταπέλτης καὶ
πῦρ καὶ μάστιγες, ἀποδιδούσης αὐτῷ τῆς προνοίας
τὰ ἔπαθλα τῶν ἀγώνων.