μακρὸν αὐτοῖς ποιῶν τὸ ναυάγιον. Γῆ μὲν οὖν τοὺς
ἀνοσίους οὐκ ἐδέχετο, θαλαττεύοντες δὲ πολὺν χρόνον
ἐν ἀπορίᾳ κατέστησαν τῶν ἀναγκαίων, μάλιστα
δὲ τοῦ ποτοῦ, καὶ οὐδὲν αὐτοὺς ὠφέλει πλοῦτος ἄδικος,
 ἀλλὰ διψῶντες ἀπέθνησκον ἐν χρυσῷ. Βραδέως
μὲν οὖν μετενόουν ἐφ’ οἷς ἐτόλμησαν, ὅτε οὐδὲν
ὄφελος ἐγκαλοῦντες ἀλλήλοις.
 Οἱ μὲν οὖν ἄλλοι
πάντες ἔθνησκον ὑπὸ δίψους, Θήρων δὲ καὶ ἐν ἐκείνῳ
τῷ καιρῷ πανοῦργος ἦν· ὑποκλέπτων γὰρ τοῦ ποτοῦ
 καὶ τοὺς συλλῃστὰς ἐλῄστευεν. ᾬετο μὲν οὖν τεχνικόν
τι πεποιηκέναι, τὸ δὲ ἄρα τῆς προνοίας ἔργον ἦν
βασάνοις καὶ σταυρῷ τὸν ἄνδρα τηρούσης.
 Ἡ γὰρ
 
τριήρης ἡ Χαιρέαν κομίζουσα πλανωμένῳ τῷ κέλητι
περιπίπτει καὶ τὸ μὲν πρῶτον ὡς πειρατικὸν ἐξένευσεν.
Ἐπεὶ δ’ ἀκυβέρνητος ἐφάνη, πρὸς τὰς τῶν κυμάτων
ἐμβολὰς εἰκῆ φερόμενος, ἐκ τῆς τριήρους τις
ἀνέκραγεν “οὐκ ἔχει τοὺς ἐμπλέοντας, μὴ φοβηθῶμεν,
ἀλλὰ πλησιάσαντες ἱστορήσωμεν τὸ παράδοξον.” Ἤρεσε τῷ κυβερνήτῃ· Χαιρέας γὰρ ἐν κοίλῃ νηὶ
ἐγκεκαλυμμένος ἔκλαεν. Ἐπεὶ δὲ ἐπλησίασαν, τὸ μὲν
πρῶτον τοὺς ἔνδον ἐκάλουν· ὡς δὲ ὑπήκουεν οὐδείς,
ἀνέβη τις ἀπὸ τῆς τριήρους, εἶδε δὲ οὐδὲν ἕτερον ἢ
χρυσὸν καὶ νεκρούς. Ἐμήνυσε τοῖς ναύταις· ἔχαιρον,
εὐτυχεῖς ἐνόμιζον ἑαυτούς, ὡς ἐν θαλάσσῃ θησαυρὸν
εὑρόντες.
 Θορύβου δὲ γενομένου Χαιρέας ἤρετο τίς
ἡ αἰτία. Μαθὼν οὖν καὶ αὐτὸς ἐβουλήθη τὸ καινὸν
θεάσασθαι. γνωρίσας δὲ τὰ ἐντάφια περιερρήξατο
καὶ μέγα καὶ διωλύγιον ἀνεβόησεν “οἴμοι, Καλλιρρόη·
ταῦτά ἐστι τὰ σά. Στέφανος οὗτος, ὃν ἐγώ σοι
περιέθηκα· τοῦτο ὁ πατήρ σοι δέδωκε, τοῦτο ἡ μήτηρ·
αὕτη στολὴ νυμφική. Τάφος σοι γέγονεν ἡ ναῦς.