Ἐπεὶ δὲ μοχλοὶ προσηνέχθησαν καὶ σφοδροτέρα
πληγὴ πρὸς τὴν ἀνάρρηξιν τοῦ τάφου, τὴν Καλλιρρόην
κατελάμβανεν ὁμοῦ πάντα, φόβος, χαρά, λύπη,
 θαυμασμός, ἐλπίς, ἀπιστία. “Πόθεν ὁ ψόφος; Ἆρά
τις δαίμων κατὰ νόμον κοινὸν τῶν ἀποθνησκόντων
ἐπ’ ἐμὲ παραγίνεται τὴν ἀθλίαν; Ἢψόφος οὐκ ἔστιν,
ἀλλὰ φωνὴ καλούντων με τῶν ὑποχθονίων πρὸς αὑτούς;
Τυμβωρύχους μᾶλλον εἰκὸς εἶναι· καὶ γὰρ τοῦτό
 μου ταῖς συμφοραῖς προσετέθη· πλοῦτος ἄχρηστος
 νεκρῷ.” Ταῦτα ἔτι λογιζομένης αὐτῆς προύβαλε τὴν
κεφαλὴν ὁ λῃστὴς καὶ κατὰ μικρὸν εἰσεδύετο. Καλλιρρόη
δ’ αὐτῷ προσέπεσε, βουλομένη δεηθῆναι· κἀκεῖνος
φοβηθεὶς ἐξεπήδησε, τρέμων δὲ πρὸς τοὺς
 ἑταίρους ἐφθέγξατο “φεύγωμεν ἐντεῦθεν· δαίμων
γάρ τις φυλάττει τὰ ἔνδον καὶ εἰσελθεῖν ἡμῖν οὐκ
ἐπιτρέπει.” Κατεγέλασε Θήρων,
 δειλὸν εἰπὼν καὶ
νεκρότερον τῆς τεθνεώσης, εἶτα ἐκέλευσε ἄλλον εἰσελθεῖν.
Ἐπεὶ δὲ οὐδεὶς ὑπέμενεν, αὐτὸς εἰσῆλθε προβαλλόμενος
 τὸ ξίφος. Λάμψαντος δὲ τοῦ σιδήρου, δείσασα
ἡ Καλλιρρόη, μὴ φονευθῇ, πρὸς τὴν γωνίαν
ἐξέτεινεν ἑαυτὴν κἀκεῖθεν ἱκέτευε, λεπτὴν ἀφιεῖσα
 
φωνήν “ἐλέησον, ὅστις ποτ’ εἶ, τὴν οὐκ ἐλεηθεῖσαν
ὑπ’ ἀνδρὸς οὐδὲ γονέων· μὴ ἀποκτείνῃς ἣν σέσωκας.” Μᾶλλον ἐθάρρησεν ὁ Θήρων καὶ οἷα δεινὸς
ἀνὴρ ἐνόησε τὴν ἀλήθειαν· ἔστη δὲ σύννους καὶ τὸ
μὲν πρῶτον ἐβουλεύσατο κτεῖναι τὴν γυναῖκα, νομίζων
ἐμπόδιον ἔσεσθαι τῆς ὅλης πράξεως· ταχεῖα δὲ
διὰ τὸ κέρδος ἐγένετο μετάνοια καὶ πρὸς αὑτὸν εἶπεν “ἔστω καὶ αὐτὴ τῶν ἐνταφίων μέρος· πολὺς μὲν
ἄργυρος ἐνταῦθα πολὺς δὲ χρυσός, τούτων δὲ πάντων
 τὸ τῆς γυναικὸς τιμιώτερον κάλλος.” Λαβόμενος
οὖν τῆς χειρὸς ἐξήγαγεν αὐτήν, εἶτα καλέσας τὸν
συνεργὸν “ἰδοὺ” φησὶν “ὁ δαίμων, ὃν ἐφοβοῦ· καλός
γε λῃστὴς φοβηθεὶς γυναῖκα. Σὺ μὲν οὖν φύλαττε
ταύτην· θέλω γὰρ αὐτὴν ἀποδοῦναι τοῖς γονεῦσιν·
ἡμεῖς δὲ ἐκφέρωμεν τὰ ἔνδον ἀποκείμενα,
μηκέτι μηδὲ τῆς νεκρᾶς αὐτὰ τηρούσης.”