μόλις οὖν ἔκειτο, πλὴν
ὑπηγάγετο τὴν μείρακα μεγάλαις δωρεαῖς τῷ τε λέγειν
ἀπάγξεσθαι μὴ τυχὼν τῆς ἐπιθυμίας. Γυνὴ δὲ
εὐάλωτόν ἐστιν, ὅταν ἐρᾶσθαι δοκῇ. Ταῦτα οὖν προκατασκευασάμενος
ὁ δημιουργὸς τοῦ δράματος, ὑποκριτὴν
ἕτερον ἐξεῦρεν, οὐκέτι ὁμοίως εὔχαριν, ἀλλὰ
πανοῦργον καὶ ἀξιόπιστον λαλῆσαι.
 Τοῦτον προδιδάξας
ἃ χρὴ πράττειν καὶ λέγειν, ὑπέπεμψεν ἀγνῶτα
τῷ Χαιρέᾳ. Προσελθὼν δὲ ἐκεῖνος αὐτῷ περὶ τὰς
παλαίστρας ἀλύοντι “κἀμοὶ” φησὶν “υἱὸς ἦν, ὦ Χαιρέα,
σὸς ἡλικιώτης, πάνυ σε θαυμάζων καὶ φιλῶν,
ὅτε ἔζη. Τελευτήσαντος δὲ αὐτοῦ σὲ υἱὸν ἐμαυτοῦ νομίζω,
καὶ γὰρ εἶ κοινὸν ἀγαθὸν πάσης Σικελίας
εὐτυχῶν.
 Δὸς οὖν μοι σχολάζοντα σεαυτὸν καὶ
ἀκούσῃ μεγάλα πράγματα ὅλῳ τῷ βίῳ σου διαφέροντα.” Τοιούτοις ῥήμασιν ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος ἄνθρωπος
τοῦ μειρακίου τὴν ψυχὴν ἀνακουφίσας καὶ μεστὸν
ποιήσας ἐλπίδος καὶ φόβου καὶ πολυπραγμοσύνης,
δεομένου λέγειν ὤκνει καὶ προυφασίζετο μὴ εἶναι
τὸν καιρὸν ἐπιτήδειον τὸν παρόντα, δεῖν δὲ ἀναβολῆς
καὶ σχολῆς μακροτέρας.
 Ἐνέκειτο μᾶλλον ὁ Χαιρέας,
ἤδη τι προσδοκῶν βαρύτερον· ὁ δ’ ἐμβαλὼν
αὐτῷ τὴν δεξιὰν ἀπῆγεν εἴς τι χωρίον ἠρεμαῖον, εἶτα
συναγαγὼν τὰς ὀφρῦς καὶ ὅμοιος γενόμενος λυπουμένῳ,
μικρὸν δέ τι καὶ δακρύσας “ἀηδῶς μὲν” εἶπεν “ὦ Χαιρέα, σκυθρωπόν σοι πρᾶγμα μηνύω καὶ πάλαι
βουλόμενος εἰπεῖν ὤκνουν· ἐπεὶ δὲ ἤδη φανερῶς
ὑβρίζῃ καὶ θρυλεῖται πανταχοῦ τὸ δεινόν, οὐχ ὑπομένω
 
σιωπᾶν· φύσει τε γὰρ μισοπόνηρός εἰμι καὶ σοὶ
μάλιστα εὔνους.
 Γίνωσκε τοίνυν μοιχευομένην σου
τὴν γυναῖκα, καὶ ἵνα τούτῳ πιστεύσῃς, ἕτοιμος ἐπ̓
αὐτοφώρῳ τὸν μοιχὸν δεικνύειν.” Ὣς φάτο· τὸν δ’ ἄχεος νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα,
ἀμφοτέρῃσι δὲ χερσὶν ἑλὼν κόνιν αἰθαλόεσσαν
χεύατο κὰκ κεφαλῆς, χάριεν δ’ ᾔσχυνε πρόσωπον.