πλὴν ἀλλ’ εἰ ὁ δογματίζων τίθησιν ὧς ὑπάρχον τοῦτο ὃ δογματίζει, ὁ δὲ σκεπτικὸς
τἀς φωνὰς αὑτοῦ προφέρεται ὧς δυνάμει ὑφ’ ἑαυτῶν
περιγράφεσθαι, οὐκ ἂν ἐν τῇ προφορᾷ τούτων δογματίζειν
λεχθείη. τὸ δὲ μέγιστον, ἐν τῇ προφορᾷ τῶν φωνῶν τούἀταρακτήσαντες
 13 EAB 15 ἴσον om, EAB 18 post ὃ
inser. καὶ edd. 19 ἐνδοκεῖν L 21 ὁ ἐπισκεπτικὸς EAB
 ἡ ex εἰ L: εἰ EABM 6 malim προφερόμενος || δυναμένας
Kayser 7 fort. τούτων <οὗτος> Diels 8 τῶν
om. EAB 

 
 
τῶν τὸ ἑαυτῷ φαινόμενον λέγει καὶ τὸ πάθος ἀπαγγέλλει
τὸ ἑαυτοῦ ἀδοξάστως, μηδὲν περὶ τῶν ἔξωθεν ὑποκειμένων 
διαβεβαιούμενος. ἡ εἰ αἵρεσιν ἔχει ὁ σκεπτικός. Ὁμοίως δὲ φερόμεθα καὶ ἐν τῷ ἐρωτᾶσθαι εἰ αἵρεσιν
ἔχει ὁ σκεπτικός. εἰ μὲν <γάρ> τις αἵρεσιν εἷναι
πρόσκλισιν δόγμασι πολλοῖς ἀκολουθίαν ἔχουσι
πρὸς ἄλληλά τε καὶ <τὰ> φαινόμενα, καὶ λέγει δόγμα
πράγματι ἀδήλῳ συγκατάθεσιν, φήσομεν μὴ ἒχειν 15a 
 αἳρεσιν. εἰ δέ τις αἵρεσιν εἷναι φάσκει τὴν λόγῳ τινὶ
κατὰ τὸ φαινόμενον ἀκολουθοῦσαν ἀγωγήν, ἐκείνου
τοῦ λόγου ὡς ἔστιν ὀρθῶς δοκεῖν ζῆν ὑποδειχνύοντος
(τοῦ ὀρθῶς μὴ μόνον κατ’ ἀρετὴν
ἀλλ’ ἀφελέστερον) καὶ ἐπὶ τὸ ἐπέχειν δύνασθαι 
διατείνοντος, αἵρεσίν φαμεν ἔχειν· ἀκολουθοῦμεν γάρ
τινι λόγῳ κατὰ τὸ φαινόμενον ὑποδεικνύντι ἡμῖν τὸ ζῆν
πρὸς τὰ πάτρια ἔθη καὶ τοὺς νόμους καὶ τἀς ἀγωγὰς καὶ
τὰ οἰκεῖα πάθη. θ’ εἰ φυσιολογεῖ ὁ σκεπτικός. Παραπλήσια δὲ λέγομεν καὶ ἐν τῷ ζητεῖν εἰ φυσιολογητέον 
τῷ σκεπτικῷ· ἕνεκα μὲν γὰρ τοῦ μετὰ βεβαίου
πείσματος ὃς ἀποφαίνεσθαι περί τινος τῶν κατὰ τὴν φυσιολογίαν
δογματιζομένων οὐ φυσιολογοῦμεν, ἕνεκα δὲ τοῦ
παντὶ λόγῳ λόγον ἴσον ἔχειν ἀντιτιθέναι καὶ τῆς ἀταραξίας
ἁπτόμεθα τῆς φυσιολογίας. οὕτω δὲ καὶ τὸ λογικὸν μέρος 
καὶ τὸ ἠθικὸν τῆς λεγομένης φιλοσοφίας ἐπερχόμεθα. §§ 16—17 ~ Diog. Laert. I 20. Suid. s. v.αἵρεσις. 12/13 αἵρεσιν ἔχει MEABT (sectam habeat): ἔχει αἶρ’. L
13 γάρ add. T (si enim aliquis vel sectam) 15 τὰ add. Bekk.
λέγει—συγκ. om. Τ. 15/15a δόγματι ἀδήλω G correxi
p. 5, 23/24: δόγμα τινὶ ἅδ’. Gen. 16 φάσκοι EABT (dicat)
18 δοκεῖν fort. secl. 21 αἵρεσιν <δέ> EAB 25 παραπλήσια
καί om. EAB ι’ εἰ ἀναιροῦσι τὰ φαινόμενα οἱ σκεπτικοί. Οἱ δὲ λέγοντες ὅτι ἀναιροῦσι τὰ φαινόμενα οἱ σκεπτικοὶ ἀνήκοοι μοι δοκοῦσιν εἶναι τῶν παρ’ ἡμῖν λεγομένων·
τὰ γὰρ κατὰ φαντασίαν παθητικὴν ἀβουλήτως ἡμᾶς
ἄγοντα εἰς συγκατάθεσιν οὐκ ἀνατρέπομεν, ὧς καὶ ἒμπροσθεν
 (§ 17) ἐλέγομεν· ταῦτα δέ ἐστι τὰ φαινόμενα. ὅταν δὲ
ζητῶμεν, εἰ τοιοῦτον ἔστι τὸ ὑποκείμενον ὁποῖον φαίνεται, τὸ
μὲν ὅτι φαίνεται δίδομεν, ζητοῦμεν δ’ οὐ περὶ τοῦ φαινομένου
ἀλλὰ περὶ ἐκείνου ὃ λέγεται περὶ τοῦ φαινομένου·
τοῦτο δὲ διαφέρει τοῦ ζητεῖν περὶ αὐτοῦ τοῦ φαινομένου.